"ေနာက္က်ေနၿပီကို အေမမအိပ္ေသးဘူးလား"
"အမေလး မအိပ္ႏိုင္ေပါင္ေတာ္၊မအိပ္ႏိုင္ေပါင္
ေမြးရက်ိဳး၊ေကြၽးရက်ိဳးနပ္လြန္းတဲ့ မင့္သားေၾကာင့္ က်ဳပ္ အိပ္လို႔ကိုမရဘူးေဟ့"
ည၁၀နာရီထိ ဧည့္ခန္းမွာငုတ္တုတ္ထိုင္လ်က္သား၊ေလသံမာလ်က္သားမိခင္နဲ႔ ေဘးကေနမ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ျဖစ္ေနတဲ့ ဇနီးကိုျမင္လိုက္ရတာနဲ႔တင္ သားေတာ္ေမာင္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပသနာတစ္ခုခုပဲဆိုတာ ဦးျမင္းမိုရ္ဟန္သိလိုက္ေလၿပီ။
ဆိုဖာမွာအသာဝင္ထိုင္ရင္းပဲ
"သားကဘာေျပာလို႔လဲ လဲ့"
"အကိုရယ္...အဲဒါက သားကို လဲ့ေသခ်ာေအာင္အရင္ေမး.."
"အိုေအ ဒီေလာက္ညည့္သား ႏြားျပာႀကီးေအာက္သြားမရွိျဖစ္ေနတာကို ျမင္ရတာေတာင္ ဘာေသခ်ာေအာင္ ေမးဦးမလို႔လဲေအ့"
"အဲ့လိုလည္းမဟုတ္ပါဘူး အေမရယ္၊ သားက ႐ြဲ႕တတ္တာအေမလည္းသိသားနဲ႔"
"လဲ့ရည္ လဲ့ရည္...ညည့္သားကို ကာတာလည္းကာေပါ့ေအ၊ အဲဒီေကာင္ဗိုက္ထဲ အူဘယ္ႏွစ္ေခြရွိတယ္ကအစ သိေနတဲ့ ငါ့ေရွ႕ေတာ့ လာကာမေနနဲ႔၊ေမာမယ္
ျမင္းမိုရ္ မင့္ေတာ့မၾကာခင္ စုတ္ဖြားသားမက္ရေတာ့မေဟ့၊သားေမြးၿပီးသားမက္ရမဲ့ မင့္အစား ငါဂုဏ္ယူလြန္းပါဘိေတာ္"
မ်က္မွန္ကိုင္းကို တပင့္ပင့္လုပ္ရင္း ေျပာလာတဲ့မ္ိခင္ျဖစ္သူရဲ႕စကားက ဦးျမင္းမိုရ္ကို ႐ုတ္တရက္မင္သက္မိသြားေစသည္။
ဘာကိုဆိုလိုခ်င္တာလဲ မသိတာမဟုတ္ေပမဲ့ သားျဖစ္သူမွာ ဒီလိုစိတ္မ်ိဳးရွိမယ္မထင္ထားတာေၾကာင့္ျဖစ္၏။
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ လဲ့"
"ခုနက သားကိုဖုန္းေခၚေတာ့ သားတိုက္ခန္းမွာ တျခားေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕တယ္၊ေကာင္ေလးက ဘို႐ုပ္ေလးနဲ႔ ျမန္မာလိုလည္းေျပာတတ္တယ္
အဲဒါ လဲ့ကသားကိုေမးၾကည့္ေတာ့ သူ႔ေကာင္ေလးတဲ့၊သားက ဒီလိုမိတ္ဆက္ေပးတာမ်ိဳးလည္း လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့သူမဟုတ္ေတာ့ လဲ့လည္းဘယ္လိုေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး"
"အင္း...ကိုယ္ သားနဲ႔စကားေျပာၾကည့္ပါဦးမယ္
အေမ သိပ္လည္းစိတ္ပူၿပီးအေတြးေတြမလြန္ပါနဲ႔၊ေအးေအးေဆးေဆးနားပါ"
