ទីក្រុងសេអ៊ូលនៃប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូង.....
«ប៉ា!ថេយ៍សុំអង្វរឈប់វាយថេយ៍ទៅថេយ៍ឈឺណាស់!ហ្ហឹកៗ!» ថេយ៉ុងស្រែក
អង្វរអ្នកដែលនមាននាមជាលោកប៉ាឲ្យឈប់វាយខ្លួនទៀតព្រោះថាពេលនេះខ្លួនប្រាណរបស់គេពោរពេញទៅដោយស្នាមដាច់រលាត់ស្បែកក្រហមៗស្ទើរតែគ្រប់កន្លែងទាំងអស់ទៅហើយ
ដោយការអង្វរកនេះមិនបានផលថេយ៉ុងក៏សម្រេចចិត្តរត់ចេញពីផ្ទះដោយមានឪពុកគេរត់តាមពីក្រោយហើយស្រែកទៅកាន់ថេយ៍យ៉ាងខ្លាំដែលធ្វើអោយគេភ័យញ័រខ្លួនប្រាណអស់ហើយ។
«ឯង!ឆាប់មកវិញភ្លាម!កុំគិតចង់រត់គេចឲ្យសោះ!បើយើងចាប់ឯងបាន ឯងត្រូវធ្ងន់ជាងនេះមិនខានទេ អាក្មេងចង្រៃ!»។
ថេយ៉ុងបានរត់ដល់កន្លែងមួយ ដែលមានភាពអ៊ូអរណាស់ ដោយមិនបានប្រយ័ត្នគេក៏ជ្រុលទៅបុកនឹងក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលធ្វើអោយពួកគេទាំងនាក់ដួលអុកគុទមួយទំហឹងទៅលើដី
«ឌឹប!!!»
ពេលនេះក្មេងប្រុសម្នាក់នោះបានក្រោកឈរឡើង ហើយគេបានជួយលើកថេយ៉ុងផងដែរ បន្ទាប់មកគេសួរទៅកាន់ថេយ៍
«តើឯងកើតអីបានជារត់លឿនយ៉ាងនេះ?ហើយអ្នកណាធ្វើអីឯងបានជានៅលើខ្លួនសុទ្ធតែស្នាមបែបនេះ?» ក្មេងប្រុសអាយុខ្ទង់9ឆ្នាំនោះបានសួរទៅកាន់ថេយ៍ទាំងមិនយល់។
ថេយ៍តបទៅគេវិញទាំងទឹកភែ្នកជោគថ្ពាល់«បងប្រុស!ជួយខ្ញុំផងលោកប៉ាកំពុងតែតាមវាយខ្ញុំហើយ!ខ្ញុំខ្លាចខ្លាំងណាស់បង!ហ្ហឹកៗ!!!»ក្មេងប្រុសម្នាក់នោះមិនបានសួរអ្វីទៀតឡើយតែគេក៏បានកាន់ដៃថេយ៍ ហើយមានបំណងនាំថេយ៍ទៅរកកន្លែងមានសុវត្ថិភាព ពេលនោះស្រាប់តែ
«អាក្មេងចង្រៃ!ឯងរត់ទៅណា!ឆាប់មកវិញភ្លាម!!!»ឪពុករបស់គេបានស្រៃកហៅឈ្មោះគេមួយទំហឹង ដូចជាយក្សចង់ស៊ីសាច់មនុស្សទាំងរស់ចឹង។
ក្មេងប្រុសម្នាក់នោះគ្រាន់តែបានឮសម្លេងរបស់ប៉ាថេយ៍ភ្លាម គេប្រញាប់ទាញដៃថេយ៍ទៅពួននៅកៀនផ្ទះអ្នកភូមិដែលនៅម្ដុំនោះ មិនប្រយ័ត្នគេក៏ជ្រុលដៃទៅបុកនឹងដែកគោលមួយទំហឹងដែលធ្វើឲ្យដៃរបស់គេមានរបួស ឈាមហូរចេញមកយ៉ាង ច្រើនឥតឈប់ ដែលជាហេតុធ្វើអោយថេយ៍ភ័យយ៉ាងខ្លាំងរួចសួរទៅកាន់គេទាំងទឹកមុខកំសត់ៗ«បងប្រុស!!!នេះបងមិនអីទេមែនទេ?បងប្រាកដជាឈឺខ្លាំងហើយមែនទេ?ខ្ញុំសុំទោសដែរធ្វើអោយបងរងគ្រោះបែបនេះ!!!ហ្ហឹកៗ!!»ថេយ៍និយាយបណ្ដើរយំបណ្ដើរធ្វើអោយក្មេងប្រុសម្នាក់នោះតបទៅគេវិញទាំងហួសចិត្ត
«បងមិនអីទេ!ឯងមិនបាច់បារម្ភពីបងទេ!បារម្ភពីខ្លួនឯងវិញទៅណា!តើទៅធ្វើអីខុសទៅបានជាប៉ាឯងខឹងដល់ថ្នាក់នេះ?»ថេយ៍បានឮសំណួរនេះហយក៏ តបទៅវិញទាំងទឹកភ្នែកហូរហៀរ
