'ကိုကိုေရ ေဘဘီလာေနၿပီေနာ္သိလား၊ကိုကို႔အခန္းကေနပဲ ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္'
Kiss emojiေလးေတြပါသည့္ ခ်စ္စရာစာတိုေလးကို အျပန္အျပန္အလွန္လွန္ၾကည့္ေနမိေပမဲ့ ၾကည့္လို႔အားမရႏိုင္၊
ဒီဇင္ဘာ၂၄ရက္ကေနႏွစ္သစ္ကူးၿပီးတဲ့အထိ ကေဖးဆိုင္ကပိတ္တာမို႔ ၂၃ရက္ညေနမွာေတာ့ ေဘဘီတစ္ေယာက္ ကြၽန္ေတာ္ရွိရာလန္ဒန္ကို လာေနၿပီပဲျဖစ္သည္။
အန္ကယ္ကလည္း ဂ်ိဳဝီ့ကိုေခၚၿပီး ေဆြမ်ိဳးေတြရွိတဲ့နယ္ကို သြားၿပီမို႔ ေဘဘီတစ္ေယာက္ အလုပ္ဆင္းတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းထြက္လာပုံပါပဲ။
ရွားရွားပါးပါး အတူရွိရခ်ိန္ေလးေတြျဖစ္မွာမို႔ ဒီရက္ေတြအတြက္ ႀကိဳတင္ရင္ခုန္ေနမိတာေတာ့ အမွန္။ဒီလိုဆိုလို႔ အတူမရွိၾကရဘူးလားေမးရင္လည္း အေၾကာင္းျပခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ညေနတိုင္းေရာက္သြားတဲ့ လန္ဒန္-ေအာက္စဖို႔ဒ္၊ ေအာက္စဖို႔ဒ္-လန္ဒန္ခရီးစဥ္ေတြက ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေလွာင္ေနလိမ့္မည္ထင္ပါရဲ႕။
"ႏိုင္းလ္"
ဓါတ္ေလွကားေစာင့္ရင္း ဖုန္းၾကည့္ေနခိုက္ ၾကားလိုက္ရသည့္ ေခၚသံသည္ ဖီးလစ္အသံမွန္း လွည့္မၾကည့္ေတာင္ သူသိေနေလၿပီ။သို႔ေသာ္လည္း ဆရာသမားကို လွည့္မၾကည္လို႔မရတာမို႔ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"ဟုတ္ ဖီးလစ္၊ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာစရာရွိလို႔လား"
"ေအး ေနာက္ႏွစ္ထဲမွာ ေရဒီယိုပ႐ိုဂရမ္အသစ္တစ္ခု ထပ္လုပ္ဖို႔ အခုပဲမီတင္လုပ္ၿပီးလာတာ"
"ဪ ေကာင္းသားပဲ၊လုပ္ေလ"
"ဟိတ္ေကာင္ မင္းစကားကို အဲ့ထက္ပိုၿပီး ေလးေလးနက္နက္ေျပာလို႔မရေတာ့ဘူးလား၊မင္း ရည္းစားကိုလည္း ဒီလိုပဲေျပာသလားကြ ဟမ္"
"ေဟာ...ဆရာရယ္ အဲဒါဆို ပ႐ိုဂရမ္အသစ္ကို မေကာင္းဘူး၊မလုပ္နဲ႔လို႔ ကြၽန္ေတာ္ကေျပာရမလားဗ်ာ"
"ေခြးေကာင္...စကားကိုအ႐ူးကြက္နင္းၿပီးမေျပာနဲ႔၊ငါဆိုလိုခ်င္တာ အဲဒါမဟုတ္တာ မင္းသိတယ္
ကဲ ငါဒဲ့ပဲေျပာမယ္၊ပ႐ိုဂရမ္အသစ္မွာ မင္းလည္းပါရမယ္ ဒါပဲ"
"ဘာသတင္းအခ်က္အလက္မွ မသိရဘဲ ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္လိုလက္ခံရမလဲ ဖီးလစ္ရဲ႕၊ကြၽန္ေတာ္က ၿပီးစလြယ္ေခါင္းညိတ္၊ပ႐ိုဂရမ္မွာပါၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အဆင္မေျပတဲ့အစီအစဥ္ျဖစ္ေနရင္ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ အက်ိဳးမရွိဘူးေလ"
