23.58

Bölüm 23: "Mahv"

Kelime anlamı;
Yok etme,
Yok olma.

Bölüm Şarkıları: 

No. 1 - Hiç Işık Yok

Hakan Yayla – Ne Mutlu Türküm Diyene! 

BÖLÜM 23: "MAHV"

❄❄

"Kimse, Allah'ın yarattığı bir kulu geç Allah bile beni senden alamaz!"

Harun'un bana söylediği kelimeler bile bir misinanın ucunda olan yem gibi tuzak geliyordu. Biliyorum beni seviyor ama bu bana dokunduğu, bende kapanmayan ruhu açık yaralar bıraktığı gerçeğini değiştirmiyordu. Bir zamanlar onu seviyordum ama onu benden aldılar, tıpkı kendisinin kendini benden acımasızca aldığı gibi.

Zamanı geri alsam ona sığınır mıydım, ona gitsem yaşadıklarımı anlatsam beni korur muydu bilmiyorum. Zaten bu soruların cevabını bilsem dahi zamanı geri alamamanın verdiği hüzünle sarsılırım. Biliyorum kendimi, birisi bana yalan söylese ona aldanırım.

Duhan'a bir zamanlar sığınmış olmam, o hengâmenin içinden ona tutunmam da hep bu yüzdendi. O beni korur, bana bu zamana kadar sahip çıkmamış ne kadar insan girmişse hayatıma onları siler süpürür, bana bir yere ait olmanın verdiği o tadı yaşatır sandım.

Fakat, yanıldım. Beni düşürdü göklerden yerin yedi kat dibine. Tut dedim beni gören herkese, tut! Tutunmaya çalıştım bir yerlere. Tutunayım derken kırılan parmaklarımın sesleriyle çınladı değdiğim her yerin boşluğu. Biliyorum sende duydun ama duymamazlıktan geldin!

Neden?

Ben ne yaptım da Allah bu denli kovdu beni huzurundan? Çok mu günahkarım? Babamın günahları mı bu kadar hor gördüren beni?

Çocuktum ben çocuk! 

Çocukların omzuna vebaldir babaların günahları dediklerinde ne dediklerini anlamamıştım. Ama beni de anlayın. Daha yaşamadan hayatın tek bir zerresini, anlayamadan anlattılar her günahı. 

Daha yirmi beş yaşındayım ben!

YİRMİ BEŞ!

Bu yaşa gelene kadar her Allah'ın günü yaşadığım üç yüz altmış beş günün yirmi dört saatini ızdırap içinde geçirecek kadar cahildim. Ben yaşamaya aciz, nefes almaktan korkan, kendisine isyankar, sesini yükseltene köleydim. Yirmi dördüncü yaşımın başında bir adamla hür kıldım kendimi yine yirmi dördümün ortalarına doğru annelik duygusunu aldım sırtıma. Ben anne sevgisi görmemişken bana bunu da yüklediler.

Ben kime ne yaptım?

Hızlı nefes alıp vermelerim, odağını kaybetmiş gibi sağa sola bakınmaya çalışmam da hep bu sorgudan ileri geliyor. Kulaklarım uğulduyor..

En nihayetinde Harun'un bağırmasını işittiğimde bana tutulan bir ışık gibi tutundum ses tellerinin ucuna bağladığı kelimelere.   

"Senden beni kopardılar öyle mi!"

"Sus!"

"Sikerim böyle işi! Ne demek lan beni senden kopardılar!"

"Kopardılar Harun.. Bir daha da geri vermemek üzere kopardıkları yeri yaktılar. Sen de onlara uydun, sen de kendini yaktın.."

"Evrem.." Durdu, nefes almak için süre tanıdı kendine lakin aldığı nefes yetmedi ona. Sol tarafında olan konsolu yerinden etti. Çekti sağında solundan devirdi yere. Konsolun üzerinde olan aksesuarların yere devrilmesinden dolayı çıkan şangırtıdan kulaklarım tırmalanmıştı. Sanki bu evin içinde olan bir şey, bir güç bu kaostan beslenmekten çok memnun.