«គឺខ្ញុំមិនប្រយ័ត្ន ក៏ធ្វើអោយកែវនៅលើតុបាយធ្លាក់បែកនៅពេលកំពុងជូតសម្អាតតុនោះ ហ្ហឹកៗ!!» ថេយ៍និយាយប្រាប់គេរួចធ្វើអោយគេមានចិត្តអាណិតថេយ៍យ៉ាងខ្លាំងបុន្តែគេក៏ឆ្ងល់ខ្លាំងណាស់ដែរ
«នេះគ្រាន់តែរឿងប៉ុណ្ណឹងសោះគាត់វាយឯងដល់ថ្នាក់នេះហេស!» ថេយ៍តបទៅគេវិញទាំងទឹកមុខគួរអោអាណិត
«បាទ!គឺរឿងបែបនេះតែងតែកើតឡើងជារាងរាល់ថ្ងៃដោយហេតុផលបន្តិចបន្តួច! ប៉ុន្តែខ្ញុំធ្លាប់ទៅហើយបង គ្រាន់តែលើកនេះរាងធ្ងន់ធ្ងរជាងរាល់ដង!ហ្ហឹកៗ»
ប៉ារបស់ថេយ៍ដោយរកថេយ៍មិនឃើញគាត់ក៏សម្រេចចិត្តត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។
ក្មេងប្រុសចិត្តពេលឃើញប៉ាថេយ៍ទៅបាត់គេក៏បែរមុខមករកថេយ៍វិញ«ឯងឆាប់ចេញមក អស់អីហើយណា ប៉ារបស់ឯងបានត្រឡប់ទៅវិញហើយ!»
ថេយ៍ឮបែបនេះគេបានចេញមកក្រៅតាមសម្តីរបស់ក្មេងប្រុសនោះពេលចេញមកដល់ខាងក្រៅគេក៏ឃើញថាប៉ារបស់គេពិតជាត្រឡប់ទៅវិញពិតមែន «ខ្ញុំពិតជាអរគុណបងខ្លាំងណាស់!ពេលនេះរាងបាត់ភ័យបន្តិចហើយណាបង! អរ!មែនហើយ តើបងឈ្មោះអីដែរ?» ថេយ៍និយាយទៅកាន់គេទាំងញញឹមតិចៗដាក់គេ។
ក្មេងនោះឮបែបនេះក៏ឆ្លើយទៅគេវិញដោយទន់ភ្លន់បំផុតហើយសម្តីល្អៗបែបធ្វើអោយថេយ៍មានអារម្មណ៍ថា ចម្លែកៗខុសពីធម្មតា អារម្មណ៍មួយដែលពិបាកបរិយាយ វាក៏ធ្វើអោយបេះដូងរបស់គេលោតលឿនជាងធម្មតា វាជាលើកទីមួយហើយដែលមានមនុស្សនិយាយពាក្យពិរោះជាមួយគេបែបនេះ។
«ក្មេងតូចឯងពិតជាគួរអោយស្រឡាញ់ណាស់ នៅតូចសោះតែនិយាយចេះគិតដូចជាមនុស្សចាស់ចឹងក្មេងឆ្លាតអើយ!»និយាយបណ្តើរគេយកដៃអង្អែរក្បាលថេយ៍បណ្តើរ ដែលធ្វើអោយក្មេងតូចម្នាក់ហ្នឹងញញឹមទាំងមិនដឹងខ្លួន
«បងឈ្មោះជុង....» និយាយមិនទាន់ចប់ផងស្រាប់តែមានស្ត្រីវ័យកណ្ដាលម្នាក់រត់សម្តៅទៅពួកគេទាំងពីរនាក់ ដែលធ្វើអោយស្នាមញញឹមនៅលើមុខរបស់រលាយបាត់ប្តូរមកជាអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចទៅបវិញ។
«កូនហ្គុក!ហេតុអីកូនមកនៅទីនេះវិញ?»
To be continue
YOU ARE READING
មនុស្សសម្ងាត់(ចប់)
Romanceពីក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលរស់នៅដូចស្លាប់គ្មានអ្នកខ្វល់ខ្វាយជាមួយ ត្រូវគេធ្វើបាបតាំងពីតូចដល់ធំ តែគេមិនដែលព្រមចុះចាញ់នឹងវិថីជីវិតមួយនេះទេគេមានតែខំលើសដើម ប៉ុន្តែវាជារឿងចៃដន្យណាស់ដែលនៅសុខៗគេក៏បានទៅជួបបុរសម្នាក់ដែលនៅឆ្ងាយសែនឆ្ងាយពីពិភពដែលគេរស់នៅ បុរសម្នាក់នោះ...
