Pag Ako Pumayat, "HU U?" Ka Sakin! (REVISED)

Chapter Fourty Four

Trystan's POV

Pinagmasdan ko siyang kumakain. Di ko alam. Basta't napapatitig nalang ako bigla. Yung tipong di mo namamalayan?

"Baka ayaw mo ng kinakain natin ngayon ah?" Tanong niya pa.
"Ha? Di ah. Ito nga usually kinakain ko kapag galing school."

Di ko parin maialis ang titig ko sa kanya. Parang okay lang naman sa kanya at di siya awkward. Kung sa bagay, maganda naman siya at bakit siya mahihiya. Para siyang model...

"Alam mo, six months na 'kong di nakakakain neto." Sabi niya naman.
"Talaga? Bakit naman? Binawal ba sayo ng parents mo?"

Ngumiti siya. Sh*t, ang ganda niya lalo. Ang swerte ko naman at siya pa yung nakabangga ko. Tae, ba't ako kinikilig.

Parang may hinahanap siya sa phone niya at di kalaunan ay iniharap niya ito sakin. Nakita ko ang picture ng isang babaeng kahawig niya pero chubby.

"Ate mo?" Tanong ko. Natawa siya.
"Hindi! That was me before."
Tawa siya nang tawa.

Nanlaki ang mga mata ko at ikinumpara yung mukha niya sa picture. 

"Kahawig nga kayo."
"Ako nga kasi yan! Hahahaha!"
"Cute parin naman eh. Pero ngayon, gumanda ka lalo."
"Thank you." Ngumiti nalang siya at may  lungkot sa mukha niya.
"Kanina nga, nagkaroon ng commotion sa school. Pumayat na nga raw kasi ako. Hindi ako nagparamdam sa mga kaklase't kaibigan ko for the whole summer."

Wow. Di ko akalaing galing siya sa ganung sitwasyon.

"Mahirap ba?"
Di ako makapaniwala sa nakita ko. Ang taba niya kasi dun sa picture at ang layo na ng hitsura niya ngayon. At sa loob ng three months lang. Wow.

"Hindi naman. Pag may inspiration ka? Pag motivated ka? Madaling gawin."
"Ganun ba? Buti naman, na-achieve mo. Masaya 'ko para sayo. Congrats."
"Naman. Thank you!" 

Kahit di ko pa siya gaanong kilala, parang ang tagal na naming magkaibigan. Yung tipong komportable na akong kasama siya.

Wala kasi akong masyadong kaibigan, hindi pa tunay ang halos. Sa totoo nga, mag-isa lang ako lagi eh. Hindi rin ako pala kaibigan. Ewan ko ba kung ba't ko siya sinamahan ngayon.

Na-realize kong iba siya sa mga nakikilala kong babae. Karamihan kasi sa mga babae ngayon, porket maganda at tingin nila may perpekto silang mukha, maarte na. Pero 'tong si Musika, naiiba eh.

Ngayon lang ako nakatagpo ng babaeng ganito.

Nagbayad na siya at hinihintay nalang ang sukli nang may makita ako sa bandang gilid lang namin ni Musika. 

Siya ba yun?

Hinawakan ko ang kamay ni Musika para makaalis na.

"Bakit? Anong problema? Yung sukli ko---"
"Babayaran nalang kita."

Kinuha ko ang panyo sa bulsa at pinunasan ang pawis sa noo ko. 

"Ba't ka pinagpapawisan? May problema ba? Huy, okay ka lang?"

"Ah-- wala, wala. Medyo nagtagal kasi tayo at baka nainip na yung sundo mo eh."
"Ganun ba? Oo nga pala, balik na tayo. Dali!" Ngiti ng babaeng 'to, nakakawala ng sama ng loob.

Ah, ewan ko sayo Trystan! Ang gulo mo, p*ta. Di parin nawawala sa isipan ko yung nakita ko siya kanina. 

