The Vampire Prince's Obsession

Chapter 30.5: Traitor (Part Two)

Chapter 30.5

Traitor
(Part Two)

[Cleonaira]

"Mawawala ang bisa ng gamot pagkatapos ng isang oras. What should we do now?" tanong ko kay Helix na buhat-buhat sa bisig si Tanica habang naglalakad papunta sa basement ng naturang apartment. Hindi ko pinaalam kay Venille na may basement ang apartment namin dahil unang dahilan ko, maraming nakatago sa basement na hindi niya maaaring makita.

"We have to tie her and make sure she'll not escape" maawtoridad nitong sabi na agad kong ikinatango.

Pagdating sa basement ay agad kong nilapag ang mahabang plywood na nandon at pinagdugtong-dugtong ko ang lamesa para may mahigaan si Tanica.

Yung bagay na itinurok ko sa kanya ay isang gamot pampahina. Vervain ang tawag nila dun. Isang uri ng halaman na nakakapanghina sa mga bampira. Oras na pumasok ito sa sistema mo ay automatic kang manghihina.

"Lay her here" utos ko kay Helix at dahan-dahan niyang inilapag ang walang malay na si Tanica sa ginawa kong higaan. Naghanap ako ng pang-chains para hindi sya makatakas oras na magising sya.

"Can I ask you something?" I said to Helix habang ina-assemble ang mga chains.

Hindi sya nagsalita kaya pinagpatuloy ko lang ang sasabihin ko.

"Why do we have to tie her? I mean, she's an...ally and not an enemy" pagtataka kong tanong. Katulad ni Tanica, naalala ko na ang lahat.

Ang problema, masyado syang transparent to the point na nakakapansin na sya. We have to act natural as ling as we can hanggang sa makaisip na ng paraan ang nakakatandang Shaw kung anong susunod na gagawin.

Venille is in danger at kahit malaki ang pag-ibig ko kay Calix ay hindi ko hahayaang saktan niya ang batang nagturo sakin kung pano mabuhay gayong isa akong ganito. Isang bampira.

*Flashback*

"Ate! Ate!" tawag ng isang pitong taong gulang na bata sakin. Agad ko syang nilingon at nakangiti pa itong nakatingin sakin.

Napakunot noo ako dahil isang tao ang batang ito at nandito sya sa teritoryo ng mga bampira. Although hindi naman lahat ay masama pero kahit na!

"Anong ginagawa mo dito bata?" tanong ko at nilapitan sya.

"Naliligaw po ato. Natita niyo po si Kuya Tyde?" bulol nitong tanong na nagpangiti sakin.

"Hindi e" ngiti kong sabi.

"Danun po ba?" nag pout pa sya and all I want to do ay pisilin ang matataba nitong pisngi.

"But if you want, I can accompany you to find him" nagliwanag ang kanyang mukha at sunud-sunod na tumango.

I held her small hands at sa tagal ko ng nabubuhay sa mundo matapos kong maging...bampira, I thought life is nothing. Naglalakad ka nga, nakaka-meet ng bagong tao pero, tumatanda sila at ako? Bata. Bata forever at hindi yon masaya. Gusto kong maranasang tumanda kasama ang taong mahal ko at mamatay kasama niya. Gusto kong makita ang magiging apo ko sa mga magiging anak ko.

Lahat ng yun pangarap ko noon. Posible naman yung matupad e, kung hindi lang ako naka-encounter ng isang bampira noong nag-aagaw buhay ako.

I was hit by the car and the driver didnt even stop to help me. Walang tao ng mga oras na yun dahil maulan at sobra ang naging pinsala ng kotse sa katawan ko.

I was just looking at the sky at dinadama ang bawat butil ng ulan na pumapatak sa mukha ko when I saw this 'guy in the cloak' and asked me if I want to live. I immediately say yes, sino ba namang gustong mamatay sa batang edad hindi ba? I'm just 17 that time and my life hasnt started yet. I want to experience lots of things pero dahil lamg sa isang kaskaserong driver ay mawawala lahat ng gusto kong mangyari sa buhay ko.

I thought my life will end just like that pero nung dumilat ako, it only mean one thing and that is...life.

Nahirapan ako ng mga unang araw ko as a human turned into vampire. I always seek for blood until I met Mr. Torino who is the principal of the university. Marami syang naituro sakin, kung pano kontrolin ang uhaw ko at ang mga lumalabas na special abilities sa katawan ko. Nang makontrol ko ito ay ganun na lang ang saya ko.

I can interact with humans. Naka-graduate ako sa harvard getting the medical course. Nilibot ko ang mundo hanggang sa manawa ako and that was the time na na-realized kong...I want to die like humans too.

"Ate are you otay? (Okay)" napatingin ako sa batang hawak ko. Lumipad na naman pala ang isip ko.

"Yeah. I'm okay"

*End of Flashback*

"She'll ruin the plan" napatingin ako kay Helix na nakatingin lang kay Tanica.

He has a point. Magiging sagabal lang si Tanica lalo na't pinaghihinalaan na sya. She's so transparent na kayang-kaya nang basahin ang laman ng isip niya.

"What's our next plan then?" tanong ko.

"We will wait for them and let's hope that they didnt caught Farra"

[Unknown]

Napapangisi na lang ako habang pinapanood sila. They even dont notice na ako ang may pakana nang lahat kung bakit nangyayari to. Sad to say pero matagal na silang parte ng larong ginawa ko.

Madali lang pala silang paikutin sa palad. Akala ki naman mahihirapan ako sa kanila. I smirked again.

Wala silang ideya kung nasan ang pinakamamahal nilang si Venille. Sisiguraduhin kong di nila makikita ang babaeng yun.

Sige lang, maghanap lang kayo ng maghanap habang ako nagpapakasasa sa ideyang lahat kayo ay talunan. Oras na masagot ko na ang pinapahula samin ng principal, paniguradong babaliktad na ang mundo at ako na ang susundin ng lahat. Hindi na ako makapaghintay sa pagdating ng araw na yun.

"Hey" napatingin ako sa babaeng nagtatago sa likod ng isang puno "...gustung-gusto mo talaga silang pinaglalaruan no?" she said.

I just shrugged.

"Mind your job not mine" paalala ko sa kanya.

"If your thinking about her, dont worry...she cant escape"

"What about him?" isa ko pang tanong dito at alam kong alam naman niya kung sino ang tinutukoy ko.

"I dont know wherw the hell he is but I'm sure he will rescued her. Being a martyr like he is...I know he will do that"

At sa pangatlong pagkakataon ay napangisi na naman ako. The game is already getting started.