You're Not Sorry [NL]

O89 • You're not sorry...

Langzaam ontwaakte ik uit mijn slaap door stemmen die mijn gehoorgangen binnen drogen. De stemmen klonken ver weg, maar desondanks waren ze toch goed te verstaan.
'Kunnen jullie niet je mond houden?' murmelde ik slaperig terwijl ik mijn hoofd dieper in mijn kussen duwde. Waarschijnlijk waren één van de meiden wakker geworden. Ik hief mijn hoofd langzaam op en keek even naar het klokje dat naast mijn bed stond. Het was verdomme 02:48 's morgens!
'Meiden, houd je kop dicht!' siste ik toen de stemmen maar bleven door praten. Niemand reageerde. Waren ze mij aan het negeren of zo?
Sacherijnig keek ik op van mijn kussen. Toen mijn ogen gewend waren aan het donker zag ik dat iedereen gewoon nog lag te slapen. Alweer hoorde ik stemmen. Het was dus niet van hier?
Ik ging rechtop zitten in bed en concentreerde mij nu op de stemmen.
'En hoe gaat het nu met Audrey en jou?' De jongen die sprak klonk erg als Blaise, maar hoe kon dat? De jongensvertrekken waren helemaal beneden. Of waren ze-?
Ik sprong vlug uit bed toen ik Draco zijn stem hoorde die terug antwoordde. 'Goed.' Hij klonk redelijk kortaf, alsof hij geen zin had om erover te praten met Blaise.
Ik sloop stilletjes naar de deur en opende die voorzichtig. Niemand. Ze waren dus niet op de gang.
'En de weddenschap? Hoe gaat het daarmee?'
'Blaise, kap nou over die stomme weddenschap!' siste Draco hem toe. 'Ik doe daar niet meer aan mee.'
Ik zuchtte opgelucht toen ik de jongen dat hoorde zeggen. Ik keek even de gang door en liep toen zachtjes de trap af. Aangekomen in de leerlingenkamer zag ik echter niemand.
'Je vind der echt leuk, hé?'
Ik hoorde Draco zuchten. 'Ja Blaise, ik vind haar echt leuk.'
Oke, ik begon nu wel heel erg in de war te raken. Het volume van de stemmen waren niets veranderd. Waren ze dan misschien toch in hun eigen kamer? Maar hoe kon ik ze dan helemaal vanaf boven horen? Twijfelend bleef ik boven aan de trap van de jongensvertrek staan. Zou ik gewoon naar hun kamer lopen? Gewoon voor de zekerheid?
Ik besloot uiteindelijk toch maar naar beneden te lopen. Eenmaal voor de deur van hun kamer kon ik ze nu wel op normale volume horen praten. Nu klonken de jongens dichterbij dan voorheen. Zenuwachtig klopte ik zachtjes op de deur en wachtte gespannen af toen de beide stemmen wegstierven.
'Wat moet je?' klonk Draco zijn stem dreigend.
Ik opende voorzichtig de deur en keek de beide jongens onschuldig aan toen ik ieder van hen op hun eigen bedden zag zitten.
'Audrey!' zei Draco verrast die direct van zijn bed opsprong en mijn kant op gelopen kwam. 'Wat doe jij hier?' Hij sloeg zijn armen om mijn heen en hield mij voor een tijdje tegen zijn ontblote bovenlijf aangedrukt.
Ik keek even naar de getinte jongen die vriendelijk naar mij glimlachte. 'Sup.'
Ik grinnikte zachtjes om de jongen zijn luchtigheid en keek toen weer op naar Draco die mij met zijn storm grijze ogen vragend aankeek. 'Ik moet iets met je bespreken, denk ik.'
Draco leek direct de begrijpen wat ik bedoelde en knikte vluchtig naar mij. 'Tuurlijk.'
'Ik ben zo terug.' zei de blonde jongen tegen zijn vriend die ons beide vragende blikken wierp, en trok mij toen mee de slaapkamer uit. Ik volgde hem de trap op en gezamenlijk namen we toen plaats in één van de zwarte sofa's in de leerlingenkamer.
'Het heeft met je krachten te maken, niet waar?'

------------------------
Dankzij jullie heeft dit verhaal gewoon de 10.000 reads bereikt! En daar wil ik jullie uiteraard heel erg voor bedanken. Jullie zijn allemaal geweldig!!! <3