You're Not Sorry [NL]

O58 • You're not sorry...

Harry en ik hadden beiden het verhaal uitgelegd aan Professor Dumbledore. Niet veel later had Dumbledore opdracht gegeven aan Professor McGonagall om Ginny, George en Fred wakker te maken en naar zijn kantoor te sturen. Alle vier de Weasleys waren nu aanwezig in de kamer, want bleek dat de man die was aangevallen, hun vader was.
'Harry, in de droom, stond je naast het slachtoffer of keek je van bovenaf?'
'Geen van beiden. Ik was-,' Hij stopte halverwege zijn zin en keek de oude man angstig aan. 'Professor, wilt u mij alstublieft vertellen wat er aan de hand is.'
Dumbledore negeerde Harry zijn vraag echter en liep naar het dichtstbijzijnde portret waar hij tegen begon te praten. Hij gaf opdrachten aan het portret en voor ik het wist liep de oude tovenaar zijn portret uit en was hij weg.
'Professor,' probeerde Harry opnieuw.
'Meld dat Arthur Weasley zwaar gewond is en ze zo spoedig mogelijk hulp moeten sturen.' mompelde Professor Dumbledore tegen een ander portret. Ook die tovenaar verdween uit zijn portret. De tovenaar uit het eerste portret keerde weer terug.
'Severus Snape is op de hoogste, hij komt er direct aan.'
'Mooi zo.' mompelde Professor Dumbledore opgelucht.
'Professor,'
'Ze hebben Arthur gevonden!' De andere tovenaar was teruggekeerd.
'En, leeft hij nog?' vroeg Dumbledore, Harry nog steeds negerend.
'Hij leeft nog.' beantwoordde de tovenaar in het portret zijn vraag.
'God zij dank.' mompelde Dumbledore die door zijn kamer begon te ijsberen.
'Kijk naar mij!' schreeuwde Harry woedend naar de oude man. Ik voelde zijn woedde door mijn aderen stromen, wat mij ook de neiging gaf om naar de oude man te schreeuwen.
Dumbledore stopte met ijsberen en keek Harry verbaasd aan. De donkerharige jongen ademde onregelmatig en zijn gezicht was nog steeds bezweet.
'Wat is er met mij aan de hand?' Harry zijn gezicht straalde één en al angst uit, en ik kon het voelen. Ik kon hem horen denken. Ik wist waar hij aandacht. Waarom negeerde de oude man hem? Zelfs nu, nu er een leven op het spel stond.
Dumbledore keek Harry voor een lange tijd aan, maar gaf geen antwoord.
'Professor, u wenste mij te zien?' Snape kwam de kamer binnen gelopen en keek van Harry, naar mij, en toen weer naar de oude man.
'Ik ben bang dat we niet langer kunnen wachten, Severus.' knikte Professor Dumbledore naar Snape. 'En ik wil dat je Audrey meeneemt.'

