Kidnapped

17.

17.

Ethan

Haar ogen keken me smekend aan. Natuurlijk wist ik wat ze me probeerde te vertellen. Of liever, probeerde te vragen. Dat ze mij liever had dan Jamie. Mijn keel was droog. Mijn lichaam bewoog niet meer. Haar smekende ogen waren het enige dat ik voor me kon zien. Voor ik het zelf besefte verliet een ' ik doe het ' mijn mond. 

Jessica's ademhaling werd minder heviger. Het leek alsof ze gerustgesteld was. Alsof ze minder bang was. Ik slikte moeizaam, terwijl Stuart me een schouderklop gaf. " Ik wist wel dat je deze kans zou grijpen. " Zijn pistool stak hij weer achter zijn broeksband. Daarna gaf hij Jamie een gebaar, dat hij naar buiten kon. Nog steeds stond ik op dezelfde plaats. Het leek alsof mijn lichaam wat tegenwerkte. Alsof het me wou behoeden van deze fout. Maar ik moest het doen voor Jessica. Ook al deed ik haar er onbewust wel pijn mee. Ze had het me onbewust gevraagd. 

Een grote grijns stond opnieuw op Stuart's gezicht. Hij gaf me opnieuw een schouderklop, waardoor ik een stap naar voor moest zetten. " Kom kom, niet zo verlegen " lachte hij. " Doe maar gewoon alsof ik er niet ben " Dat klonk makkelijker dan het was. Als hij gewoon naar buiten zou lopen zouden we nog kunnen liegen. Dat was nu geen optie. 

Mijn lichaam kwam dan toch in beweging. Voetje voor voetje ging ik naar het bed toe. Jamie had Jessica aan het bed vastgemaakt. Ze had nog maar een paar kledingstukken aan. De tranen op haar wangen waren een bewijs van hoe ze zich voelde. Heel even had ik het idee om me gewoon te bedenken. Dit was niets voor mij. Dit konden ze gewoon niet van iemand vragen. " Ga je er nog aan beginnen Ethan, of moet ik Jamie nog eens roepen? " Die woorden zorgden voor angst bij Jessica. Ze jammerde even, alsof ze me zo nogmaals wou smeken om Jamie er niet bij te halen. 

Jessica

Ethan was duidelijk nog niet honderd procent overtuigd van zijn keuze. Het zag ernaar uit dat hij zich zou bedenken. En dat had Stuart ook gemerkt. " Ga je er nog aan beginnen Ethan, of moet ik Jamie nog eens roepen? " Onbewust begon ik te jammeren. Alsjeblieft niet Jamie. Hij was een even grote viezerik als Stuart. Langzaam pakte Ethan de onderkant van zijn shirt vast en trok hem uit. Daarna volgde zijn broek. De rest wou ik gewoon niet zien. Ik had mijn ogen gesloten en wachtte gewoon af. Ik kon toch niets anders doen. Herinneringen aan Stuart kwamen terug bij me op. Nieuwe tranen rolden over mijn wangen. Ik probeerde me in te prenten dat het niet Stuart was. Dat het , hopelijk, niet zo erg zou zijn als toen. 

Aangezien mijn ogen gesloten waren, zag ik niet wat hij deed. Ik kon alleen maar afwachten. Het maakte me langs de ene kant wel banger, maar ik wou ook gewoon niet weten wat hij aan het doen was. Ik voelde zijn handen bij mijn heupen. Hij pakte me daar met zijn ene hand vast, terwijl zijn andere hand mijn ondergoed uittrok. Ik kneep mijn ogen harder dicht. Mezelf voorbereidend op wat zou komen. " Het spijt me " was het laatste dat hij tegen me fluisterde, voor ik opnieuw in een nachtmerrie terecht kwam. 

Ethan

We stopten pas toen Stuart naar buiten liep. Hij zei niets en liet ons gewoon alleen. Ik maakte me meteen van haar los en pakte een deken. Dat legde ik over haar heen. Daarna maakte ik haar los. Ze rolde zich meteen in het deken. De tranen liepen nog steeds over haar wangen. Ik voelde me zo schuldig. Dit was allemaal mijn schuld! Ik was diegene die haar zo liet voelen! 

Ik zat op de rand van het bed. Ik wist niet wat ik moest zeggen of doen, dus zei ik het enige dat ik kon zeggen: " Het spijt me, Jessica " Het was nu al de tweede keer dat ik het gezegd had, maar ik kon het niet genoeg zeggen. Ik had echt heel veel spijt. Het bleef even stil voor ze zei: " Je deed het om mij te helpen. Het was Jij of Jamie " Langzaam kwam ik in beweging. Ik trok mijn kleren terug aan en bleef dan wat doelloos in haar kamer staan. " Misschien is het best als je gaat douchen? " vroeg ik voorzichtig. Het was het minste dat ik voor haar kon doen. 

Ze hof haar hoofd op, zodat ze naar me kon kijken. Ik zag wat angst in haar ogen toen ze vroeg: " Is er iemand op de gang? " Ze trok het deken nog wat meer over haar heen, terwijl ze zich rechter zette. " Ik ga wel even kijken " zei ik. Langzaam verliet ik haar kamer, en keek de gang rond. Er was niemand te zien. Dat was eigenlijk een goed teken. Dan had Jessica toch even rust. Ik stapte de kamer terug in en zag haar staan. Ze had het deken nog steeds om haar heen en haar kleren in de hand.  " Er is niemand te zien. " zei ik tegen haar. Ik kon het niet aan om haar aan te kijken. Gewoon omdat ik me zo veel schaamde voor wat ik gedaan had. Ik hoopte dat ze het me ooit kon vergeven. 

Jessica

Onder de douche besefte ik pas wat er gebeurd was. Ik was opnieuw verkracht. Toch was het niet zoals de vorige keer. Deze keer voelde ik me minder vies dan de vorige keer. Stuart had me echt gebruikt als een pop. Meteen daarna aan mijn lot overgelaten. Ethan was gestopt, net nadat Stuart de kamer verlaten had. Hij had zijn excuses verschillende keren aangeboden en hij had me laten douchen. 

Het leek alsof ik een soort bondgenoot had. Een helper. Iemand die probeerde om mijn verblijf hier toch zo aangenaam mogelijk te maken, voor zover dat kon dan. En daar was ik hem erg dankbaar voor. 

A/N: Vote/Comment/Follow