all i want

13- Daegu, Küsmek Fiili ve Hasta Biri Taehyung.

Sırtıma hafif hafif vuran ılık rüzgârla gözlerim titreşek açılırken dilim, susamışlıkla damağıma çarpmış ve ağzımdan ufak bir mırıltı kaçmıştı. Uyku sersemi bakışlarım etrafı yavaşça kolaçan ederken, dün Taehyung'un bana fısıldadığı şeyleri anımsıyor gibiydim. Kaşlarım ağır ağır çatılırken beraber uyuyakaldığımız koltukta yalnız başıma uzanıyor olduğumu idrak edip nefesimi hızlandıran sebepsiz bir korkuyla doğrulmam bir olmuştu. Önce, henüz yumuşamamış; çatık kaşlarımla şöyle bir baktım tekrardan boş koltuğa. Daha sonra aklıma birkaç şey düştü, soluklarım anbean hızlanırken Taehyung, sahiden de gitmiş olabilir miydi?

Daegu, demişti. Annesinin isteği üzerine Daegu'ya gidecebileceğini söylemişti bana. Ay ışığını görmeyi gerçekten çok mu istiyordu? Kimdi ki o? Yani... Gitmiş miydi? Bize hiçbir şey söylemeden? O zaman-O zaman Minhee ne olacaktı hem? Biz ona alışmıştık. Bunu yapmış olamazdı, iyi birisiydi o. Tamam mı?

Dudaklarımın küçük bir çocuk gibi titremeye başlamasını sonradan fark ederken yutkunup burnumu çektim. Teki çıkmış yıldızlı çorabıma bakarken, onu bile görmeyi istemiyordum sanki. O benim favori çorabımdı ama, Taehyung gitmiş olabilir miydi ki?

Ayağa kalkıp uyuşuk hareketlerle salondan çıkmak üzere küçük adımlar atmaya başladım. Nefeslerim, gerçekleşmiş olabileceğini düşündüğüm bazı üzücü şeylerle dinginleşirken kısıkça, "Taehyung?" diye mırıldanmama engel olamıyordum işte. Salon kapısından çıkıp koridora keyifsizce göz atarken kafamı uzattığım tarafın tersi yönünden, birkaç aksak adım sesinin beraberinde çıtırtılar geldi ve ben hızla o tarafa döndüm. Öne büzülmüş dudaklarımın titremesi yavaşça kesilirken gözlerimi hızlı hızlı kırpıştırıyor olmam isteyerek yaptığım bir şey değildi hiç.

"A-ama..." Anlamsızca mırıldanırken işte, ayağını sakatlamış olduğunu yeni hatırladığım Taehyung, karşımda tüm gerçekliği -ve birazcık, çok azıcık da yakışıklılığıyla- duruyordu. "Günaydın." Kalın sesi kulaklarımı tüm iç gıdıklayıcılığıyla doldurmuştu. Destek aldığı gümüş değneğe tutunmaya devam ederken tek kolunu havaya kaldırdı ve yarım ağız gülümsemeye devam ederek, "Hadi," deyiverdi. "Bana yardım eder misin?" Söylediğiyle beraber hızlıca yanına gitmem, kaldırdığı kolu altına girmem ve bana tutunmasına izin vermem bir olmuştu. O upuzun boyu yüzünden biraz eğilip bükülmesi gerekse de, eh, yapacak bir şey yoktu.

Birlikte az önce kalktığım koltuğa oturduk ve "Eğer uzanmazsan sana sonsuza dek küser, bir daha da o kurabiyelerden yapmam!" Diyerek gülmesini sağladım. Çattığım kaşlarım da onu tehdit etmeme yetmediğinde kollarımı birbirine bağlamış, tekli koltuklardan birisine geçip telefonumla oynamaya başlamıştım. İlgi meraklısı kocccaman bir bebek olduğu için mızmızlanmaya başlayarak onu umursamıyor oluşuma kızıyordu. "Yatıp ayağını uzatırsan belki," demiştim ben de, "belki küsmem sana."

Sessiz birkaç dakikadan sonra dayanamayıp gözlerimi omzum üzerinden ona çevirmiş ve ucundan ucundan kesmeye başlarken umudunu keserek oflamasını, ardından da dediğimi yerine getirmesini keyifle seyrettim. Sessizce kıkırdarken ellerim dudaklarım üstüne kapandı ve o, "Jeongguk..." Dedi. Yanaklarını şişirerek dudaklarını öne çıkardığında, yemin ederim bebekti o. "Artık barışabilirsin benimle-Bak, uzandım işte." Gülüşümü ustaca dudaklarımdan silerken düşünmeden edemiyordum. Bu, bu adamda şeytan tüyü vardı, değil mi? İnsanları hemencecik kendisine bağlıyordu. Biraz önce az kalsın ağlayacaktım çünkü! Gitmesini gerçekten istememiştim... Tuhaftı bu.

"Hmm," Ciddi bir sesle mırıldanırken hiç istemiyor gibi ona döndüm. Üzerindeki siyah tişört sert göğsünü sıkıca sararken altındaki rahat eşofman, daha boldu.
"Gerçekten de uzanmışsın." Alt dudağını içeri katlarken kaşlarını havalandırdı ve "Evet," dedi. "Evet, gerçekten de uzandım." Kafamı sallarken ayaklandım ve ona çatmamaya özen göstererek ayak uçlarına oturdum. Daha sonra kendime güvenemeyip yeniden kalkmış, onun, "Nereye?" Diye sormasına sebep olmuştum. Daegu'ya gidecek miydi?