'Occlumency is een spreuk die je zal helpen binnendringers tegen te gaan.' begon Snape toen Harry en ik in zijn kantoor waren.
'Wat bedoelt u met binnendringers, Professor?' vroeg ik Snape niet begrijpend.
'Er is duidelijk een connectie tussen Potter en Voldemort.' begon Snape. 'Hierdoor kan Voldemort Potter zijn gedachten van een afstand binnen dringen.'
Ik keek even naar Harry die gespannen voor zich uit staarde.
'Als Lord Voldemort hier achter komt, kan hij alles achterhalen wat Potter denkt, weet en heeft meegemaakt.'
'Dat is waar Dumbledore het vorige keer over had.' zei ik Harry. 'Toen hij het over een spreuk had waarbij je iemand zijn hoofd binnen kan dringen, maar die persoon er zelf bewust van zou worden.'
Harry knikte enkel. 'Laten we dan maar aan de slag gaan.'
'Uiteraard.' Snape keek even naar mij en toen naar Harry. 'Het is de bedoeling dat je al je emoties uitschakelt, Potter. Wat je ook te zien krijgt, probeer mij uit jouw hoofd te houden.'
Harry knikte enkel en keek toen op naar mij. 'Ik ben er klaar voor.'
'Uitstekend.' Snape kreeg een grijns rond zijn lippen en hief toen zijn toverstaf op. 'Legilimency!'
Voor ik het wist werd ik mee getrokken in een waas van draaiende beelden en gedachten. Allemaal beelden schoten voor mijn ogen voorbij en ik voelde angst en verdriet. Ik keek naar Harry zijn herinneringen! Ik voelde zijn emoties!
Snape staakte zijn eerste poging en keek Harry woest aan. 'Potter, je moet je beter concentreren!'
'Ik doe mijn best, het is alleen lastiger dan je zult denken!' siste Harry hem woedend toe.
'Je moet jezelf ontdoen van je emoties! Alleen dwazen dragen hun harten trots omdat zij hun emoties niet in bedwang kunnen houden.' site Snape hem toe. 'Lui en zwak, dat zal je niet helpen. Proberen is niet goed genoeg. Er moet resultaat zijn, Potter. En wel zo snel mogelijk!'
'Ik ben niet lui of zwak!' riep Harry hem woedend toe.
'Je lijkt sprekend op je vader, Potter.' Snape hief zijn staf weer op. 'Hij was net zo lui. Legilime-'
'Legilimency!' Harry had zijn toverstaf tevoorschijn gehaald en was Snape te snel af.

Een jongen met lang, zwart, vettig haar verscheen in beeld en liep met zijn hoofd en schouders gebogen langs het meer. De jongen was van ongeveer mijn leeftijd.
'Hey, Snape!' klonk een spottende stem. Er verschenen vier jongens. Één jongen herkende ik uit duizenden. Het was James Potter.
De jongen, die vermoedelijk Severus Snape was, liep stug door en keek niet om. Plots trok James zijn toverstaf tevoorschijn en mompelde een spreuk die ik niet kon verstaan. Severus hing nu ondersteboven in de lucht en zijn boeken die hij vast had vielen met een smak op de grond.
'Goeie, James.' grijnsde een jongen die naast hem stond. De jongen had donker, lang haar en een scheve grijns rond zijn lippen.
'Wie wilt er zien hoe ik Snape zijn broek uittrek?' schreeuwde James over het veld. Verscheidene leerlingen die erbij waren komen staan begonnen nu uitbundig te joelen. 'Goed dan.' grijnsde James.
Hij gaf een zwiep aan zijn staf en Snape zijn broek zakte tot zijn knieën.

'Genoeg!'
Plots werd het beeld onderbroken en begon alles voor mijn ogen te draaien tot ik het kantoor van Snape weer voor mij zag.
Harry en ik keken elkaar geschokt aan en keken toen naar Snape die ons beiden woedend aankeek. Hij stapte vluchtig op Harry af en greep hem bij zijn kraag vast.
'Het is niet alleen in jouw belang dat je dit leert onder controle te houden.' siste Snape hem woest toe. 'Ook Miss Mccloud moet hier onder leiden als Lord Voldemort jouw gedachten weet binnen te dringen en al je diepste geheimen weet achter te halen.'
Ik keek de twee met ingehouden adem aan. Snape had gelijk. Als Voldemort daadwerkelijk Harry zijn gedachten binnen kon dringen dan had ik een groot probleem. Voldemort kon dan achterhalen wat mijn geheim was, want Harry kende het verhaal.
Maar Dumbledore wist dit blijkbaar al veel langer. Waarom had hij dan toch besloten om het geheim met Harry te delen, ook al was het niet honderd procent veilig?
'Professor, het spijt mij zo.' stotterde Harry. 'Het was echt niet mijn bedoeling- Ik wist niet dat mijn vader-'
'Verdwijn!' brulde Snape die Harry los liet en hem van zich afduwde. 'Allebei!'
En zonder er bij na te denken vluchtte Harry en ik het lokaal uit.
Ik kon Snape zijn emoties voelen toen wij het lokaal verlieten. Hij was bang. Woedend. En ik hoorde wat hij dacht.
Als Potter dit niet onder controle weet te krijgen dan zijn wij verloren.