ေနေရာင္ကို ကြဲျပားစြာ မျမင္ရေသးေသာ လမ္းမမွာ စက္ဘီးေလးတစ္စီးက အားတက္သေရာေ႐ြ႕လ်ားလို႔ေနသည္။
ဟူဒီအေပၚက ကုတ္အရွည္ႀကီးဝတ္ထားရၿပီး မာဖလာေတြ၊အေႏြးဦးထုပ္ေတြပါ ေဆာင္းထားရျခင္းေတြမွာ ေလးလံတယ္လို႔ ခံစားရျခင္းအလ်ဥ္းမရွိ။သူ႔ရဲ႕ စက္ဘီးနင္းႏႈန္းက ယခင္ရက္ေတြထက္ေတာင္ ပိုျမန္၊ပိုသြက္လက္လို႔ေနေသးသည္။
မနက္၇နာရီသာရွိေသးတာမို႔ ဆိုင္မွာဘယ္သူမွမေရာက္ၾကေသး။ဆိုင္တံခါးကို သြက္လက္စြာဖြင့္လိုက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕မုန္႔လုပ္ခန္းေလးဆီ အျမန္ဝင္သြားလိုက္သည္။ခရစၥမတ္အမီ ေရာင္းဖို႔အတြက္ ကြတ္ခီးအရသာအသစ္ေတြဆန္းေနသလို ကိတ္ေလးေတြလည္း အသစ္လုပ္ေနတာရွိသည္။ႏိုင္းလ္ကလာမယ္ေျပာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ဖန္တီးမႈအသစ္ေတြကို ပထမဆုံးအျဖစ္ ႏိုင္းလ္ကိုျမည္းစမ္းေစခ်င္သည္။ဒါေၾကာင့္ပဲ သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေတြထဲကဖဲ့ယူလို႔ မုန္႔လုပ္ဖို႔ထြက္လာတာျဖစ္သည္။
'Georgia, wrap me up in all your
I want ya in my arms
Oh, let me hold ya
I'll never let you go again like I did
Oh, I used to say'
ဆိုညည္းေနက်သီခ်င္းကို ဆိုလိုက္ေပမဲ့ ဒီေန႔မွသီခ်င္းက ပိုအသက္ဝင္ေနသလိုပင္။
ရယ္ေတာ့ရယ္ရသား...ဘယ္အခ်ိန္လာမလဲလည္း ႏိုင္းလ္ကိုသူမေမးမိ၊ႏိုင္းလ္ကလည္း ဘယ္အခ်ိန္လာပါမယ္လို႔ ေျပာမသြား
ဒါကိုပဲ သူက အိမ္ကေနအေစာႀကီးထြက္လာၿပီး ႏိုင္းလ္အတြက္ မုန္႔ေတြကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ားျပင္ဆင္ေနသည္။
ႏိုင္းလ္သာေရာက္မလာခဲ့ရင္ေရာလို႔ ေတြးမိေတာ့ ႏွလုံးသားေလးက နာဖ်ားခ်င္လာသည္။ဒါေပမဲ့ ႏိုင္းလ္စိတ္မပါရင္ေတာ့လည္း သူအတင္းအၾကပ္မဖိတ္ေခၚလိုပါ။ဒီတစ္ခါမေပးရေတာ့လည္း လန္ဒန္အထိလိုက္ၿပီး ခရစၥမတ္အႀကိဳလက္ေဆာင္ပါဆိုၿပီး ေပးပစ္လိုက္မွာေပါ့ေလ မဟုတ္ဘူးလား...
"ေဟး ႐ိုင္းမ္ ဂြဒ္ေမာနင္း၊အေစာႀကီး ေရာက္ေနတာလား"
"ေမာနင္း အယ္လီနာ၊ ငါ လုပ္စရာေလးရွိလို႔ ေစာလာတာ၊အခုေတာ့ၿပီးသြာပါၿပီ"
"အိုး လွလိုက္တဲ့ကြတ္ကီးေတြ၊ဒါ ခရစၥမတ္အတြက္လား ႐ိုင္းမ္"
"ဟီး ဟုတ္တယ္ ခရစၥမတ္အတြက္ အသစ္ထုတ္မဲ့ကြတ္ကီးေတြ၊အခုကေတာ့ ပထမဆုံးေကြၽးခ်င္တဲ့သူရွိလို႔ လုပ္ထားတာ။ေနာက္တစ္ခါထပ္လုပ္မွ ျမည္းေတာ့ေနာ္၊အခုက သူ႔အတြက္ပဲမို႔"
