You're Not Sorry [NL]

O29 • You're not sorry...

De les was snel verlopen maar na de inspectie van Umbridge leek Professor Trelawney alleen nog maar meer chagrijnig dan ze als was. In mijn eentje liep ik het lokaal van Waarzeggerij uit richting de leerlingenkamer van Slytherin.
'Hey, modderbloedje!' De ijzige stem van Draco deed mij rillen maar ik gaf er geen gehoor aan en liep stug door. 'Ik praat tegen je!'
Ik voelde zijn koude, bleke hand zich om mijn rechter pols omklemmen waar hij vervolgens een ruk aangaf om mij tot stilstand te krijgen. De boeken die ik in mijn handen had gehouden vielen nu met een smak op de grond neer.
Ik keek Draco woedend aan. 'Wat moet je?'
Ik bukte om mijn boeken te pakken en raapte ze één voor één op.
'Ga je nu ook al voor mij buigen?' Draco zijn spottende stem drong mijn oren binnen. 'Ik voel mij vereerd.'
'Nou moet jij eens goed luisteren,' Ik stond weer op met mijn boeken in mijn handen en keek de blonde jongen kil aan. 'Je hoeft mij heus niet te mogen, maar raak mij nog één keer met een vinger aan en de rollen zullen zich omdraaien.'
Draco leek even te schrikken van mijn duistere ondertoon en keek mij enkele seconden verbouwereerd aan, niet wetend wat te zeggen. Toen herstelde hij zich vlug weer en ik zag een vlaag van krankzinnige woedde in zijn ogen.
In een snelle beweging had Draco zijn toverstaf tevoorschijn getrokken en de punt ervan nu diep in mijn hals gestoken. Geschrokken hapte ik naar adem en deinsde ik vluchtig bij de jongen vandaan. Ik had mijn boeken van schrik weer laten vallen, maar dat kon mij nu vrij weinig schelen.
Draco stapte opnieuw naar mij toe en dreef mij tegen de stenenmuur van het kasteel aan. Ik zat in de val. Draco leek dit ook op te merken en grijnsde nu triomfantelijk naar mij. De krankzinnige gloed lag nog steeds in zijn lichte ogen, wat mij alleen maar nog meer bang maakte. Ik voelde opnieuw de punt van zijn toverstaf zich in mijn hals boren. Ik keek de jongen smekend aan wat er alleen maar toe leiden dat Draco er nog meer van genoot.
'Denk jij nou echt dat de rollen zich ooit zullen omdraaien?' Zijn koude stem klonk dicht bij mijn oor en ik voelde zijn adem over mijn gezicht strijken. De geur van mint tandpasta drong mijn neus binnen, wat betekende dat de jongen al veel te dichtbij was.
Draco was misschien niet de liefste, maar ik had nooit gedacht dat hij zo gewelddadig was. Deze jongen bleef mij na vier weken nog steeds verbazen, wat betekende dat ik Draco eigenlijk helemaal niet zo goed kende als ik had gedacht. Harry en George hadden gelijk, deze jongen was slecht, door en door, en zij hadden dat al veel eerder gezien.
'Draco, niet doen.' Ik probeerde mijn stem zo kalm mogelijk te laten klinken maar halverwege de zin sloeg mijn stem helaas over. Draco zijn storm grijze ogen keken diep in die van mij en ik kon de frustratie er in lezen. Een scheve grijns verscheen rondom zijn lippen en ik voelde hoe hij iets dichter naar mij toe leunde.
'Ik zal heel duidelijk zijn.' De zachte, kille toon in zijn stem deed mij huiveren. 'Waag het nog één keer zo iets uit te spreken jegens mij en het zal je bezuren.'
Ik voelde het gewicht van zijn lichaam op dat van mij afnemen en de strakke greep om mijn pols verdwijnen. De blonde jongen deed een paar stappen bij mij vandaan en borg vervolgens zijn toverstaf weer op. Hij keek mij enkele tellen dreigend aan en draaide zich toen om en verdween uit mijn zicht.
Ik blies opgelucht een tuig adem uit en wreef kort over de pijnlijke plekken rondom mijn pols en hals. Ik stond haast te trillen op mijn benen van de schrik en mijn hart klopte als een bezetenen. Met moeite probeerde ik mijn ademhaling onder controle te houden terwijl ik langzaam richting de leerlingenkamer liep. Dat was nou echt de plek waar ik op dit moment niet wilde zijn, want ik wist haast zeker dat Draco daar ook was.
Ik haatte hem. Ik haatte hem. Ik haatte hem!