Gladyatör: Tutsak Ruhlar (1)

🔸39.BÖLÜM: KİN VE İNTİKAM

Hosteen'i tanıdığımı fark ettiğinde Damien'ın bakışlarından bir şaşkınlık parıltısı geçti ama sonra hemen toparlandı ve kaşlarını çatarak silahı daha da sıkı kavradı. Omuzları gergin, bakışları sertti. Hosteen ise Damien'ı görmezden gelerek bana alaycı bakışlarla bakıyordu. Ben olduğuma inanmakta zorlanıyormuş gibi bedenimi baştan aşağı süzdü. Konuştuğunda sesi de gözleri kadar alaycıydı.

"Sage senin burada olduğunu biliyor mu, Vanessa?"

Konunun buraya geleceğini zaten biliyordum, o yüzden keyifsiz bir biçimde kıkırdayarak "Bunu ona söyleyen sen olmak istiyorsan bizi kampınıza götür." diye cevap verdim.

"Elbette." Hosteen otuz iki dişiyle gülümsedi. "Büyük bir zevkle. Eminim Sage seni gördüğüne çok sevinecektir."

Sesindeki kinaye hafifçe irkilmeme neden oldu. Sage ile pek anlaşamıyorduk, doğru. Ondan hoşlanmıyordum. Bunun ana sebebi onun nasıl bir psikopat olduğunu biliyor olmamdı. O da benden en az benim ondan haz etmediğim kadar haz etmezdi. Aslında bunu hak etmiştim. Makinemi yaparken test etmek için birkaç sınır yaratığına ihtiyacım vardı. Her ne kadar yasa dışı faaliyetlerde bulunmaktan hoşlanmasam da büyük bir miktar para karşılığında Sage adamlarına benim için birkaç yaratık yakalamalarını söylemişti. İşim bittiğinde hayvanları doğal ortamlarına geri salmak istemiştim ama Sage benimle aynı fikirde değildi. Pençeleri, boynuzları ve derileri oldukça para eden hayvanları hayvan kaçakçılarına satmak istiyordu. Ona bunu yapmamasını söylediğimde benimle alay etmekten ve beni ilgilendirmeyen şeylere burnumu sokmamamı söylemekten başka bir şey yapmamıştı. Aptal değildim. Ondan habersiz bir şekilde o hayvanları serbest bırakıp kırmızı listede arandığı için asla ziyaret edemeyeceği Westland'e kaçtıktan sonra beni tekrar görmenin onu deli edeceğini biliyordum. Keşke ona kazık atmasaydım, diye düşünmeden edemiyordum ama ona bir daha ihtiyaç duyacağımı nereden bilecektim ki? Tek umudum bana olan öfkesinin biraz geçmiş olacağıydı.

"Artık anlaştığımıza göre," diye lafa girdi Hosteen. "Lütfen arkadaşına silahı yüzümden çekmesini söyler misin?"

Tereddüt ettim. Hosteen'ın bize saldırmayacağından ya da aptalca bir şey yapmayacağından yüzde yüz emin olunca "Tamam, Damien. Silahı ona geri ver." dedim. Damien bana ciddi bir şekilde baktı. Sorun olmadığını göstermek için ona küçük bir gülümseme verdim. Kolunu indirdi ve silahı ters çevirip kabzasını Hosteen'a doğru kaldırdı. Hosteen silahı Damien'dan alıp belindeki kayışa yerleştirirken adamlarına döndü. Bir şeyler dedi ama duymadım çünkü tamamen Damien'a odaklanmıştım. Kafasının karıştığını ve burada olanlara anlam veremediğini görebiliyordum.

"Bana Sage'yi tanıdığını söylemedin."

Alt dudağımı ısırdım. Sonra da tatlı bir şekilde "Sormadın ki." diyerek kendimi savunmaya çalıştım. Dürüst olmak gerekirse ona geçmişte bir haydut ile işbirliği yaptığımı söylemekten utanmıştım. Bu yüzden konusunu bile açmamıştım.

"Sormadım çünkü onları tanıdığına ihtimal vermedim."

Doğru.

"Önemli bir şey değil," diye geveledim ağzımda. "Bu eski bir mevzu."

O sırada Hosteen bize döndü. Adamları toplanmaya başlamıştı. Bir tanesinin burnunda kocaman bir morluk vardı, bir tanesinin başı kanıyordu ve birinin de kolu tuhaf bir açıyla sarkıyordu. Damien onları epey bir hırpalamıştı. Hosteen "Siz ikiniz hazır mısınız? Yola çıkalım mı?" diye sorduğunda fazla hevesli davranarak başımı öne salladım. Sage'nin kampı Çorak Topraklar'ın arkasında yükselen sıra dağların birinde, kocaman bir mağaranın içindeydi. En az elli kişilik bir çete için güzel bir gizlenme yeri seçmişti. Mağaranın içi serindi ve eski, loş lambalarla aydınlatılmıştı. Yemekhane olarak kullanılan alandan geçerken birkaç haydutun bana dik dik baktığını görünce Damien'a yaklaştım. Kahretsin! Beni kesinlikle hatırlıyorlardı. Damien'ın varlığı bana güven verirken ne olursa olsun beni koruyacağını, yanımda duracağını biliyordum. Ne zaman ona bu kadar güvenmeye başladığımı bilmiyordum ama onun hakkında böyle hissetmek... Güzeldi.