You're Not Sorry [NL]

OO1 • You're not sorry... *GEUPDATE*

Verward stapte ik Gringotts uit en keek naar het tovenaars geld in mijn handen. Severus Snape, mijn leraar toverdranken, keek mij met een emotieloze blik aan en overhandigde mij een sleutel.

"Dit is de sleutel van je kluis."

Ik nam de sleutel van hem aan en bekeek het aandachtig.

"Wat moet ik hiermee?" vroeg ik hem verward. Snape zuchtte en sloeg zijn ogen ten hemel.

"Met deze sleutel heb je toegang tot je kluis. In je kluis worden waardevolle spullen opgeborgen. Voornamelijk geld." beantwoordde hij mijn vraag.

Ik moest nog steeds wennen aan de manier waarop de man met het lang, zwart haar sprak. Zijn stem was laag en hij sprak elke zin zonder emotie uit, op zo'n langzaam tempo dat geen enkel woord te missen was.

Ik knikte enkel en keek achterom naar het grote gebouw. De wezens die daarbinnen te werk gingen waren klein en lelijk en erg onvriendelijk. Het had mij dan ook verbaasd dat de goblin die ons had geholpen wist wie ik was.

Ik besloot de sleutel in mijn broekzak te stoppen en keek toen op naar Snape die enkel voor zich uit staarde.

"En waar gaan we nu heen?" vroeg ik hem twijfelend. Snape keek mij bedenkelijk aan.

"Het lijkt mij misschien een goed idee–" begon hij op een langzame toon, "–om maar als eerste met een toverstok te beginnen."
"Een toverstok?" Ik keek de leraar geamuseerd aan en deed moeite om niet in lachen uit te barsten. Snape bleef mij enkel emotieloos aankijken.

Hij was dus serieus?

"Is daar soms iets mis mee, mejuffrouw Mccloud?" vroeg hij mij geirriteerd.

"Err — nee, natuurlijk niet," mompelde ik vlug. Snape glimlachte zwakjes. Het was de eerste glimlach die ik sinds onze kennismaking had gezien.

Hij liep plots richting de drukke winkelstraat en ik volgde hem vlug.

De tovenaars die ons passeerden droegen bijna allemaal een gewaad en een tovenaarshoed in verscheidene kleuren. Ook passeerden wij leerlingen die al hen schooluniformen leken te dragen. Ik herkende bij sommigen het logo van Hogwarts en ik glimlachte af en toe flauwtjes naar mijn toekomstige medeleerlingen.

Met alle moeite probeerde ik de leraar toverdranken bij te houden en terwijl ik tegelijk de tegemoetkomende tovenaars met moeite wist te ontwijken. De man mocht dan een langzame prater zijn, maar ter been was hij echt absoluut niet bij te houden!

Hij hield plots halt voor een grote winkel waardoor ik bijna tegen hem op botste. Ik snoof verontwaardig en keek toen op naar de winkel voor ons.

Boven de deur stond in bruine letters OLIVANDERS geschreven, met daarnaast: MAKER VAN EXCLUSIEVE TOVERSTOKKEN SINDS 382 VOOR CHRISTUS.

Nieuwsgierig keek ik door het raam, in de hoop alvast een glimp van iets op te kunnen vangen, maar het licht binnen in de winkel was te zwak om daadwerkelijk ook maar iets te kunnen zien van buitenaf.

"Ga maar naar binnen, ik wacht hierbuiten wel," verzekerde Snape mij. Ik knikte enkel naar hem en stapte toen een tikkeltje zenuwachtig de winkel binnen.

Er klonk een bel door de winkel toen de deur weer achter mij dicht viel maar ik zag niemand. De winkel was uitgestorven. Ik stapte langzaam naar de toonbank toe en bekeek de inrichting van de winkel aandachtig.

De ruimte stond vol met kasten, allemaal gevuld met kleine, smalle doosjes die onder het stof zaten. De kroonluchter boven mijn hoofd zwaaide gevaarlijk heen en weer.

"Eh, hallo? Is daar iemand?" riep ik iets wat onzeker. Mijn stem ecchode door de winkel heen. Het moest dus een erg grote zaak zijn.

"Oh– mijn excuses! Ik heb je niet horen binnenkomen," klonk er een oude, raspende stem van achter de kast. Ik hoorde wat gestommel, gevold door dozen die uit een paar kasten vielen. Een stokoude man kwam struikelend van achter één van de kast vandaan en glimlachte warm naar mij.

Zijn gezicht zat vol met rimpels en zijn haar was zo wit als sneeuw. Zijn ogen, die helderblauw waren, leken door mijn ziel heen te kunnen kijke.

"Waar kan ik u mee helpen, jonge dame?"

"Ik ben opzoek naar een — toverstok?' mompelde ik aarzelend, niet zeker of Professor Snape mij voor de gek had gehouden of niet.

"Ahh — een toverstok," herhaalde hij mijn woorden dromerig. "Dan ben je hier aan het juiste adres!"