"ဟြန္း ဂ်ိဳဝီေနာ္...အဲဒါငါ့ကိုကိုကြ သိလား
အရမ္းအသားယူတာပဲ မင္း"
ေရခ်ိဳးခန္းထဲကထြပ္လာလာခ်င္း ကိုကို႔ရင္ခြင္ထဲထိုင္ၿပီး မ်က္ႏွာအႏွံ႔လွ်ာ့နဲ႔လ်က္လိုက္၊နမ္းလိုက္လုပ္ေနတဲ့ ဂ်ိဳဝီ့ေၾကာင့္ ႐ိုင္းမ္မွာ တြန္႔တိုစိတ္ေလးေတြက တဖြားဖြားေပၚလာရသည္။
ကိုကိုကလည္း ၿပဳံးလ်က္သားနဲ႔ပြတ္သပ္ေပးေနေတာ့ ဂ်ိဳဝီတို႔အႀကိဳက္ျဖစ္ေနေတာ့တာ။
စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းတုန္းက စိမ္းသက္ေနတဲ့ဂ်ိဳဝီဆိုတာလည္း ခုဆို ကိုကိုလာတာနဲ႔ မရွိတဲ့အျမႇီးနန္႔ၿပီးကို ႀကိဳေတာ့တာပါပဲ။
"ေခါင္းေတြေလွ်ာ္လာျပန္လား ႐ိုင္းမ္ရဲ႕၊ႏွာေစးဦးမယ္"
"ကိုကိုက ဒ႐ိုင္ယာနဲ႔ေသခ်ာေျခာက္ေအာင္လုပ္ေပးေလ၊ႏွာမေစးေတာ့ဘူးေပါ့"
"အဟား...ေအးပါကြာ၊ဒ႐ိုင္ယာသာ ယူလာခဲ့ပါ ဟုတ္ၿပီလား"
"ဟီး စိတ္ခ်စိတ္ခ်၊ခုပဲ လာၿပီ
ဂ်ိဳဝီ...ငခြၽဲလုပ္ေနတာရပ္ၿပီး သြားအိပ္ေတာ့ေလ၊အိပ္ခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီေနာ္
ဒယ္ဒီ့ကို ဒီကပါပါးလည္း ခြၽဲပါရေစဦးကြ၊မင္းပဲ ခြၽဲေနေတာ့တာပဲကြာ"
'ဝု ဝု'
"အံမယ္ ျပန္ေျပာေနတာေပါ့ေလ ဟုတ္လား၊ ကိုကို႔ အဲ့မွာေငါက္ဦး၊ဂ်ိဳဝီ ေဘဘီ့စကားနားမေထာင္ဘဲ ပုန္ကန္ခ်င္ေနၿပီဗ်"
မ်က္ႏွာကို ခရမ္လ္လူးရင္း မေက်မခ်မ္းနဲ႔ လွည့္တိုင္ေနတဲ့႐ိုင္းမ္၊ ဂ်ိဳဝီကလည္း တကယ္ကိုလူေပၚကမဆင္းဘဲ တဝုဝုနဲ႔ျပန္ေျပာေနတာျဖစ္သည္။
အခုေတာင္ ေခြးသားေလးနဲ႔လူပါပါးၾကား ဘယ္ဘက္ကေနရမွန္းမသိတာ၊ေနာက္ထပ္ လူကေလးေလးတိုးလားၿပီး သူပဲဆိုးခ်င္မည့္ ကေလးႀကီးနဲ႔ကေလးေလးၾကား ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ေတြးရင္းသာ သက္ျပင္းခိုးခ်မိေတာ့သည္။
လက္ေပၚေမးတင္ၿပီး မွိန္းေနတဲ့ဂ်ိဳဝီ့ကို ေက်နပ္ေအာင္ ဂုတ္ကိုပြတ္သပ္ေပးၿပီးေနာက္ သူ႔အိပ္ယာေလးဆီလိုက္ပို႔ေတာ့ အသာတၾကည္အိပ္သြားသည္။
ကေလးႀကီးကေတာ့ ေခါင္းမွတဘက္ေပါင္းထားၿပီး ဒ႐ိုင္ယာႀကီးကိုင္လို႔ စူပုပ္ပုပ္နဲ႔ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနေလရဲ႕။
