Kidnapped

13.

13.

Jessica

Mijn handen hielden bibberend het kopje thee vast dat Ethan me gegeven had. Waarom, was het enige dat ik me afvroeg. Waarom gebeurde dit met mij? Waarom had niemand me geholpen? Waarom was Ethan hier? Waarom hielp hij me nu wel en daarnet niet? Zijn woorden bleven ook door mijn gedachten gaan. Hij had gezegd dat hij ervoor zou zorgen dat niemand me nog pijn zou doen. Ik was er niet helemaal van overtuigd, maar ik verdrong die gedachte. Zijn woorden klonken gewoon te mooi. En ik was op zoek naar iemand die me weer hoop gaf. " Ga je me echt beschermen? " vroeg ik zacht. We hadden een tijdje niets tegen mekaar gezegd. Hij zat alleen tegenover me en bleef op een afstandje. " Ik zal er alles aan doen, zodat je dit niet nog eens moet doorstaan " 

Een deken lag over mijn schoot. Hij had me zelfs andere kleren gegeven. Probeerde hij zo mijn vertrouwen te winnen, zodat hij de volgende was die me kon gebruiken? Zolang hij op een afstandje bleef mocht hij blijven. Ik had ook zo veel vragen en ik hoopte dat hij er een paar van kon beantwoorden. " Wat zijn ze allemaal met me van plan? " vroeg ik hem. De vraag waar ik me al een hele tijd mee bezig hield. De belangrijkste vraag van allemaal. " Ik heb echt geen idee " begon hij. Zijn ogen gingen naar de grond, alsof hij zich deels schaamde. " Eerst hadden ze je ontvoerd om je te ruilen met iemand die in de gevangenis zit, maar nu je hier bent denk ik dat ze je hier gaan houden, ook al komen ze alle afspraken na " Mijn ogen vulden zich meteen met tranen. Zou ik hier de rest van mijn leven blijven? De ene vraag was beantwoord en meteen was er een nieuwe. 

" Ik zal je op de hoogte houden. " Zijn ogen keken me weer aan. Er was medelijden en schuld in te zien. " Het spijt me maar ik moet nu gaan. Straks merken ze dat ik er niet ben. " Hij stond langzaam op en pakte de lege mok uit mijn handen. " Ik zal zo nog wat eten komen brengen. " zei hij nog voor hij de kamer uitliep.

Ethan

Ik liep zo snel ik kon naar beneden. Ik wou haar zo snel mogelijk iets te eten brengen. Vooral zodat ik geen problemen zou krijgen. Zodat niemand het zou merken. Ik had net de eerste boterham belegd toen Jamie naast me kwam staan. Hij keek van mij, naar de boterham en terug. Hij stelde geen vraag, maar ik kon wel zien dat hij op zoek was naar een uitleg. " Ze heeft nog niets gegeten vandaag. Straks is ze ondervoed en kunnen we niets meer met haar aanvangen " zei ik, in de hoop dat hij geen vragen zou stelen. Hij keek me nog even aan, voordat hij langzaam terug wegliep. Hij geloofde me blijkbaar.

Zodra ik klaar was, ging ik terug naar boven. Het deken lag nog steeds om haar heen, toen ik de kamer binnen stapte. Haar ogen hielden me goed in de gaten. Ze vertrouwde me niet. Ik gaf haar ook geen ongelijk. Ik had haar daarnet niet geholpen en volgens mij zou ze me dat tot het einde van haar leven kwalijk nemen. Ik gaf haar de plateau en wachtte tot ze klaar was met eten. Lang hoefde ik niet te wachten, want ze was echt uitgehongerd. 

" Wil je gaan douchen? Ik weet dat het een gemeenschappelijke badkamer is, maar ik kan de anderen tegenhouden als ze binnen zouden willen komen " stelde ik voor. Het bleef even stil. Ze was duidelijk aan het afwegen of douchen het risico waard was. Na een paar seconden knikte ze toch. Ze stond langzaam recht en ik bracht haar naar de badkamer. Zoals ik gezegd had, bleef ik voor de deur staan, terwijl zij binnen was. Ik gaf haar alle tijd die ze nodig had, hoewel ik hoopte dat ze snel klaar was. 

Jessica

Ik was blij dat ik toch had ingestemd om te douchen. Ik wou Stuart van me afwassen. Ervoor zorgen dat ik hem op de één of andere manier vergat. Dat ik alles vergat. Zeker tien minuten ben ik aan het schrobben, voor ik stop. Mijn huid begon rood te zien en het water zorgde voor een pijnlijk en branderig gevoel. 

Ik droog me af en deed zo snel ik kon mijn kleren terug aan. Heel even hoopte ik dat Ethan verdwenen was. Dat hij niet meer voor de deur stond en dat ik misschien een poging zou kunnen ondernemen om te ontsnappen. Een klein zuchtje verliet mijn mond toen ik hem zag staan. Hij draaide zich meteen om en pakte me bij mijn arm. 

Er waren voetstappen hoorbaar en ik zag hem panikeren. Hij zocht zo snel mogelijk een uitweg, maar die was er niet. We moesten nog een paar meter naar mijn kamer. Ik hoopte dat het niet Stuart was. Voor ik ook maar iets kon doen had Ethan me bij mijn middel gepakt en duwde me tegen de muur. Zijn lippen belandden op die van mij. Herinneringen van daarnet kwamen terug naar boven. Mijn handen sloegen hem op zijn borst. Mijn lichaam spartelde tegen. Tranen liepen opnieuw over mijn wangen. Jamie's lach vulde de ruimte en net op dat moment haalde hij zijn lippen van de mijne. Ik sloeg mijn armen meteen om me heen. Om mezelf te beschermen. Mijn oren registreerden wel Jamie's woorden. " Goed bezig jongen " Zodra hij weg was, zei Ethan: " Sorry. Ik kon niets anders bedenken. " Zijn hand pakte opnieuw mijn arm vast en hij trok me achter zich aan, naar mijn kamer. Mijn lichaam leek de strijd opgegeven te hebben. Ik wou alleen maar zo snel mogelijk in mijn kamer zijn. En proberen om mezelf te verstoppen, zodat deze nachtmerrie hopelijk heel even kon stoppen.

A/N: Vote/Comment/Follow