You're Not Sorry [NL]

O17 • You're not sorry...

Ik had echt geen idee waar ik mij op dit moment bevond in het kasteel, maar dat kon mij ook niet veel meer schelen. De honger die ik eerst nog had gevoeld was spontaan verdwenen en had plaats gemaakt voor misselijkheid. Ik had echt geen idee dat Draco zo vals kon zijn, net als de rest van de Slytherins. Wat deed het er toe dat iemand niet van zuiverbloed was? Ging je iemand daar echt serieus op beoordelen?
Zuchtend liet ik mezelf tegen één van de stenenwanden aanvallen en gleed via de muur naar beneden toe, waar ik vervolgens op de grond ging zitten. Ik gooide mijn leren, bruine schoudertas naast mij neer en trok vervolgens mijn benen op waar ik mijn armen omheen sloeg en mijn voorhoofd op mijn knieën plaatste.
Zo zat ik ruim een lange tijd en ik wist nou niet of iedereen al naar de lessen was gegaan of niet. Waarschijnlijk waren die nog niet begonnen want anders had ik wel een bel gehoord. Ineens besefte ik mij weer dat ik wel bij het ontbijt moest zijn want Snape zou de roosters uitdelen. Ik zuchtte diep bij de gedachten dat Snape waarschijnlijk mijn rooster aan Draco zou meegeven, aangezien hij mij vandaag de hele dag moest begeleiden.
'Hallo bekende vreemdeling. Wat doe jij hier zo alleen, terwijl de rest van de school aan het genieten is van een heerlijk ontbijt?' Geschrokken keek ik op toen ik een jongens stem vlak naast mij hoorde.
Een jongen die bijna twee koppen groter was dan ik, keek op mij neer met zijn hazel bruine ogen. Hij had rood haar(verrassend genoeg dezelfde kleur als Ron had) en droeg een Gryffindor gewaad.
'Ik ben verdwaald.' mompelde ik terwijl ik vlug mijn tranen wegveegde.
De jongen knikte. 'En dan ga je huilen? Dat is niks voor een Slytherin, zelfs niet als je nieuw bent.'
Het was als grap bedoeld maar ik kon er niet om lachen. Ik haalde enkel mijn schouders op en krabbelde toen recht overeind.
'Ik ben George.' stelde de jongen zichzelf voor en hij stak zijn hand naar mij uit. Ik had eigenlijk helemaal geen zin om nu in iemand zijn gezelschap te zijn, maar ik besloot toen toch maar zijn hand aan te nemen en die te schudden.
'Audrey.'
'Ik weet het.' glimlachte hij. 'Bij ons op de afdeling hebben ze het gister uitgebreid over jou gehad. Ik wist niet dat jij mijn broertje al had leren kennen.'
'Je broertje?' vroeg ik George verward.
'Ja, Ron.'
'Oh, Ron is dus jouw broertje? Vandaar dat jullie dezelfde haarkleur hebben.' De jongen grinnikte en keek me toen weer ernstig aan.
'Maar waarom was je daarnet aan het huilen?' vroeg hij mij opnieuw. Ik beet op mijn onderlip en keek even naar mijn schoenen. Ik had eigenlijk geen zin om er met iemand over te praten, maar ik voelde toch wel de drang het er even uit te laten.
'Nou, mijn afdeling genoten accepteren mij niet echt.' vertelde ik hem.
'Oh, waarom dan?' vroeg George mij verward. 'Kom, laten we alvast richting de Grote Zaal lopen, dan kan je nog even wat eten voor de lessen beginnen.'
Terwijl we richting de Grote Zaal liepen begon ik hem uit te leggen wat er daar straks in de leerlingenkamer van Slytherin was gebeurt.
'Echt waar? In de naam van Merlijn.' mompelde George. 'Ik heb die Slytherins nooit gemogen! Ze zijn allemaal stuk voor stuk bedorven.'
'Maar waarom ben ik dan ook bij Slytherin ingedeeld?' vroeg ik George wanhopig. Ik snapte hier echt niets van. Was ik dan net zo bedorven?
'Geen idee, maar ik weet wel dat Hogwarts alvast kan beginnen met het zoeken van een nieuwe, pratende hoed, want deze lijkt zijn beste tijd al gehad te hebben.' Ik lachte zachtjes om George zijn grap.
'Hier, een lach staat je veel beter dan zo'n trieste blik.' zei hij mij en knipoogde. Ik voelde het bloed naar mijn wangen stijgen en ik staarde vlug de andere kant op zodat hij mij niet zou zien blozen.

Toen we uiteindelijk bij de Grote Zaal waren aangekomen waren bijna alle leerlingen aanwezig en zat iedereen al te ontbijten. George wenste mij eet smakelijk en liep toen naar zijn eigen afdelingstafel toe. Ik keek hem even na en zag dat hij plaats nam naast een jongen die- tot mijn verbazing- sprekend op hem leek. Hij is dus een tweeling?
George keek even naar mij om en zwaaide naar mij. Toen hij mijn verwarde blik signaleerde keek hij mij vragend aan en gebaarde naar mij wat er was. Ik wees op de jongen naast hem en maakte toen een twee met mijn vingers. George keek mij even raar aan maar begreep toen wat ik bedoelde en knikte hevig waarnaar hij trots zijn arm om zijn broer sloeg die hem nu raar aankeek.
George wees naar mij en zijn tweelingbroer volgde zijn vinger tot hij mij zag. De jongen keek even vragend naar zijn broer maar zwaaide tevens toch uitgebreid naar mij. Lachend zwaaide ik terug en liep toen richting de Slytherin tafel.