Kidnapped

5.

5.

Jessica

Ik was dan maar zelf op zoek gegaan naar een bezigheid. Het patroon van het plafond kende ik ondertussen al vanbuiten en ik kon niet meer slapen. Mijn haar bleek wel nog interessant te zijn. Ik kamde erdoor met mijn vingers, net op het moment dat de deur opnieuw open ging. Iemand kwam naar beneden en na even wachten zag ik dat het die Ethan was. Was het alweer tijd om te eten? Ik had hier geen enkel uur besef dus ik zou het niet weten. 

" Wat kom je doen? " vroeg ik hem, toen hij een stoel pakte die wat verderop stond. Hij zette de stoel naast de matras en ging daarna zitten. " Ik moet je blijkbaar bezig houden zodat je stil blijft " zei hij. Ik probeerde me wat rechter te zetten. Dat sprak namelijk makkelijker. " En hoe ga je me bezig houden? " Hij had wel laten zien dat hij één van de vriendelijkste was, maar  toch vertrouwde ik hem niet. Misschien wou hij gewoon mijn vertrouwen winnen om later toe te kunnen slaan. 

" Ik heb echt geen idee " mompelde hij. Ik had het toch gehoord en rolde met mijn ogen. Ze hadden zo te zien niet echt duidelijk een plan. Of het was misschien geen onderdeel geweest dat ik zo hard tegenwerkte, dat kon ook. Ik besloot hem iets te vragen over de anderen. Zo kon ik wat te weten komen over hen én dan had ik ook informatie voor de politie, als ik vrij kwam.  " Wie is eigenlijk die jongen waarmee je hier samen bent? " Hij trok een wenkbrauw op en was duidelijk in tweestrijd of hij het wel moest vertellen. 

Ethan

Ik keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. Wou ze het nu echt over Jamie hebben? Ik wist niet waarom ze het vroeg. Had ze bijbedoelingen? Ik was er me van bewust dat ze mijn naam al kende en dat ik het maar eerlijk genoeg vond dat ze die van de andere ook kende. Als er iets zou foutlopen bij ons plan dan zou ze mij sowieso al kunnen aangeven. En ik was niet van plan om dan als enige in de gevangenis te zitten. " Zijn naam is Jamie " begon ik dan maar. Ze leunde met haar hoofd tegen haar arm een keek me zo aan. Ze zei niet meteen iets. " De anderen komen pas als we je ergens anders naartoe brengen " vertelde ik haar. Ik zag een vleugje angst in haar ogen. Angst voor het onbekende of omdat er nog meer van ons waren.

Ik was niet van plan om haar verdere details te geven over ons. Alleen voornamen zouden volstaan. Ik was echt niet dom. Een achternaam gaf je nooit. Dan stond je al bijna met één been in de gevangenis. Hoewel ik dat zo erg niet vond voor de anderen. Ze ging op haar rug liggen, wat waarschijnlijk wat comfortabeler lag, en keek zo naar het plafond. Het leek alsof ze in gedachten verzonken zat. Misschien probeerde ze niet toe te geven aan haar angst. Als ik in haar plaats was zou ik hetzelfde doen. Niet tonen dat je bang was, want anders was je een vogel voor de kat. 

A/N: Vote/Comment/Follow