23.58

Bölüm 27: "Canhıraş"

Kelime Anlamı;
Yürek Parçalayan Acı
Tüyler Ürpertecek Korkunç Acı

Bölüm Şarkıları:

Sezen Aksu – Adı Bende Saklı

Ceylan Ertem – Hayır

Frander – Echoes In A Hallow Skull

BÖLÜM 27: "CANHIRAŞ"

❄❄

Her ağlayana acınmadığı gibi her gülene de güvenilmez der eskiler. Bu gerçeği çok eski zamanlarda öğrenmiş olsam da hayatımın hiçbir döneminde ciddiyetini başkasına sunamamıştım. Öyle oldu, böyle oldu, ama zaman da bunu gerektirdi diye kendimi her avutuşumda kendi kayalarıma çarparak parçalandım. Birisini suçlamaya her kalkıştığımda, tabuta vuran baş gibi kendimle çarpışarak anladım gerçeklerimi.

Acı çekmeye alışan bir vücut başka bir şeyi kabullenemiyordu.

Kabullenemezdi.

Kabullenemiyordum.

Bir yerlerde zincirler arasına hapsettim kendimi. İstersem bir nefeste kurtarabileceğimi biliyorum kendimi bu cenderenin içinden ama fil psikolojisini o kadar benimsedim ki bunu yapamayacağıma inanıyorum.

Biliyorum, sen de bu dediğimi haklı çıkaracak nedenler sunuyorsun kendine. Ama bu benim gerçeğim değil, bunlar, bütün yaşadıklarımın böyle olmasın gerektiren sonuçlar değil. Bunlar benim anlatmam, senin okuman ve bunları anlaman gereken şeyler değil.

Değil!

Anlıyor musun? Değil...

İnip kalkan göğsümden sızan korkunun sıcaklığı yakmıyor mu hiç canını? Ya da karşımda kendisini öldürmeye ant içmiş bu adamın gözleri görmüyor mu korkularımı?

Görünmüyor muyum?

Veyahut duyulmuyor mu sesim?

Bu kadar mı kötüyüm ki her ruhuna değdiğim kişinin ruhu katran sıçratıyor gözlerime. Hayır!

Hayır, hayır, hayır.. Ben ağlamıyorum.

Ağlamıyorum..

İnanmalısın bana, ben ağlamıyor...

Şeytanım ateş saçan ellerini yanağıma sürdüğünde onun sıcaklığından ziyade kendi gözyaşımın sıcaklığından yandı yüzümün eti.

Ağlıyorsun.. İnkâr etme daha fazla. Kabullenmelisin kendini.. Şimdi zor olsa da seslen ona. Bu kadarını ona borçluyuz. Rahmimizde beslediğimiz bebeğin bu zamana kadar atan kalp izlerini ona borçluyuz. Durdur onu Evrem, kıyamet henüz kopmamalı. En azından bebek doğana kadar..

Şeytanıma ne demek istediğini soramadan nutkum tutulmuşçasına öylece kaldım. Ben ne demem gerektiğini bilmiyorum. Korkuyorum, kırıldım omurgamın en sağlam yerimden ve ben bir daha yürüyebilir miyim emin değilim. Ama tüm bunlara rağmen ağzımdan çıkan kelimelere engel olamadım.