Kidnapped

9. Ethan

 9 – Ethan

Een hele dag heb ik in de bakkerij gewerkt. Het is niet iets dat ik me de rest van mijn leven zie doen, maar het is een begin. En het betaald ook goed, aangezien er bijna niemand interesse heeft in deze job. Met het verdiende geld kan ik beetje bij beetje zelf dingen voor me kopen, in plaats dat mijn ouders het voor me kopen. Ze hebben al zoveel moeten doen. En dat zonder er vragen bij te stellen.

Ik ga pas naar huis als ik nog geholpen heb om een paar broden klaar te maken. Het is al donker buiten. Ik fiets naar huis en zet de fiets daarna tegen de gevel. Het is een oude roestbak, dus niemand zal hem willen stelen. Boven in mijn appartement laat ik me meteen op de zetel vallen. Mijn voeten doen pijn van een hele dag heen en weer te laten.

Een badje zal misschien helpen. Ik sta terug recht en doe mijn schoenen uit. Op kousen loop ik naar de keuken en maak daar een boterham klaar om op te eten. Met die in mijn mond loop ik naar de badkamer, waar ik het water laat lopen voor het bad. Het bad doet inderdaad goed. Mijn hele lichaam kan even tot rust komen. Verstand op nul en nergens nog aan denken.

Als ik klaar ben besluit ik al naar bed te gaan. Morgen moet ik er toch weer vroeg uit, om in de voormiddag mee te helpen. Ik laat me in het bed vallen en slaap bijna meteen. Alleen word ik midden in de nacht wakker van mijn gsm. Ik kreun even, rol me op mijn zij en tast op het nachtkastje naar mijn gsm. Hij blijft maar trillen, dus het zal wel iets belangrijks zijn.

Sam staat op het scherm. Sinds ik uit de gevangenis ben belt ze me vaak als er iets met Jessica is. Dat is ook het eerste dat in mijn hoofd komt als ik haar naam op het scherm zie. " Sam? Wat is er? Waarom bel je? " Ik hoor gehuil aan de andere kant. " Je moet komen! Jess ligt in het ziekenhuis! " Meteen ben ik klaarwakker. Ik zet me rechter in mijn bed en sla mijn benen al over de rand, klaar om mijn kleren aan te trekken. " Hoe? Wat heeft ze? Wat is er gebeurd? " ratel ik. Ik hou mijn gsm tussen mijn hoofd en schouder en trek mijn broek aan.

" Iemand heeft haar verkracht. We waren naar een feestje gegaan en ze wou even naar buiten, maar dan vonden we haar in een steegje " Die iemand is niet een persoon. Het is een groep. Het kan niet anders dan dat Jayden en Stuart wraak genomen hebben op haar. " ik kom er nu aan! " zeg ik, voor ik de verbinding verbreek. Ik trek een shirt over mijn hoofd en haast me dan naar het ziekenhuis.

Daar ga ik naar de balie. " Ik zoek Jessica, ze moet daarnet binnengebracht zijn " De vrouw kijkt even op haar schermpje en wijst me dan de weg naar de kamer. Daar staan een paar bodyguards. " Wie ben je? " De ene man kijkt me aan en ik zeg mijn naam. " Ik ben een vriend " benadruk ik. De man gaat de kamer in en komt een paar seconden later terug buiten met Jessica's vader. Hij kijkt me even aan en geeft dan tegen dat ik naar binnen mag gaan.

Ik storm de kamer zowat in. Tot op dat moment geloofde ik niet dat dit echt gebeurd was maar zodra ik haar zie weet ik dat het echt is. Ik blijf even aan de grond genageld staan, maar ga dan toch naar haar toe. Ik ga naast haar bed staan en ze drukt zich meteen tegen me aan. Tranen stromen over haar wangen. " Het komt wel goed. Ze krijgen hem wel. Ik laat je niet meer alleen " zeg ik tegen haar, terwijl ik naast haar op het bed ga zitten. Ik blijf haar de hele tijd troosten en bij haar zitten tot ze eindelijk in slaap valt. Zelfs dan laat ik haar niet los. Nooit laat ik haar nog alleen.

A/N: De volgende zal dit hoofdstuk uit Jamie's perspectief zijn :)

Vote/Comment/Follow