Siya na ba talaga yun? Isang taon rin kaming hindi nagkita pagkatapos ng mga nangyaring gulo.

Ba't pa kasi kami nagkita at bakit rin kasi dun ako pinag-aral ng Mama ko. Bw*sit, badtrip.

"Ba't ka nga pala late nagpa-enroll?"
Tanong niya naman bigla. Malapit na kami sa kotse niya.
"Nagtalo pa kasi kami ni Mama. Ayun..." 
"Ganun ba... Bukas nalang natin pag-usapan 'yan. Sige, Trystan. Salamat sa time. Tsaka ingat ka sa pagmamaneho."  
"Sige, Musika. Ingat rin kayo. Kitakits bukas?"
"Okay. Bye!"

Umalis na sila. Nagmadali akong maglakad sa parking lot. Nagkaron ng konting flashback sakin. 

Kung di lang talaga matataas grades ko, panigurado walang tatanggap saking ibang school. Hindi ko pwede sabihin lahat kay Musika.

Ang gag* mo rin kasi, Trys.

***

Musika's POV

Sa wakas, may kaklase na rin akong kapit-bahay ko lang. Pwede kaming mag-share ng assignments! Charot lang.

I tenkidesu ne~! (Ang ganda ng araw na 'to!)

"

(Natagalan kang umuwi, anak. Bakit?)
Medyo kinabahan ako nang salubungin ako ni Mama. Eh minsan lang kasi ako nakakauwi ng ganitong oras eh. 

"Gomen nasai, Okasan. Watashi no yujin to isshodeshita." (I'm sorry, Mother. I was with my friend.) 

"Ahhh. Sono yujin wa daredeshita ka?" (Ohhhh. And who was that friend?)

Si Mama inaasar pa ko. -__-

"Kare wa tada no tomodachi." (He is just a friend)

Nanlaki pa mga mata ni Mama at mas lumapit saken. 

"Kare?" (He?)

"Mom!  He is really just my friend."

"Okay, okay. Let's not make fuss about that. Let's go eat. Your dad will be home in any minute now."

"Really?! Nakarating na si Papa?"

"Kare wa arayuru bun migi ni tochaku suru riyu wa nanidesu ka?" (That is why he will arrive in any minute right?)

"Heh! Epal!" 

Si Kuya asar. -_-

"Baka." (Idiot) aba! at dinilaan pa ko ha! Napaka-isip bata! 

"Sono kotoba de jubun, Masaru." (Enough with that word, Masaru)

Binelatan ko sya. 

"Shikashi, Musika wa itsumo watashi ni sono tango o iimasu." (But Musika always say that word to me)

Aba nagsumbong pa! 

"Anata tachi, sodachimasu." (Grow up you guys)

Napalingon kami sa nagsalita at walang iba kundi si Papa yun! 

So I ran towards him then hugged him really tight. So as Mom and big bro. 

"Watashitachiha, anata ga son nani nogashi, Papa." (We missed you so much, Papa)

Yiiee si Mama naglambing :3 

"Watashi mo watashi no diazu o anata no subete o nogashimashita." (I missed you all too my dears.)

"Ne, Otousan dono yo ni anata no shutchodeshita ka?" (So Dad, how was your business trip?) -tanong ko. 

"Ma, isshu no haiki ga, sore wa daijobudesu." (Well, kind of exhausting but it's fine)

"Sore wa yoi! Watashi wa anata ga sukina nihon no tabemono no junbi o takusan shimashita." (That's good! I've prepared lots of japanese cuisine you like.) -Mama. 

"Nihon no tabemono? Yoshi! Chotto sore o nogashimashita. Firipin shokuhin no sudeni byoki kakawarazu." (Japanese cuisine? Alright! I kinda missed them. Already sick of filipino foods though)

 Natawa kami kay Kuya at sabay-sabay nang pumunta sa dining room. 

Opppsss! Remember your diet, Mika XD