You're Not Sorry [NL]

O22 • You're not sorry...

Alweer was ik als enige nog in de leerlingenkamer want het was al behoorlijk laat. Ik begon nu al met het laat naar bed gaan, en dit pas op mijn tweede schooldag. Draco die net binnen was komen stormen keek nu verschrikt omdat hij mij bij het haard had zien zitten. Zijn sneeuw blonde haren stonden alle kanten op, maar ondanks dat het helemaal uit model was gebracht- waarschijnlijk door continue met zijn hand door zijn haren te gaan- stond het hem goed.
'Oh, Audrey.' mompelde hij. 'Ik had je niet gezien.'
Ik glimlachte naar de jongen en wuifde het weg. 'Dat ben ik nu inmiddels wel gewend van je.'
Daco keek mij twijfelend aan maar besloot toen naar mij toe te komen. Vlug verborg ik de krantenknipsels tussen een boek dat ik bij me had en smeet het op de salontafel voor mij neer. Draco bestat geen aandacht aan het boek en nam naast mij plaats. De blonde jongen zijn blik stond nog steeds strak en zijn ogen waren niet te doorgronden. Ik merkte hoe Draco zijn handen aanspande en die vervolgens weer ontspande, dit deed hij precies het zelfde met zijn kaken.
'Draco, is er iets?' vroeg ik de jongen iets wat onzeker. 'Je ziet er zo gefrustreerd uit.'
Draco keek mij dodelijk aan. 'Er is helemaal niets. Bemoei je met je eigen zaken!'
Zijn plotselinge gesnauw deed mij schrikken. Verward bekeek ik zijn gefrustreerde gezicht en stak toen onzeker mijn hand naar hem uit.
'Hey,' mompelde ik. 'je hoeft er niet over te praten maar laat mij op zijn minst er voor je zijn.' mompelde ik en waagde het er toen op om mijn uitgestrekte hand op zijn wang te plaatsen. Hij huiverde bij mijn aanraking maar sloeg mijn hand niet weg, hij pakte juist mijn hand stevig vast en drukte dankbaar zijn gezicht dieper in mijn handpalm.
Ik glimlachte vriendelijk naar de jongen en streek even kort met mijn duim over zijn bleke huid en trok toen vervolgens mijn hand weer terug waarnaar ik de jongen onderzoekend bekeek. Draco keek direct al iets minder gespannen en er verschenen ondeugende twinkelingen in zijn grijze ogen.
'Ik wist wel dat je mij leuk vond.' grijnsde de jongen zelfverzekerd en knipoogde naar mij. Ik trok mijn wenkbrauw naar hem op en zuchtte toen hoorbaar.
'Alsjeblieft, het ging net zo goed.' Ik sloeg mijn ogen ten hemel en keek de jongen toen weer hoofdschuddend aan. Draco grinnikte zachtjes maar haalde enkel zijn schouders op.
'Je hoeft je heus niet te schamen, hoor. Er zijn wel vaker meisjes op mij verliefd.' Draco zijn grijns werd alleen maar breder en de ondeugende twinkeling in zijn ogen meer zichtbaarder.
'Soms hé,' begon ik. 'ben je echt een arrogante zak.'
'Dat is zeker waar, maar wel eentje die het recht heeft om arrogant te zijn.' knipoogde hij opnieuw naar mij. Ik keek de jongen strak aan maar kon het niet laten om toch in de lach te schieten. Ik duwde plagend tegen zijn schouder en stak mijn tong uitdagend naar hem uit.
'Ongelofelijk dit.' lachte Draco die mij plagend terug duwde, maar veel zachter dan ik had gedaan. 'Maar geef toe, jij zou best wel eens met mij een beschuitje willen eten.'
'Draco, lieverd, dat doe ik toch al.' knipoogde ik naar de jongen die nu diep nadacht en toen vervolgens een 'o' gebaar maakte.
'Gelijk heb je, en omdat wij dat stadium al gepasseerd zijn,' begon de jongen grijnzend. 'you don't mind if I slytherin, do you?'
Ik gaf de jongen een klap op zijn achterhoofd wat hem alleen maar harder deed lachen en ik kon het niet laten om zelf ook in de lach te schieten.