Kidnapped

2. Ethan

 2 – Ethan

Zoals gewoonlijk ben ik in mijn appartement. Ik heb ook weinig redenen om ergens naartoe te gaan. Enkel als Jessica me nodig heeft.

Het doet me pijn dat ze nog steeds niet over alles heen is. Het doet me vooral pijn dat dat deels door mij komt. Elke keer als ze mij ziet of als ze aan mij denkt, ziet ze de gebeurtenissen terug voor zich.

Ik heb het er met haar wel al eens over gehad om afstand te nemen van elkaar. Eerst stemde ze erin mee, maar het duurde nog geen paar uur of ze belde me al huilend op. Weer één of andere nachtmerrie.

Het lukt ons niet om bij elkaar te zijn en ook niet om van elkaar weg te gaan. Het is allemaal veel te ingewikkeld.

Ik neem een slokje van mijn thee en kijk naar buiten. Gisteren was mijn laatste gesprek met de reclasseringsbeamte. Ze was lovend over wat ik allemaal bereikt had in het afgelopen jaar na mijn vrijlating. Geen drugs, geen alcohol, geen medicijnen. Geen geweld of andere zaken.

Ik heb net werk gevonden in een plaatselijke bakkerij. Het is niet veel maar ik verdien er wel geld mee. Dan kan ik eindelijk mijn ouders wat terug betalen omdat ze mijn appartement huren. En ik kan misschien nog iets komen voor Jessica.

Net als ik aan haar denk gaat mijn telefoon. Ik heb een speciaal deuntje ingesteld voor Jessica, dus ik weet meteen dat zij het is. " Jessica? Is er iets? " Het begint een gewoonte te worden om dat als eerste te zeggen tegen haar. Het is ook abnormaal als er eens iets niet is.

" Hey ... Heb je soms tijd om langs te komen? " Zoals gewoonlijk spreekt ze mijn naam niet uit. Die heeft ze al twee jaar niet meer gezegd. Ik sta zelfs in haar gsm onder een smiley, zelfs daar is mijn naam niet meer terug te vinden.

" Natuurlijk. Waar ben je? Is er iets gebeurd? " Het is even stil aan de andere kant. Een twee meisjesstem klinkt aan de andere kant, voor ze antwoord. " Ik ben thuis, zoals altijd. En nee, er is niets gebeurd. Maak je maar niet ongerust "

Ik zeg snel dat ik eraan kom en zet mijn lege thee-kopje in de gootsteen. Die zal ik straks wel in de afwasmachine zetten. Daarna neem ik mijn jas en ga naar beneden. Omdat ik nog geen auto heb moet ik het met de fiets doen. Het duurt dan ook 10 minuten voor ik eindelijk aankom bij haar huis.

Tegenwoordig ligt er een lijst met namen. Sta je erop dan mag je binnen. Het was wel een verrassing toen ik voor haar deur stond en mijn naam er niet op stond. Blijkbaar had haar vader hem eraf gehaald, maar zodra Jessica ervan wist had ze hem er weer opgezet.

" Ze zitten in de tuin " De bewaker kent me ondertussen ook al. En hij weet voor wie ik kom. Hij laat me binnen en ik loop het huis door, naar de tuin waar de twee meisjes zitten.

A/N: Vote/Comment/Follow