You're Not Sorry [NL]

O87 • You're not sorry...

'Voel je je al beter?' vroeg Draco mij toen we over het terrein van Hogwarts liepen.
'Niet beter, maar wel rustgevender.' zei ik hem en staarde voor een lange tijd naar het meer voor ons.
Draco glimlachte echter naar mij en volgde mijn blik. We hielden halt en samen staarde we voor een tijdje naar het meer in stilte.
'Mag ik je vragen wat er daadwerkelijk met jou aan de hand is?' De vraag kwam zo plots dat ik er enkel geschrokken van kon opkijken. Niet wetend wat te zeggen.
'Ik weet dat er nog dingen zijn die je voor ons achterhoud. Dat van je peetouders en je bloedstatus is niet alles.' Draco scheurde zijn blik los van het meer en keek mij nu doordringend aan.
Ik slikte hoorbaar en probeerde zijn blik te negeren. Ik keek strak voor mij uit terwijl ik de opkomende tranen probeerde tegen te gaan. Ik wilde het hem zo graag vertellen, maar ik kon het niet. Het mocht niet.
'Alsjeblieft, Audrey.' Draco pakte mijn handen beet en zakte op één knie waardoor ik gedwongen was om naar hem te kijken. 'Vertel het mij.'
'Draco, ik kan het niet.' mompelde ik zachtjes met trillende stem. 'Ik mag het niet zeggen.'
'Van wie niet?'
'Dumbledore.'
Draco zuchtte luid. 'Ik wist het.'
'Het spijt me, maar Harry wilt ook niet dat ik erover praat. Het is te gevaarlijk, Draco. Te ingewikkeld.' zei ik hem gefrustreerd.
'Wacht, weet Potter het wel?' Er klonk iets van verwijting in zijn stem. 'Waarom vertrouw je hem wel en mij niet? Alleen omdat hij de uitverkorene is?'
'Nee, zo zit het niet!' Draco wilde al aanstalten maken om weg te lopen van mij maar ik hield hem tegen. 'Het was Dumbledore's idee, niet mijn idee. Ik was al blij dat ik er eindelijk met iemand anders over kon praten dan Dumbledore hem zelf.'
Draco draaide zich weer om. 'Audrey, vertrouw je mij?'
Ik beet hard op mijn onderlip en ontweek Draco zijn blik. 'Ik weet het niet.'
'Oke, laat ik het anders zeggen.' mompelde hij en pakte mijn linkerhand vast waar hij rondjes op de rug ervan begon te draaien met zijn duim. 'Stop met denken wat zij willen of wat ik wil. Audrey, wat wil jij?'
Ik staarde Draco voor een lange tijd aan. Ik wist het antwoord op die vraag al. Ik wilde het hem zo graag vertellen, maar dat hoefde niet meteen te beteken dat wat ik wil ook daadwerkelijk goed is.
'Wil je het mij vertellen?' Draco stapte dicht naar mij toe en plaatste zijn handen op mijn heupen. Zijn gezicht was enkele centimeters bij dat van mij vandaan en ik voelde de bekende tinteling in mijn buik.
'Ja.' Mijn stem was enkel een fluistering.
'Maar je weet niet zeker of dat de juiste beslissing is?' gokte de blonde jongen. Hij keek diep in mijn ogen en ik raakte in de ban van de aanblik van zijn prachtige, grijze kijkers.
'Nee.'
Draco zuchtte en pakte mijn linkerhand vast met zijn rechter hand. 'Audrey, het maakt niet uit hoe groot of hoe ernstig het geheim ook is. Alles wat jij mij verteld zal ik voor mijzelf houden. Al zou je zeggen dat je iemand hebt vermoord.'
'Maar-'
'Nee.' onderbrak Draco mij. 'Heb ik iemand verteld over het feit dat je volbloed bent?'
'Nee, maar-' probeerde ik.
'Je bent het natuurlijk niet verplicht mij te vertellen, maar je moet begrijpen dat ik alles voor je doe. Want ik hou van je.' Hij hield mijn gezicht tussen zijn beide handen en keek mij doordringend aan. Zijn adem streek in mijn gezicht en de spikkels in zijn ogen waren te tellen. Dat liet mij weten hoe dichtbij Draco was, en hij was voor een lange tijd niet meer zo dichtbij geweest. Ik had het gemist.
'Okay?' Draco zijn stem klonk smekend.
'Okay.' En met die woorden drukte Draco een kus op mijn voorhoofd en liet mij weer los.
'Ik geef je nu wel de rust om na te denk. Als je besluit het mij toch te vertellen dan weet je me te vinden.' Draco draaide zich om en maakte aanstalte om richting het kasteel te lopen.
'Draco, wacht.' Mijn stem was klein en zwak, maar desondanks had hij mij toch gehoord want hij hield halt en draaide zich vragend naar mij om. En voor ik het wist begon ik de jongen alles te vertellen, maar dan ook echt alles. Van begin tot eind. Tot in de kleinste details. En er was nu geen weg meer terug.