You're Not Sorry [NL]

1O4 • You're not sorry...

'Jongens, ik heb jullie zo gemist!' riep ik uit toen ik mijn twee beste vrienden voor de deur zag staan. Ik vloog de twee broers om de hals en hield ze stevig vast.
Jason Williams, de oudste broer, begon zachtjes te lachen. 'Ik jou ook mijn kleine vriendin.'
Aiden Williams, die drie jaar jonger was dan zijn broer en iets kleiner, moest ook lachen en tilde mij een stukje van de grond. 'Ik ben blij je weer te zien.'
Ondanks dat de twee broers van elkaar waren, leken zij totaal niet op elkaar. Aiden was een stuk kleiner en iets minder gespierd dan zijn grotere broer, die duidelijk veel langer was dan ons allebei. Aiden was zestien jaar en zat voorheen bij mij in de klas voor ik naar Hogwarts ging. Aiden had blauwe ogen en bruin haar dat altijd in model zat.
Jason in tegenstelling had bruine ogen en donkerblond haar dat in het zelfde model geknipt was maar wel iets meer verzorging nodig had om het in het juiste model te krijgen.
'Dus vertel, hoe is het op je nieuwe school aan de andere kant van de wereld?' vroeg Aiden toen we de vertrouwde woonkamer van mijn huis inliepen en op de bank neerplofte.
'Europa is niet de andere kant van de wereld.' zuchtte Jason. 'Frankrijk is technisch gezien nog redelijk dichtbij ook.'
'Ik vind het de andere kant van de wereld!' verdedigde Aiden zichzelf.
Ik rolde met mijn ogen toen de twee begonnen te discussiëren maar kon het niet laten om toch te lachen. Ik had ze zo erg gemist. Het feit dat ik echter loog over mijn school zat mij dan ook erg dwars, maar het was beter zo. De jongens konden niet weten wat ik was, hoe graag ik dat ook wilde.
'Jongens, willen jullie misschien wat drinken?' vroeg Heleen die de woonkamer binnen gelopen kwam. Ze had een brede glimlach op haar gezicht omdat blijkbaar ook zij de twee jongens gemist had over de vloer.
'Ja graag, doe mij maar Cola, Heleen.' zei Aiden.
'Mij ook.' knikte Jason die opstond van de bank en richting de keuken liep. 'Ik help wel even. Jij wat te drinken, Aud?'
'Doe mij maar fris.' zei ik Jason die knikte en daarna Heleen de keuken in volgde. Het was gewoon geweldig om te zien hoe deze twee jongens al zes jaar lang zich hier thuis voelde. Heleen en Avan zagen ze eigenlijk als hun kinderen omdat ze hier gewoon zo vaak waren, en andersom ook. Hannah, hun moeder, zag mij echt als haar derde kind.
'Ah, ik heb je echt zo gemist!' riep Aiden uit het niets en begon mij opnieuw stevig te knuffelen.
'Aw, ik jou ook!' Ik sloeg mijn armen om het vertrouwde lichaam van mijn beste vriend heen.
'En nog bedankt voor de brieven, ze waren erg lief.' glimlachte hij.
'Geen dank, ik kon toch niet zomaar bijna een heel jaar niks meer van mij laten horen.' grinnikte ik zacht toen Aiden mij nog steviger begon te knuffelen. Wat was het toch een schatje! Zo afhankelijk, net een puppy.
'Nou lovebirds, nog even en ik wordt dadelijk nog jaloers op mijn kleine broertje.' grinnikte Jason die de kamer binnen gewandeld kwam met drie volle glazen in zijn handen.
'Boeie!' Aiden drukte een vluchtige kus op mijn wang wat mij deed lachen.
Jason plofte naast mij neer en drukte op mijn andere wang een kus. 'Maar ik ben knapper.' grijnsde hij naar zijn broer en knipoogde toen naar mij.
Ik moest plots aan de tweeling denken. De gedachten aan de twee roodharige broers deed mij glimlachen. Misschien dat ik daarom zo dol was op de tweeling, zij deden mij gewoon zoveel aan deze twee dwazen denken.
'Jongens, ik hou van jullie.' En voor ik het wist voelde ik twee paar armen zich om mijn lichaam heen slaan.
'Wij ook van jou!' riepen ze allebei in koor en niet veel later zaten wij alle drie knus onder een deken op de bank een film te kijken.
Wat had ik dit toch gemist.

------------------------
Al jullie reacties zijn zo lief! Ontzettend bedankt iedereen voor jullie votes, comments en reads, dat betekent allemaal echt ontzettend veel voor mij. Jullie zijn top! <3