Chapter 33-Bridal Shower

499 11 0
                                    

"Ate Daphne hindi po ba dapat hindi umiiyak ang mga boys? Bakit umiiyak po ang Prince?" Ngumiti ako at umiling.

"Lahat naman ng tao pwedeng umiyak, baby. It's not because he's a boy hindi na sya pwedeng umiyak. Tsaka mahal na mahal ng Prince ang parents nya kaya umiyak sya"

"Kawawa naman po ang Prince"

"Tapos na ang kwento kaya matulog ka na" Sumimangot sya. "Reese please?"

"Sige na nga po" tumayo ako at kinumutan sya. "Ate Daphne bakit wala pong Princess ang Prince?" Ngumiti ako.

"Dahil hindi nya pa nahahanap" Hinaplos ko ang buhok nya "Sweet dreams" hinalikan ko sya sa noo bago lumabas ng room nya.

"You really love the kid huh?" Nagulat ako nang makita si Diego sa labas. I smiled and looked at him in his white coat. He has his stethoscope wrapped around his neck.

"She's my first patient before remember?" Tumango sya. "She's a strong girl. Sana talaga gumaling na sya" wika ko

"She will. Ikaw ba naman ang doctor nya" inakbayan nya ko at ginulo ang buhok ko.

"Walangya ka! Nanggugulo ka na naman ng buhok!" hinampas ko sya pero tumawa lang sya.

It's been what? 8 years? Pero ganito parin kaming magkulitan. Nakatapos na kami at lahat-lahat pero ganito parin sya. Maloko parin!

After his parents died, nakarecover sya slowly. Mahirap but I helped him. I stayed beside him. Mabuti nga at bumalik na sya sa dati pero hindi totally. Tuwing nalalasing sya ganoon parin sya, binabanggit ang parents nya. Kaya nga hangga't maaari ay binabawalan ko syang uminom ng maraming alak.

And about our friendship... wala namang nagbago sa friendship namin sa totoo nga ay mas lalo kaming naging close. Nag-aaway kami pero hindi naman malala.

"Kain tayo?" Tanong nya

"May bypass surgery tayo mamaya baka mahuli tayo"

Umiling sya. "Hindi yan. Tara" nagpahila nalang ako sakanya tutal sya naman ang masusunod. Isa pa, matagal ang operasyon namin mamaya, paniguradong magugutom kami. Sana lang mabilis kaming matapos kumain dahil may isang oras nalang na natitira bago ang surgery.

Diego and I became cardiothoracic surgeons. We graduated together, passed NMAT together, entered med school together, graduated from med school together, and passed our medical licensure exam together. We did almost everything together kahit sa pagpili ng specialization ay kasama ko sya. We were together in everything and everything was easy because of him... I am here right now because of him. I don't know how my life would be without him. Will it be as fruitful as this? I doubt it, though. Without him, I might have given up med school before. It's hard. It's depressing. I cried a lot because I can't study. I cried a lot whenever I get failing scores. I cried a lot because I feel so tired... but he was there. He was there with me. He helped me study, he treated me foods whenever I get failing scores, he did my homeworks whenever I breakdown, and wiped my tears whenever I cry.
I stared at Diego and smiled. Shit, I'm so blessed to have him.

"O bakit?" Tanong nya nang mapansin na nakatingin ako sakanya.

"Wala" inirapan ko sya.

Siya ang lead surgeon sa operation mamaya together with me, as his first assistant.

Kumain kami sa isang cafe na katapat lang ng hospital. Dito kami palagi tumatambay simula nang magtrabaho kami dito.

"Alam mo na order ko" wika ko bago nagtungo sa usual table namin. Tinanggal ko ang white coat ko at pinatong sa sandalan ng inuupuan ko.
Pagbalik nya ay may dala na syang dalawang kape at dalawang slices ng chocolate cake.

One Last FallTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon