ÖLÜMÜN MELODİSİ *Varta *

40 - Gerçeğin Acı Döngüsü

『 Hançerin keskin ucu ikimizin en kıymetli anılarında izini bırakmıştı... 』

Derler ki ölüm bir acıyla başlarmış.

Derler ki ruh bir ihanetle öldürülürmüş.

Derler ki kalp acıya yenik düşerek, yok olurmuş.

Derler ki ihanet sonsuza kadar izlerini ruhun derinliklerinde saklarmış.

Derler ki acının çığlıkları yeryüzünden asla silinmezmiş.

Derler ki ölüm bir kere ihanet bin kere öldürürmüş.

Ve derlermiş ki sevgi arkasından bir gün mutlaka ihaneti getirirmiş.

Yarını hayal etmeyi bırakın . Dünü hayal etmeyi bırakın . Bugünü hayal edin. Yarını yönetmek kimsenin değil. Dünü değiştirmek kimsenin elinde değil. Ama bugünü yönetmek sizin elinizde. Bugünü değiştirmek için bir şansınız var ama dünü ve yarını değiştiremezsiniz.

Her şey yaşadığınız zaman diliminde bir değişikliği kabul edebilir. Diğer türlüsü sadece keşkelerle biten cümleleri sıralayıp durur. Şu anı yaşamayı bilmeliyiz. Şu anı bizim için güzelleştirmeyi bilmeliyiz. Onun için mücadele etmeliyiz.

Burası avcıların değil avların diyarı. Bu diyar sadece öldürmeye çalışır. Yaşatmaya değil.

Bu diyar katleder. Neyi mi? Her şeyi ; ruhları, duyguları, hayalleri, hayatları, yarınları....

Bu diyar acının merkezi . Acının insanı ölüme sürüklediği bir gücü aşılayan diyar.

Bu diyar hayal kırıklığının baş sembolü. Bu diyar her mutluluğu kişinin kursağında bırakan yıkımlara sahip.

Bu diyar sessizliğin merkezi . Sessizlik ölümleri ört bas edecek güce sahip. Sessizlik her şeyi susturacak güce sahip.

Bu diyar ihanetin simgesi. Bu diyar geri dönüşün olmadığının kanıtı.

Bu diyar kaçışların sebep olduğu savaşların merkezi. Bu diyar kasırgaların her şeyi yıkıp geçtiği merkez.

Ölüm her şeyi, ruh hisleri yok eder. Ölüm, yaşamı bitirir. Ruh, inancı bitirir .

Ölüm, sonlandırır. Ruh; süründürür, sürdürür.

Ölüm, unutturur. Ruh, hatırlatır. Ölüm, bir sis bulutu içerisinde seni yeryüzünden siler. Ruh, gölgeler arasında ilerleyip yeryüzünde devam etmeni sağlar. Ölümü arzulasan bile.
Ölümün pençesi keskin ve sancılı.
Ruhun tırmalaması acısızdır ama izler bırakır.

Ölüm, susturur. Ruh, çığlıklar attırır. Ölümün yasını tutarsın ama ruhun yası olmaz. O sonsuz ölümüm pençesinde sıkışıp kalmıştır. Ruh sadece tükeneceği günü bekler. O gün geldiğinde sessizce gözlerini yumar.

Rüzgarın keskin uğultusu zihnimde olan her şeyi devirdi. Düşünceler birbirine girdi. Düşünceler tüm gerçekliğini yitirdi. Fısıltılar sustu. Zihnim bir kasırgada tüm acılarını kaybetti. Bir tek şey kaldı. Bir acı.. Bu acı her şeyi yok edecek, ezip geçecek bir acıydı. Ve bu acı geçmişi hatırlatacak güce bile sahipti. Bu acıyı hiç bilmek istemezdim ama hayat benim için bu acılarla beni sınayacak bir plan yapmıştı. Ve bana sadece yaşamak ve hissetmek kalmıştı.