You're Not Sorry [NL]

O84 • You're not sorry...

Met mijn handen in mijn haren staarde ik verward naar het stuk perkament voor mij. 'Dit gaat mij nooit lukken.'
'Natuurlijk wel!' moedigde Adrian mij aan en die warm naar mij glimlachte.
Ik zuchtte luid en probeerde een andere vraag te beantwoorde.
'Laat mij eens kijken.' zei Adrian die het stuk perkament naar zich toe schoof en het antwoord aandachtig bestudeerde. 'Hier, zie je wel. Je begint steeds beter te worden.'
'Is het goed?' vroeg ik de jongen onzeker.
'Perfect.' glimlachte hij en schreef een nieuwe vraag op waarnaar hij het stuk perkament weer naar mij terug schoof. Zo ging het ongeveer nog een half uur verder voor we uiteindelijk besloten dat het wel genoeg was voor vandaag.
'Geschiedenis van de Toverkunsten gaat prima. Net als Toverdranken en Kruidekunde.' knikte Adrian trots naar mij toen we de bibliotheek uitliepen. 'Aan Bezweringen moet nog wel gewerkt worden, maar dat komt allemaal nog wel. Voor de rest gaat alles prima.'
'Ik ben echt zo bang dat ik het niet zal halen.' mompelde ik zachtjes in mijzelf.
'Je zult het heus wel halen, ik geloof in je.'
'Bedankt.' Ik glimlachte kort naar hem.
Het was al best laat, want we waren na het avondmaal naar de bibliotheek gegaan. Het was nu dus ongeveer 22:00 uur en het kasteel was donker. De gangen werden enkel verlicht door de schemering van de kaarsen.
Toen Adrian en ik de hoek om geslagen waren hield ik plots halt toen ik het gedaante van een vrouw zag. Ze stond midden in de schemerige gang en had haar hoofd gebogen. Ze keek ons niet direct aan, ze staarde enkel naar de grond. Ze deed me ergens aan Snape denken met haar vettige haren, alleen had de vrouw blond haar inplaats van zwart. Haar armen zaten onder het bloed, net als haar witte jurk die her en der verscheurd was.
Met grote, angstige ogen staarde ik naar de vrouw terwijl ze roerloos in het midden van de gang stond.
'Audrey, wat is er?' Adrian had ook halt genomen en keek mij nu vragend aan.
Ik kon enkel mijn hoofd schudden zonder mijn blik ook maar één tel van de vrouw af te wenden.
'Laat ons moorden...' Ik slaakte een gil en draaide mij angstig om toen ik de kille stem van het jongetje in mijn oor hoorde.
Achter mij stond de jongen die ik eerder ook al had gezien. Zijn gezicht zat nog steeds onder het bloed en zijn ogen waren nog steeds pikzwart. Net als zijn haar dat nog steeds vuilblond was.
'Ik wil moorden!' De jongen was maar enkele centimeters kleiner dan ik en stak nu zijn hand uit waarvan zijn nagels mij nog steeds misselijk maakte bij het aanblik ervan. Zijn hand omsloot mijn keel en voor ik het wist werd die langzaam dicht geknepen.
'Laat me los!' Ik begon wild te spartellen en probeerde de hand van mij af te trekken. Zijn huid voelde ruw en versleten aan.
'Laat ons wraak nemen...' Ditmaal klonk een hese vrouwen stem in mijn oor. De vrouw die net nog midden in de gang had gestaan, stond nu achter mij en greep mij bij mijn hals vast.
'Nee, niet doen! Laat los!' Met alle kracht die ik in mij had probeerde ik de jongen en de vrouw van mij af te krijgen, maar het lukte mij niet.
'Audrey!' Adrian leek geschrokken door mijn gespartel en snelde naar mij toe.
'Nee, niet doen!' Maar het was al te laat. Adrian werd met zo'n kracht door de gang geslinger dat ik dacht dat hij wel een aantal botten gebroken zou moeten hebben toen hij met een smak tegen de wand van het kasteel aankwam.
'ADRIAN!' Ik schreeuwde het uit en voelde woedde opborrelen toen de jongen met een brede grijns rond zijn bloederige lipppen op Adrian afstapte. Hij stak zijn hand naar hem uit en liet zijn lange, puntige nagels zien.
'NIET DOEN!' schreeuwde ik naar de jongen. 'LAAT HEM MET RUST!'
'Laat ons moorden.' siste de vrouw in mijn oor terwijl zij mij stevig vast hield.
'JE MAG HEM NIET DOOD MAKEN!' schreeuwde ik woedend naar de jongen.
Hij draaide zich om en wierp een vuile blik op mij. 'IK WIL MOORDE!' De kracht van zijn stem leek door mijn huid heen te borren, maar ik negeerde het. Ik herinnerde mij namelijk weer dat ze niet konden moorden zonder mijn toestemming. Alleen verwonden. Maar hoe ernstig konden ze wel niet verwonden?
De jongen draaide zich weer om en boog over de bewustloze Adrian heen. Hij trok Adrian zijn trui omhoog zodat zijn bleke buik zichtbaar werd. De jongen keek even achterom en grijnsde duister naar mij terwijl hij mij zijn vuile hand liet zien. Vervolgens streek hij met zijn lange, puntige nagels over de blote, tedere huid van Adrian en begon sneeën te maken.
'NEE!' Ik probeerde mij verwoed los te maken van de vrouw, maar het lukte niet. Ik voelde enkel hoe haar eigen nagels zich diep in mijn vlees boorde, maar daar bestad ik geen aandacht aan. Ik dacht enkel aan de bewusteloze jongen.
De grijns van de duivelse jongen werd steeds breder en hij plaatste zijn vijf nagels om de navel van Adrian. Voor ik het wist boorde hij zijn vingers door de tedere huid van Adrian en droop al het bloed uit zijn buik. De jongen begon kil te lachen en trok zijn hand uit de buik van Adrian. Er waren nu vijf, diepe gaten in de buik van de bewusteloze jongen te zien. De vuilblonde jongen bracht zijn hand naar zijn mond en ik kon stukjes darmen aan zijn nagels zien kleven. Nog steeds breed grijnzend stak hij één van zijn rode vingers in zijn mond en begon er geluzig aan te likken.
Een misselijk gevoel bekroop mij en ik dacht even dat ik zou gaan kotsen. Mijn hoofd begon licht te worden en alles om mijn heen begon te draaien. En voor ik het wist was alles zwart voor mijn ogen en viel ik flauw.