Herkese öncelikle merhaba,
Buraya uğramayalı epey bi zaman oldu farkındayım. Sizlere verdiğim sözü ne yazık ki tutma noktasında geciktim. Şimdi sizlere dökeceğim cümleler ne kadar geçerli bir sebep olarak gelir bilemiyorum ama yine de bekleme nedeninizi biraz olsun anlatmaya çalışacağım.
23.58'in benim için yeri çok farklı. İsimler ve kurgu benim hayatımın çok dışında betimlenen şeyler olsa da duyguların birebir o an hissettiğim kelimelerle ete kemiğe büründüğünü sizlere itiraf etmem gerek. En sabah olmaz dediğim gecelerde yazdığım cümlelerden tutun da hiç sabah olmasın diye hayal kurduğum gecelerde hayallerimi yazdığım, içimi döktüğüm yer benim için burası. Her bir karakterde hayatıma dokunmuş bir adam, o adamların bıraktığı bir kalp sancısı var.
O zamanlar çok düşünürdüm, her hayatıma girene çok anlamlar yüklediğim gibi onlar hayatımdan çıktığında bu yükü nasıl taşıyacağımı cümleler kurarak hafiflettiğim gibi. Ama gel gelelim ki bugün, bu yüklerin hiçbirisini artık taşımadığımı, en hakikatli sevgimin artık bende cümle kurma isteğini bırakmadığını keşfettim. Ama bu demek değil ki yazmayacağım, yazacağım buna söz veriyorum.
Yoğun bir çalışma temposunda olmam, eğitimler almam gibi bir süreçten geçtim. Canımdan çok sevdiğim insanlarla istemeyerek vedalaştım. Geçtiğimiz yıl yaşamasını istediğim iki insana veda ettim. Tam yazmaya başlayabilirim, duruldum dediğimde bütün ülkemizi yasa boğan depremle birlikte darmaduman oldum. Deprem bölgesine gittim, bir süre orada kaldım. Canlı insanlara sevinçten sarılırken, cansız bedenlerin donukluğuna gözlerimle dokundum.
Hal böyleyken, duygusal anlamda yoğun, zihinsel anlamda boş, ruhsal anlamda karmaşa içindeyken ilk göz ağrım olan bu kitabı karmaşa içinde yazmak istemiyorum. Çünkü bu hikaye oldu bittiye getiremeyeceğim kadar zamanı hak ediyor. O yüzden dinlene dinlene yazıyorum, soluklanıyorum. Kaybettiğim her duygumu, bulduğum her izi heybeme koyarak cümlelerimi kuruyorum. Bilmiyorum, belki de yazamama nedenim buradaki bütün anılarıma veda edecek olmayı geciktirmek de olabilir. Ama insan sonundan kaçamaz değil mi?
Bir gün sizlere kocaman sarılan cümlelerle geri döneceğim. O zamana kadar sizlerden anlayış talep ediyorum. Ve söz, arayı çok uzatmayacağım. 🖤
12.3.23
M.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
23.58
Teen FictionBen kendisini kendine saklayan bir kadınım. Yerin üstünden göğe, göğün üstünden yere bakarım. Kah saçlarımı savurur ruhumu özgür kılarım, kah saçlarımı saçlarıma düğüm yaparak ruhuma bir çentik atarım. Ben kendisini kendisinden saklayan bir kadınım...
