'ညစာစားပြဲသို႔ တက္ေရာက္ရန္'ဆိုသည့္ mailကိုၾကည့္ရင္း ႏိုင္းလ္တစ္ေယာက္ ေလပူေတြသာမႈတ္ထုတ္ေနမိ၏။
႐ုပ္သံေမဂ်ာဌာနက ဆရာတခ်ိဳ႕ ေကာလိပ္ေျပာင္းမွာရယ္၊အသစ္ဝင္လာသည့္ ဂ်ဴနီယာနည္းျပေတြကို ႀကိဳဆိုၿပီး က်င္းပတဲ့ပြဲမို႔ မသြားဘဲဖ်က္လိုက္ဖို႔က မသင့္ေတာ္လွေပ။ပြဲၿပီးတဲ့အထိမေနေတာင္ ညစာစားတဲ့အခ်ိန္အထိေတာ့ ႀကိမ္းေသေနရလိမ့္မည္။
ကိုယ္ဝန္၆လမို႔ ဆိုင္မသြားရေတာ့ဘဲ အိမ္မွာပဲေနေနရၿပီး ကြၽန္ေတာ့္နားပဲကပ္ေနခ်င္တဲ့ အိမ္ကကိုဗိုက္ေလးကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္စိတ္ေကာက္သြားႏိုင္ေပမဲ့လည္း မတတ္ႏိုင္၊အိမ္ေရာက္မွသာ ေက်နပ္တဲ့အထိ ေခ်ာ့ရေတာ့မွာပဲ။ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေနာက္က်မဲ့အေၾကာင္းကိုသာ အရင္ဆုံးေျပာထားရေပဦးမည္။
"ေနာက္က်တဲ့အထိ ေနမွာလား"
"မေနပါဘူး ေဘဘီရဲ႕၊၈နာရီေလာက္ဆို ကိုကိုအေရာက္ျပန္လာမွာပါ"
"အရက္မေသာက္ရဘူးေနာ္ ကိုကို"
"အဟြန္း ကိုကို ဘယ္တုန္းကအရက္ေသာက္လို႔လဲ ေဘဘီရဲ႕"
"ပြဲဆိုေတာ့ ေျပာလို႔မွမရတာကိုကိုရဲ႕၊ေသာက္မွာစိုးလို႔ ႀကိဳေျပာရတာေပါ့"
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ...စိတ္ခ်ပါ၊ဒါဆို ကိုကိုဖုန္းခ်ေတာ့မယ္ေနာ္
ညေနစာစားၿပီးရင္ ေဆးေသာက္ဖို႔မေမ့နဲ႔ေနာ္"
"သိဘူး...စိတ္မခ်ရင္ ျပန္လာခဲ့"
"ဟားဟား...ကိုကို႔အသည္းႏွလုံးေလး လိမၼာတယ္ဆိုတာ ကိုကိုကသိၿပီးသား"
အျမင္ကတ္ဖို႔ေကာင္းေအာင္ ခ်ဳပ္တတ္လြန္းသူႀကီးကို ဖုန္းထဲကေနသာ မ်က္ေစာင္းေတြလွိမ့္ထိုးေနရၿပီး လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ဘဲ ဖုန္းပဲခ်လိုက္ရ၏။အက်ႌပြပြေအာက္က ပူေနတဲ့ဗိုက္လုံးလုံးေလးကို အသာပြတ္လိုက္ရင္း
"သမီးေလး...သမီးဒယ္ဒီက ဒီေန႔ျပန္လာတာေနာက္က်မယ္တဲ့၊ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ဒယ္ဒီေနာ္ ျပန္လာမွ တို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ တူတူရန္ေတြ႕ၾကမယ္ေနာ္ သိလား...ကြၽတ္ ကြၽတ္ ကြၽတ္"
ဗိုက္ထဲကေနေျခစြမ္းျပေနသူေၾကာင့္ နာသြားရေပမဲ့ သေဘာတက်ပဲ ၿပဳံးေနမိ၏။ကိုကိုေရာကြၽန္ေတာ္ေရာက တစ္ခ်ိန္လုံးဗိုက္ေလးပြတ္ၿပီး စကားေတြေျပာလိုက္၊စာေတြဖတ္ျပလိုက္ အၿမဲလုပ္ျဖစ္လို႔လားမသိ၊သမီးေလးက အထိအေတြ႕၊အသံေတြကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္ၿပီး အထဲကေနတုံ႔ျပန္တတ္ေနၿပီပင္။လစဥ္ပုံမွန္စစ္ေဆးျဖစ္တဲ့ ရလဒ္ေတြအရလည္းသမီးေလးက ကြၽန္ေတာ့္ဗိုက္ထဲမွာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ႀကီးျပင္းလ်က္ရွိတာေၾကာင့္ စိတ္ေအးရေသးသည္။
