ÖLÜMÜN MELODİSİ *Varta *

32 - Yanmak ve Yadırgamak

『 İzlerin ruhuma kazımış olduğu yol haritası çok silikti. Takip etmekte zorlanıyordum. 』

Belki de en büyük savaşım zihnimdeki düşüncelerleydi. Çünkü onlara yenilmemek için büyük bir uğraş veriyorum. Çünkü en büyük arzularımdan haberdarlar. En büyük korkularımın ne olduğunu biliyorlar ve beni yönetmenin ipucuna sahipler. Sadece küçük bir adımla bunu başarabilirler. Ve beni etki altında tutabilirler. Bu onlar için zor bir uğraş olmaz.

Işığın söndüğü, ruhların bir olduğu bir evrene gözyaşlarımı sakladım.
Gün hüzünleri yaklaştı. Rüzgar ruhu yakaladı. Ay geceye doğdu. Ölüm çiçeği kurudu. Ruh uğurlandı arafa. Can çekişirken son gördüğü koptuğu bedeni oldu. Ama güç yok olmadı hayatta ve yeni bir sahip aramaya devam etti yüzyıllardır. Buldu da sonra onu da uğurladı yeni bir bedene sahip olmak için. Güç saklandığı kolyede büyük bir yıkımın ayak seslerinin duyulmasını sağladı. Yavaşça haberdar etti varlıkları. Geleceğini bildirdi. Yıkımı ardından sürükleyeceğini gizlemeden. Amacı neydi bilinmez ama neye sahip olmak istiyorsa onu almadan bu dünyadan gideceği yoktu.

Yananlar ruhunu kaybetti. Yalanlar her yeri kuşattı. Gerçekler saklı kaldı. Hayatlar hayalleri katletti. Yıkımlar yeni bir evren keşfetti. Ve ruhlar sürgün oldu bedenlerinde olan acıya yavaşça hakimiyeti onların ellerine bıraktı. Savaşmadan. Mücadeleye gerek bile duymadan acı insanları ve ruhları yavaşça çökertti varlığıyla. Varlığının gölgesi umudu silmeye çabaladı. Çabası ilerliyordu bir zehrin damarda dolaşımı gibi yavaş yavaş ama yıka yıka. Ve geriye dönüşün olamamasını sağlaya sağlaya.

Kayıp düşüncelere sahip bir ruhun sancılı acısı içerisinde hayatta kalan son saatleri hediye ettiği gibi kendimi yaşamımda beni hayata tutunmaya sebebiyet verene sundum. Yok olmak adına. Var etmek adına. Çünkü güç almak istedim. Bir nedene bağlanmak istedim. Ve kolyeye bağlandım. Ruhumu sundum. Zihnimi açtım.

Kalbimi ellerinin arasına bıraktım. Ama istediğim gibi hüküm sürmedi. Onları darbelere karşı korumaya çabaladı. Onları muhafaza etti benden daha iyi korudu. Kolye daha önceki sahiplerinden çok şeyi sömürdü ama benden onları alırken hükmetmek için almadı. Zarar gelmesini önlemek için onları gücüyle korudu. Bir kalkan oldu bana. Ruhumu, bedenimi ve zihnimi tüm tehlikeli şeylerin darbesinden korudu. Sandığım gibi kaybetmedim kendimi. Hatta beni bana kazandırdı kolye. İyiliğimi gözetti beni korumak istedi. Daha önce yaşadığım acıları yaşamamamı istemeyerek.

Kolye bana bağlanmıştı. Benim ona bağlandığım gibi. Lord Yelit demişti ama inanasım gelmemişti.

"Kolye ilk bağını senle kurdu. İlk sahiplerine sunduğu her güç için onlardan çok şey aldı. Ama görüyorum ki senden almak yerine sana bir şeyler sunuyor. Sen olmak istiyor. Kendini sana katmak bir olmak istiyor."

Demişti daha önceleri ama inanasım gelmemişti. Şimdiyse tüm kalbimle onu hissediyorum. Çünkü bana kendini sunduğunu hissediyorum gün geçtikçe. Ve bu bir dayanak benim için. Bir savaş olacak ve bu savaşta belki herkes karşımda duracak ama o yanımda olacak. Bana destek olacak ve yenilmemem için benle bir olacak. Kolyem amacıma ulaşmam için benimle olacak.