You're Not Sorry [NL]

O99 • You're not sorry...

Het was alweer twee dagen na de dag dat Sirius Black vermoord was en iedereen die ervan wist leek er kapot van. Vooral Harry had het hier erg lastig mee. Hij had nu niemand meer. Geen familie. Ja, hij had natuurlijk zijn tante nog, maar die hield niet van hem. Die was hem liever kwijt dan rijk.
Toen ik die ochtend de Grote Zaal betrad zag ik Harry direct zitten. Hij zat tussen zijn twee beste vrienden in en leek erg afwezig. Hij was lijkbleek en zijn haar zat nog warriger dan het normaal altijd zat. Zijn bril zat scheef op zijn neus maar hij deed geen moeite om hem recht te zetten. Hij kon enkel naar zijn bord staren waar al zijn eten nog onaangeroerd op lag.
'Hey, Harry.' begroette ik de jongen. Hij keek niet op van zijn bord en reageerde niet. 'Hoe gaat het met je?'
Ditmaal reageerde hij wel door op te kijken in mijn ogen met de meest gebroken blik die ik ooit had gezien. Met alle moeite probeerde ik zijn emoties buiten te sluiten. Ik wilde nu echt niet voelen wat hij voelde.
'Heb je de Ochtendprofeet al gelezen?' vroeg Hermione mij die zich ook omdraaide met de krant in haar handen. 'Ze hebben het over Voldemort.'
Ik nam de krant van haar aan en begon aandachtig de voorpagina te lezen. Ze hadden er een bewegende foto van Harry geplaatst die enkel werd meegesleurd door Dumbledore, niet instaat om iets te zeggen.
'Dus het is nu bekend. De hele wereld weet dat hij terug is.' mompelde ik zacht terwijl ik Hermione de Ochtendprofeet weer overhandigde. 'Naja, de hele wereld weet nu wel dat je al die tijd de waarheid hebt gesproken.'
'Dat kan mij niets schelen!' Harry keek mij woedend aan en spuugde de woorden eruit alsof ik hem zojuist had gezegd dat het helemaal niets uitmaakte dat Sirius dood was. 'Iedereen waar ik om geef gaat dood, Audrey. Begrijp je het dan niet?'
Ik beet hard op mijn onderlip en keek de jongen spijtig aan. 'Ik weet wat je bedoelt, maar je moet door blijven zetten. Je kan Sirius nu niet voor niets hebben laten sterven. Hij deed dit voor jou, Harry.'
'Dat is juist het probleem!' Harry zijn stem begon steeds wanhopiger te klinken. 'Ik wil niet dat ze voor mij sterven!'
Ik hurkte voor hem neer en hield zijn gezicht in mijn beide handen zodat hij niet kon wegkijken. 'Je weet wat de Profetie heeft gezegd, jij bent de enige die hem kan verslaan. Als jij er niet meer bent dan is het verloren zaak. Dan is de wereld er geweest en heeft hij gewonnen.'
Harry staarde mij voor een lange tijd aan zonder iets te zeggen en knikte toen. 'Je hebt gelijk.' mompelde hij zacht. 'Ik kan nu niet opgeven.'
Een kleine glimlach sierde zich rond mijn lippen. 'Je komt hier doorheen, Harry. Zoals beloofd zal ik je helpen, dat is mijn taak.'
'Dankjewel, Audrey.' mompelde hij zacht.
Ik liet hem weer los en ging toen overeind staan. 'Ik ga nu ontbijten, ik spreek jullie straks weer.' zei ik de drie en liep toen vlug richting de Slytherin tafel waar ik direct ondervraagt werd door Draco.
'Jij was erbij, niet waar?' vroeg Draco mij, doelden op het verhaal in de Ochtendprofeet. 'Hij heeft je toch niet gezien?'
'Ja, ik was erbij. En nee, hij heeft mij niet gezien.' zei ik hem. 'Als je Voldemort bedoelt, tenminste.'
'Gelukkig.' zuchtte de blonde jongen. 'Maar waarom ben je zonder mij gegaan? Dadelijk was je wat overkomen! Ik had kunnen helpen!'
'Draco, het spijt me maar het was niet echt gepland dat we daarheen zouden gaan. Het is een beetje een lang en ingewikkeld verhaal maar ik leg het je later wel uit, ja?'
Hij knikte en begon toen wat eten voor mij op te scheppen. 'Sorry, ik ben gewoon nieuwsgierig en bezorgd.' verontschuldigde hij zichzelf.
Ik lachte zachtjes. 'Het is al goed, ik neem het je ook niet kwalijk.' En zonder nog iets te zeggen aten wij beide in stilte ons ontbijt op om daarna over het terrein van Hogwarts te slenteren terwijl ik hem uitgebreid vertelde over die avond dat een zeer belangrijke man in mijn beste vriend zijn leven vermoord werd door Draco zijn tante en Sirius zijn bloed eigen nicht.