ÖLÜMÜN MELODİSİ *Varta *

30 - Küle Dönen Hayatlar

『 Sustum ama en çok susturuldum. 』

Hayallerin peşinden koşmayı bıraktım. Çünkü gerçeğin onu düşlememe izin vermeyişinden ötürü. Alıkonuldum. Nereden derseniz zihnimin en parlak kıvılcımlarının olduğu anılar evreninden. Beni dışa vurdu. Gerçeğin beni bulmasını istedi ve onun varlığıyla yaşama tutunmamı sağlamak için uğraş verdi. Bense kabullendim yapacağım en büyük direnişi sergiledim kendimce.

Acıların ruhumdaki izlerine alışmaya çalıştım. Çünkü her zaman benle vardılar. Olmaya devam edecek. Peki o halde onları neden dışlayayım ki? Bir değişim olacak mı onu kendimde kabullenmeyerek? Olamayacağını bildiğimden uğraş vermeyişim. Başaramayacağımdan vazgeçişim. Ve onsuz olamayacağımdan bağlanışım.

Acılarımı artık onaramıyorum. Dağıldılar etrafa birer birer. Her zerrem acının kalıntısı oluverdi. Her hücrem acının yıkımının sembolü oldu. Ve her sızım sonsuz bir acıya dönüştü. Yaralarım kesik dikişlerle onarıldı. Pansumanlar kanamayı durduramadı. Hislerimi yitirdim. Acımı hissedemez oldum. Öylesine baktım. Öylesine ölüme adım attım. Öylesine ruhumu teslim ettim.

Artık anladım varlığım ben de dahil etrafımda olan herkese zarar veriyor. Ruhum ölümü çağırıyor. Bedenim ölümü arzuluyor. Zihnim katlediyor varlıkları. Kalbim acının pişmanlıklarıyla sessiz çığlıklar atarak bunun yanlış olduğunu bas bas bağırıyor. Ve karanlık beni avcunun içerisinde tutarak yaşamıma yön veriyor.

Önüm puslu ve engebeli. Hayatımın bir uçuruma doğru sürükleneceğini bildiğim halde yörüngesiz bir şekilde ilerliyorum. Hiçbir şey ilerlememe mani olmuyor. Hatalar yapıyorum. Zararlar veriyorum. Ama kimseye değil. Kendime karşı hatalar ve zararlar veriyorum. Demiştim ya benim en büyük zararım kendime. Ben aslında bu yaşamımda öldüren değil öldürülendim. Kim tarafından mı? Zihnim tarafından . Her şeyin baş şüphelisi bendim. Her şey benim varlığımın gölgesi altında gerçekleşiyor.

Her yaşadığım acı zihnimde birden fazla bölmeler açtı. Ve bölmelerde yıkımlar yer alıyor. Kimin yıkılmaları peki? Benim hüzünle bitirdiğim gecelerde yaşadığım yıkımlar. Hüzünlendiğim anda yalnız olduğumu anladığım anlarda yaşadığım hüsranlar. İnsan arayışına girdiğim ve birine sığınmak istediğim anlarda farkına vardığım gerçeklerin verdiği acıların yaşattığı ağlama krizlerinde yıkılmaların en büyüğünü yaşıyorum.

Acılarımı zihnimdeki ıssızlığa sakladım, gün yüzüne çıkmaması için.  Işıkla buluşup izlerimi belli etmesin diye. Kimse fark etmesin diye. Kimse bendeki izlerin farkına varıp bana acıyarak bakmasın diye. Her şey saklandığı yerde huzur verir ya bende o huzura tutunmak için acılarımı saklamak istedim.

Belki de ben hayatı tamamen yanlış anlamıştım. Anlamlar yüklemiş ona bağlanmıştım. Ve onu hayaller çerçevesinde gerçek kılmıştım. Dün gece bitimine doğru kuleye dönüşümüzde yaşadıklarımızdan sonra herkes odasına çekilmişti. Bende birkaç saat uyuyup sonra uykum bölündüğünde sabahın erken saatlerinde kendimi çiçek arazisinde bulmuştum.