SÖZLEŞME ( düzenlenecek )

Bölüm 3

Sabah gözüme gelen güneşle uyandım. Nerede olduğumu bir kaç saniye anlayamasam da sonrasın da her şey yine beynime üşüşmeye başladı. Unutmamın veya küçük bir olaymış gibi es geçmemin imkanı yoktu. Dün gece olayın şokuyla düşünememiştim ama aslında yıllardır beklediğim soruların cevaplarını bulmuştum en sonunda. Uyuyup uyandığım da artık daha sakin düşünebiliyordum.

Neden beni bırakmışlardı: kız olduğum için

Neden tek başıma kalmıştım : Beni istemedikleri için

Sorularım değişse de aslında temeli hep aynı kalıyordu, zaten cevapları da aynı değil miydi? Beni kız olduğum için istememişlerdi ve artık sorularımın cevaplarını öğrendiğime göre bende onları istemiyordum. Asla da istemeyecektim. Madem onların kızıydım ne diye 22 yıl sonra beni bulup yanlarına getirdiler. Getiriliş şeklim ve bu odaya kapatılmamdan bana çokta hevesli olduklarını sanmıyordum. Ne olmuştu da buraya gelmem gerekmişti. Ne istiyorlardı benden

Bekleyecektim.. sabredip bekleyecek sorularımın cevaplarını bulup buradan defolup gidecektim. Bütün bu saçmalıkları geride bırakarak hayatıma kaldığım yerden devam edecektim. Başta berbat olsa da artık rayına oturmuş güzel bir hayatım vardı. Bir işim bir okulum ve hayallerim. Bütün bunlar olurken ekleme bir aileye ihtiyacım yoktu. Beni istemeyen sırf kız olduğum için canıma kıymak isteyen, lütfedip sanki daha iyiymiş gibi beni yetimhaneye bırakan bir aile. Hiç birine bu saatten sonra ihtiyacım yoktu. O yatakhane aralarına korkudan sinen küçük kız değildim. Beni bu zamana kadar yok saymışlardı, şimdi ne değişmişti ne olmuştu da bu kadar önemli, buradaydım. En azından tecavüz veya öldürülme gibi kötü ihtimaller ortadan kalkmıştı bu bile hiç yoktan iyiydi.

Ben bunları düşünürken kapının kilidi çevrilip açıldı. Beni buraya getiren adamlardan biri vardı kapıda yani sanırım öyleydi çünkü hepsi birbirine benzediği için ayırt etmek zordu. Yanıma gelip kolumu tuttu gitme vaktiydi anlaşılan.

Ayağa kalktım, onun beni çekiştirmesini beklemeden kapıya yönelip çıktım dışarı. Derin bir nefes alıp verdim. Odada kilitli kalmak beni gerçekten boğuyordu. Kafamı ve duruşumu dikleştirdim. Bir süre, sıcaklığını yeni belli eden güneşin beni sarmalamasına izin verdim. Buraya getirildiğim halimden daha iyiydim. Asıl bende buydum işte. Kendine güvenen öyle tiki kızlar gibi hemen her şeyden korkmayan kızlardandım ben, hayat burnumu yere sürte sürte öğretmişti iyi ki de öğretmişti.

Bahçeye geçip kapıya yöneldik evin dışına gidiyorduk sanırım. Sokağa adım attığımızda sokakta dizili 3 tane araba vardı camlarında ki filmlerden içleri boş mu dolu mu bilemiyordum. Yanımda ki adam beni en arkadaki arabaya doğru yöneltti ona engel olmadım. Bu sefer arabanın içinde üç kişi vardı. Biri benim yanımda ikisi önde. Yine toprak yoldan bir yere gidiyorduk. Camlardan, sadece, geçip giderken ara ara ev kapıları görünüyordu. Aslında bir an geçip gittiğimiz yerleri ezberlemek istemiştim belki işime yarar düşüncesiyle ama her yer aynıydı her yer birbirine benziyordu. Beni şaşırtan başka bir şeyde sokaklarda kimse yoktu hadi büyükleri geçtim küçük çocukta yoktu.

Muhtemelen 20 dakika, oldu olmadı bir kapının önünde durduk. Bu seferki kapı ilk kapıdan daha büyük daha gösterişliydi. Toz olduğunu göz ardı edersek büyük oymalı saray kapıları gibi duruyordu. Heybetiyle hemen kendini uzun sokakta belli ediyordu. Artık bir nevi canımla ilgili problem olmadığı için biraz daha sakin durabiliyordum. Hatta baya sakinledim desem daha doğru olur.

Arabadan indiğimde başımı ve gövdemi dikleştirdim. Etrafıma baktığımda diğer arabalardan da birileri indi. Kapının önünde avluda duran adamlar ve onları koruyan baya kişi vardı. Kapının önüne geldiklerinde sanki bekleniyorlar gibi ağır kapı açıldı. İçeri girerken bana üstün körü bakmışlardı. Bense bana her çevrilen göze direk ve iğrenir gibi cevap verdim.