Gladyatör: Tutsak Ruhlar (1)

🔸22.BÖLÜM: KARANLIK BİR SIR

İfademdeki kararlılık Başkan Eugine'ni pek tatmin etmiş gibiydi. Galiba öfkem yüzündendi. Her ne kadar öfkemi tetikleyen hissediyor olduğum hayal kırıklığı olsa da Başkan bunu tamamen Damien'dan çıkaracağımı düşünüyor olmalıydı. Doğrusu ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. Her şey o kadar tazeydi ki, kafamın içindeki her şey bir ip yumağı gibi birbirine girmişti. En çok canımı sıkan da aptal yerine konmaktı. Her şeyden öte, Damien'a güvenmiştim. Gerçekten güvenmiştim. Dışarı çıkmasına izin vermiştim çünkü kendini benimleyken rahat hissetmesini istemiştim, bana mahkummuş gibi hissetmesin istemiştim... Ve yaptığı ilk şey arkamdan iş çevirip arenaya koşmak mıydı? İyi niyetimin karşılığı bu muydu? Belki de Damien haklıydı, belki de insan tanımakta gerçekten berbattım. Kalbimde bir şey kırılarak gözlerimi yumdum. Şu an Damien'ı tanımadığımı hissediyordum ve bana yalan söylediği için ona öyle kızgındım ki...

Başkan Eugine mümkün mertebede sakin kalarak beni inceledi. Lütfeden bir sesle "Bu konuyla ilgileneceğine dair sana güvenebilir miyim?" diye sorunca durarak karşımda bir tebessümle bana bakan adama baktım. Benden bir cevap, bir onay bekliyordu. Kendime konuşmak için kuvvet vermek adına küçük, ince ellerimle elbisemin kumaşını avucumun içinde buruşturdum.

Cevap olarak "Evet, elbette." dedim. "İstediğiniz ismi size getireceğim."

Damien kimin için dövüşüyor öğrenecektim.

"Acele et çünkü o densizle bizzat ilgilenmek için can atıyorum." Bence Başkan Eugine'ni asıl sinirlendiren şey Damien'ın dövüşmesinden çok bir asilin onu kendi adına dövüştürmesiydi çünkü Damien resmi olarak bana ait bir şey olduğu için bu kurallara aykırıydı. "Bu durum harbiden çok can sıkıcı."

"Öyle." dedim ona katılarak.

"O halde bana hemen bir isim getir." Nihayet benden sıkılmış olmalı ki, "Şimdi gidebilirsin." diyerek kapıyı gösterdi. "Sırf sana acıdığım için bu gecelik Damien burada yokmuş gibi davranacağım ama sadece bu gecelik. Ciddiyim. Onu ortalıkta bu şekilde dolaştırma. Gerçekten bozuşacağız."

Biraz durarak "Tamam." diye ilave ettim.

Damien'ın yanına dönmek konusunda son derece isteksizdim çünkü açıklayamayacağım bir kinle dolup taşıyordum. Bu hareketlerime de yansımıştı. Her zamankinin aksine ona hiç, hiç bakmak istemiyordum. Dışarı çıkmasına izin verdiğim için pişmandım. İzin vermeseydim bunların hiçbiri olmazdı, değil mi? Kendimi zorlayarak ilerlemeye devam ettim ve Damien'ın yanına döndüm. Gerçeği sormak istesem de cesur değildim. Kalbimle öyle bir endişe vardı ki, yalan söylenmesinden çok dürüst olmasından, alacağım cevaptan korkuyordum. Bilinmezlik ise çok daha kötüydü. Gerçeği öğrenmediğim sürece hep onu düşünecektim, savaşmadan mağlup olacaktım çünkü ona güvendiğim kadar onun da bana güvendiğini zannetmiştim. Bu tamamen bir teslimiyet olmasa da arkamdan böyle iş çevirmeyeceğini düşünmüştüm.

"Solgun görünüyorsun," Damien devam etmeden önce bir müddet duraksadı. "İyi misin?"

Hiç değildim. Az önce duyduklarım yüzünden yüzümden tüm kan çekilmiş olmalıydı. Hiç cevap vermeden, Damien'a doğru düzgün bile bakmadan başımı 'Evet' anlamında salladım. Onun aksine ben berbat bir yalancıydım.

"Damien?" diye mırıldandım.

"Evet?"

"Bana söylemek istediğin bir şey var mı?"

Hiçbir şey anlamamış gibiydi. Kaşlarını çatmış olmalı ki siyah maskenin hafifçe hareket ettiğini gördüm. "Hayır. Neden?"

"Hiç." diye yanıt verdim ve dalgın bir tavırla gözlerimi yere diktim. Kafam karışık olabilirdi ama asıl soru şuydu aslında; Ona hâlâ güveniyor muydum? Başkan Eugine'in nasıl bir adam olduğu belliydi ama böyle bir konuda, gerçeği öğreneceğimi bile bile, yalan söyleyeceğini sanmıyordum. Bu meseleyi daha sonra düşünmek üzere bir köşeye bıraktım ve balo artık eskisi kadar keyif vermediği için Damien'a "Artık eve dönelim mi?" diye sordum. Ben 'ev' demeye cesaret ettiğimde Damien hiçbir zaman bu kelimeye alışkın olmadığı için birkaç saniye boyunca cevap vermedi. Hemen ardından "Ev," diye yeniden söyledi ama sesi benimkinden bile daha dalgındı.