Hovarda ✔ Raflarda

41.Bölüm ( Okurlara Özel )

****

Evde bayram havası varlığını sürdürürken, Hamza ve Hafza bir köşeye çekilip onları farketmelerini sabır ile bekliyorlardı.
Eve gelen şu ufacık bebeğin bu kadar ilgi göreceğini hiç bir vakit düşünmemişlerdi iki kardeş.

Anneleri Elif zaten hastaneden yeni çıktığı için  ona hazırlanan yatakta yatıyordu. Ondan ilgi bekliyemiyorlardı.
Ya babalarına ne demeli?
Ufacık o bebeğin kurmalı oyuncağı gibi, her ağladığında kucağında salonda getirmesi iki çocuğa da tuhaf geliyordu.
Babanneleri Rüveyda Hanım ise yaşlılığın verdiği yorgunluk ile oturduğu koltukta uyuyakalmıştı.

Çok merak ediyorlardı iki küçük, bu durum ne zamana kadar böyle sürmek zorundaydı?
İkiside aynı anda, "Belki bu bebek evden giderse yine eskisi gibi ilgi odağı biz olabiliriz! "

" Babam onu değil bizi sırtında gezdirir "

"Annem bizim saçlarımızı okşar, yanaklarımızı öper,  sever işte bizi "

"Fazla uzatmayalım, ilk fırsatta bu bebeği atalım dışarı! "

Bu düşünceler iki kardeşin aklında ilmek ilmek işlendi.
Nereden bilsin bu iki haylazın uslu uslu duruşundaki ,altında yatan hain planı Mert Ayaz!
Kolunda sırtını dinlendirdiğine kanaat getirdiği küçük bebeği beşiğine yatırdı.
Çok yorgundu, hastahanede de hiç uyuyamamıştı. Bu nedenle bebek odasındaki koltuğa uzandı. Küçük Rüveyda uyanırsa, Elif'e karnını duyurması için götürmekti niyeti.
Başını kor komaz uyku gözlerini bürüdü.

Fırsat kollayan ikizler sessizce odaya daldılar. Babalarının uyuması onların işlerine gelmişti.
"Hamza sen kapıya bak ,bende bu fazlalığı alayım!"

" Dur bir bakayım, nasıl uyuyormuş bebekler ,merak ettim"

"Bebek işte neyini merak ettim ki?"

"Hafza ... şuna bir bak ne kadar da masum bir uyuyuşu var, yazık buna "

"Sakın!  " dedi Hafza . "Onun masumluğuna aldanma. Onun yüzünden kimse bizi sevmiyor artık "

Belki haklıydı küçük kız, sekiz yaşına kadar hep ilgi görmüş sevdiklerini sonuna kadar hissetmişlerdi.

Ama bu küçük bebek yüzünden kimse onları farketmiyor zannediyorlardı.
Hamza, Hafza kadar olmasa da kırgındı işte ailesine, Hafza ne derse düşünmeden onaylaması da bu yüzden di.

Hafza daha fazla bekleyemedi,kucağına aldığı küçücük bebeği, biraz kucağında zıplatıp ,babasını da kontrol ederek dikkatli bir şekilde çıktı kapıdan.
Vicdanı ve mantığı şimdiden bir savaş halindeydi.
Hamza'nın haklı olduğunu biliyordu lâkin unutulmuş oldukları düşüncesi bebeğe kinlenmesine mani değildi.

Hamza önde Hafza kucağında küçük kardeşi ile ile çıktılar bahçeye peş peşe.
Bir süre ileri geri gidip geldiler, bebeği nereye bırakacaklarını bir türlü karar veremiyorlardı.
Hamza parmağı ile evin köşesinde ki hurdalığı gösterdi.

"Bak "dedi.  " Bence şu arka taraftaki hurdalığa bırakalım. "

Hafza hemen itiraz etti. " Olmaz! Orada fare görmüştüm. Bebeğin şu mini minnacık parmaklarını yerler "