"မ်က္ႏွာေလးကၿပဳံးပါဦးဗ်ာ၊ပိတ္ရက္က်ရင္ ကိုကိုလာခဲ့မွာေပါ့"
"ပိတ္ရက္ကပိတ္ရက္ပဲဟာကို၊ေဘဘီက ခုလည္း ကိုကိုနဲ႔မခြဲခ်င္ေသးဘူးလို႔
မေန႔ညကမွ ခ်စ္သူေတြျဖစ္တာကို၊မနက္လင္းေတာ့ ခြဲေနရၿပီ"
ႏႈတ္ခမ္းေလးတစူစူနဲ႔ လက္ေမာင္းမွာေခါင္းမွီထားရင္း ခြၽဲေနတဲ့ေကာင္ေလးေၾကာင့္ ႏိုင္းလ္ျမင္းမိုရ္ရဲ႕ ႏွလုံးသားဟာ အရင္လိုေအးစက္ဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မရွိႏိုင္ရွာေတာ့။
ဘူတာထိလိုက္ပို႔တဲ့ေကာင္ေလးက ရထားမလာခင္ မိနစ္အပိုင္းအျခားေလးမွာကို ခြၽဲျဖစ္ေအာင္ခြၽဲေသးသည္။တစ္ညလုံးလည္း ရင္ခြင္ထဲမွာတိုးဝင္ရင္းအိပ္ေနတာဟာ ေခြးေပါက္ေလးလိုပင္။
ဒီၾကားထဲမွာလည္း တစ္ခါမွမေတြ႕ျဖစ္ၾကဘဲ စာပို႔၊ဖုန္းေျပာဆက္သြယ္႐ုံသာရွိခဲ့ၾကေပမဲ့ ျပန္ေတြ႕ခ်ိန္မွာလည္း တစ္ခ်က္ကေလးမွ စိမ္းသက္မေနခဲ့ဘဲ ေႏြးေထြးလြန္းေနတာကိုက စိတ္ခ်င္းအေတာ္နီးစပ္ခဲ့ေၾကာင္းရဲ႕ သက္ေသပင္ျဖစ္လိမ့္မည္ထင္ပါရဲ႕။
"ကိုကိုသိလား...ေဘဘီ မေန႔ကသဝန္တိုတယ္ဆိုတာကေလ ကိုကို႔စိတ္ကို ေဘဘီေသခ်ာမသိရေသးလို႔၊ကိုကိုက လိင္တူခ်င္းတစ္ခါမွေတာင္ မတြဲဖူးတဲ့သူဆိုေတာ့ အခုလည္း ေကာင္မေလးေတြကိုပဲ ႀကိဳက္သြားျပန္ၿပီလားဆိုၿပီး ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ပူေလာင္ေနရတာ။
အခု ကိုကို႔စိတ္ကို ေဘဘီသိသြားရၿပီဆိုေတာ့ ေဘဘီက အဲ့လိုမဆိုးေတာ့ဘူးေနာ္၊ကိုကို အလုပ္ကိစၥေၾကာင့္ တျခားမိန္းကေလးေတြနဲ႔အတူတြဲရလည္း ေဘဘီ့ကို မေတြးဘဲ၊အလုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္လုပ္ေနာ္ သိလား"
အ႐ြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ ရင့္က်က္ေပးတဲ့ေကာင္ေလးက တမင္မရည္႐ြယ္ပါဘဲကို ကိုယ့္ကိုအခ်စ္ပိုေအာင္ လုပ္ေနႏိုင္တာပဲျဖစ္သည္။
"ဒါဆို ေဘဘီက ကိုယ့္ကိုသဝန္မတိုေတာ့ဘူးေပါ့"
"အြန္ အဲ့လိုေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူးေပါ့၊ကိုကိုနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ကိုကို႔ပခုံးေပၚလာနားတဲ့ လိပ္ျပာေလးကအစ ေဘဘီကသဝန္တိုခ်င္တယ္
ဒါေပမဲ့ အလုပ္ကလည္း အလုပ္မို႔၊ေဘဘီ့ရဲ႕ သဝန္တိုစိတ္ကို ထိန္းထားမွာေပါ့လို႔"
