Kidnapped

22.

22.

Ethan

Stuart had me weggestuurd uit de kamer. Hij was daar nu als enige en ik kon alleen maar raden wat hij aan het doen was. Het maakte me wat ongerust. Hij zou haar toch geen pijn doen? Als straf omdat ze geprobeerd had te ontsnappen? Ik zat opnieuw in de tuin. Ik bleef maar voor me zien hoe Jayden haar had neergeschoten. Straks zou ik terug gaan naar het ziekenhuis. Stuart en ik zouden haar terug naar hier brengen. Daar zag ik wel wat tegenop. Jessica had me gesmeekt om haar te helpen ontsnappen, maar ik wist niet of ik dat wel kon doen. Ze zouden er sowieso achter komen dat ik haar geholpen had, en dan zou ik degene zijn die gestraft werd. 

Het liefst van al, wou ik gewoon zelf terug naar huis gaan. Ik had gedaan wat ik moest doen. Ik had hen geholpen, dus was mijn schuld afgelost. Drugs gebruikte ik al lang niet meer. Het leek alsof mijn lichaam mijn ' beloning ' voor dit alles niet wou aanvaarden. Daar was ik eigenlijk best blij mee. De drugs hadden mijn leven kapot gemaakt en ik was niet van plan om te hervallen. 

Die ene fout had ervoor gezorgd dat ik mee verantwoordelijk was voor dit alles. Voor het feit dat Jessica haar leven kapot gemaakt werd. Ik probeerde haar hier wel te helpen, maar door die ontsnappingspoging zou ze nooit meer buiten mogen. Het was haar enige kans geweest om te ontsnappen, of iemand anders moest haar nu helpen. En we wisten allebei dat alleen ik dat kon zijn. 

Ontsnappen was ook voor ons beiden de enige manier om terug naar huis te gaan. Dan kon zij terug naar haar familie en waarschijnlijk moest ik wel eerst een aantal jaar naar de gevangenis, maar dat was ook wel mijn eigen schuld. De kans om te ontsnappen was eigenlijk te klein. Daar was haar mislukte poging een goed voorbeeld van. Was ik bereid om haar te helpen? Ik wist het antwoord niet. Als het weer zou mislukken, zouden Jayden én Stuart niet twijfelen om me te vermoorden. Maar langs de andere kant, was dit leven ook niet echt een leven. Het was al minstens een jaar geleden dat ik mijn eigen moeder nog gezien had. Ik was zomaar verdwenen, van de ene op de andere dag. Ik had niet eens afscheid genomen en daar had ik veel spijt van nu. 

Hoe zou het met haar zijn? Zou ze me ooit kunnen vergeven voor de vele stommiteiten die ik begaan had? Zou ze me nog steeds graag zien? Die laatste twee vragen deden me het meeste pijn. Zeker als ik eraan dacht dat het antwoord daar ook ' nee ' op kon zijn. Ik zou het haar niet kwalijk nemen. Het was mijn verdiende loon. Ik had meegeholpen om drugs te smokkelen, om een meisje te kidnappen, haar op te sluiten en haar te verkrachten. Hoeveel jaar zou ik wel niet krijgen? Het maakte me niet uit. Ik zou sowieso mijn straf aanvaarden. Dan zou ik eindelijk eens iets goed doen in mijn leven.

Door het vele denken wist ik wat ik ging doen. Ik zou haar helpen. We konden misschien samen proberen ontsnappen zodat ik zeker was dat ze veilig thuis kwam. Dan hadden ze mij meteen ook en kon ik hen de informatie geven die ze nodig hadden. Met twee vluchten was veiliger dan alleen en als Stuart of Jayden ons vonden, kon ik ze proberen tegen te houden zodat Jessica kon vluchten. Hoe langer ik erover nadacht hoe meer mijn besluit vast stond: vanavond hielp ik haar ontsnappen!

A/N: Een heel hoofdstuk uit Ethan. Sorry dat er geen enkel beetje actie in zit, dat komt in het volgende hoofdstuk maar ik wou nu tonen hoe Ethan denkt over de hele situatie, wat meer info over zijn leven voor dit alles :)

Vote/Comment/Follow