23.58

Bölüm 1: "Çağ Yangını"

Bölüm Şarkıları:

Beyonce – Crazy In Love

Ceylan Ertem – El Adamı

Davide Petrocca & Olaf Polziehn - I Can't Believe in Spring

BÖLÜM 1: "VAR MISIN?"

                                                                                                     ❄❄

"Hadi bakalım üç deyince içiyoruz. Bir.. İki.. Üç.."

Boğazımızı yakan sıvıya rağmen aralıksız içiyorduk. Neden mi? Çünkü oyunun kuralı bu. En erken kim pes ederse o kızların seçtiği bir adamla bir gün geçirecekti. Bir gün derken bu gece yarısı on iki itibariyle başlayan ve yarın gece bitecek olan bir gün kapsıyordu.

Oyunun belli başlı kuralları vardı. Eğer bunları ihlal edersen başın fena halde belada demektir.

Kurallar:

1-Tanıştığınız kişiye gerçek isminizi söylemek yok.
2-Onunla hiç bir tarzda ilişki yaşamak yok.
3-Yılın ilerleyen zamanlarında karşılaşırsanız muhabbet etmek yok.

Kısacası bugün içerisinde ne yaparsan yap yarına taşıma kuralıydı bunlar.

Öyle her zaman yapmazdık. Her yıl başında yaptığımız bir şeydi üniversiteyi okuduğumuz yıllarda. Ben yaşadığım olayı üstümden atana kadar bu oyuna katılmamıştım, katıldığım zamanlarda bile kaybetmemek için varımı yoğumu ortaya koyardım. Kızlar bensiz de devam ettiklerinden dolayı bu etkinliğe yaklaşık beş senedir falan düzenli olarak yapılırdı bu etkinlik. Gelenek gibi bir şey olmuştu aramızda.

Şimdi biraz kendimden bahsetmek istiyorum size. Ben Evrem SÜVARİ. Hayattaki ilk yenilgisini babasından yemiş bir kız çocuğuyum. Yirmi dört yaşında olmama rağmen dizlerimde ki yaralar hala daha kanar haldedir.

Ben Evrem SÜVARİ. Bekaretini yirmi bir yaşında, hiç istemediği hatta ölesiye korktuğu bir adamın yatağında birisinin onu oradan kurtarmasını bekleyerek ama beklentisinin altında kalarak kaybeden genç kızım. Kendisine yabancı, ele ziyanım.

Ben Evrem SÜVARİ, hayatında söz hakkına sahip iki celladın yanında kendi canına uzak kadınım. Yarım kadınım, ruhu kadife gökyüzünden sökülüp yere acımadan atılan kuzey yıldızıyım. Araf'ım, gökyüzü cehennemiyim.

Tanrı, cehennem tarağıyla taramış evvel zamanda benim saçlarımı.

Tanrı'nın sevmediği tek kız çocuğuyum.

Tanrı'nın sevilmesini istemediği, sevilmesinin haram kılındığı tek kız çocuğuyum.

Ben bunları düşünürken altıncı bardağı da genzimi yaka yaka yollamıştım boğazımdan aşağıya. Diğer kızlar ise bir yandan dans ediyor bir yandan da bardaklarını kafaya dikiyorlardı. Zihnimde ete kemiğe bürünen her bir düşünce sanki mideme sivri tırnaklarıyla bir düğüm atıyordu. Bu gece midem almıyordu bunları.

"Hadi Evrem. Sen aramızda ki en iştahlı kişisin, yavaş gidiyorsun bebeğim."

Şöyle gerile gerile bir tane ağzına çakmak istedim. Bu konuşan Eda'ydı. Ona soğuk bakışlarımdan yollarken, Eda büyük bir keyifle bardağını kafasına dikti.

Yaklaşık on beş dakika daha süren 'Bu gecenin kurbanı aranıyor.' adlı yarışımız son bulduğunda garson da masadaki boş bardakları almaya gelmişti. İçimden garsona al götür şu rezaleti diye buyruk versem de, ne o içimden geçenleri duyma yetisine sahipti ne de ben içimden geçirdiğim cümleyi dışarıya savuracak kadar oyunbozan.