You're Not Sorry [NL]

1O8 • You're not sorry...

'Draco, waarom laat je Audrey haar kamer niet zien?' stelde Narcissa voor. Er klonk iets van enthousiasme in haar stem.
'Goed idee, moeder.' glimlachte Draco die opstond van de zwarte sofa en mij zijn hand reikte. Dankbaar pakte ik zijn hand aan en volgde de blonde jongen de grote woonkamer uit richting één van de zovele trappen die naar één van de zovele verdiepingen leidden.
Na een paar gangen in geslagen te hebben hielden we halt voor een wit gelakte deur die afstak van de grauwe muren in de hal. 'Dit is het.'
Draco opende de deur voor mij en liet mij als eerste naar binnen gaan. Mijn mond viel open bij het zien van de prachtige halfronde kamer.
'Vind je het mooi?' vroeg Draco die mij de kamer in volgde.
'Ik vind het prachtig!' bracht ik uit en keek de lichte kamer rond. Het leek net een slaapkamer uit één van de prinsessen sprookjes. Elk meisje droomde van zo'n kamer.
'Ik dacht dat je het misschien wel prettig zou vinden om een lichte kamer te hebben.' zei Draco die op de grote raam wees. 'Dit is één van de lichtste kamers in het huis.'
'Wacht, hebben jullie dit voor mij zo ingericht?' fluisterde ik en keek de blonde jongen ongelovig aan. Hij glimlachte breed en knikte.
'Naja, eerder mijn moeder. Zij heeft het meeste gedaan.' zei hij en keek de kamer even rond. 'Ik bewonder haar creativiteit.'
'Ik ook.' stemde ik met de jongen in. 'Maar dit had echt niet gehoeven, Dray.'
'Dat weet ik.' grijnsde hij. 'Maar ik wilde het zelf, en mijn moeder wilde het ook.'
Ik opende mijn mond om te protesteren, maar sloot die toen weer toen ik mij bedacht dat het hoogstwaarschijnlijk toch geen zin had. 'Bedankt, Draco.'
'Geen dank.' En zonder nog iets te zeggen sloeg ik mijn armen stevig om de jongen zijn nek heen.
'Je bent geweldig.' fluisterde ik zacht en verborg mijn gezicht in zijn hals.
'Weet ik toch.' grinnikte hij speels terwijl hij zijn armen stevig om mijn middel heen sloeg. 'Zal ik je de rest van het huis laten zien?'
'Tuurlijk.' Ik liet Draco weer los en glimlachte nogmaals naar hem. 'Waar beginnen we?'
'Bij het zwembad.' grijnsde Draco breed die al naar de deur toe liep en die vervolgens voor mij open hield.
'Jullie hebben een zwembad?' vroeg ik hem ongelovig terwijl ik hem met open mond aanstaarde.
'Nee,' zei Draco nonchalant. 'we hebben er twee.'

'Heb je al veel van het huis kunnen zien?' vroeg Narcissa mij die zelfde dag bij het avondeten. We zaten aan een grote, lange tafel in een reusachtige ruimte. Ik vroeg mij af waarom drie mensen überhaupt zo'n grote eetzaal hadden.
'Ja, en het is prachtig.' zei ik haar terwijl ik mijn zilveren bestek kort neerlegde. 'En nogmaals bedankt voor de kamer. Het is echt prachtig.'
'Geen dank, lieverd.' glimlachte Narcissa warm naar mij.
'Dus Audrey,' begon Lucius uit het niets. 'je ouders. Zijn ze allebei tovenaars?'
Ik verslikte mij in het sap dat door mijn slokdarm naar beneden gleed en proestte alles met moeite naar boven. Draco die naast mij zat klopte bezorgd op mijn rug.
'Eh, nee.' mompelde ik onzeker toen mijn hoestbui eindelijk over was. 'Ik ben geadopteerd. Heleen en Avan zijn niet mijn echte ouders. Zij zijn dreuzels.'
'Aha, en je echte ouders?' vroeg Lucius mij nieuwsgierig. Zijn storm grijze ogen boorde zich diep in de mijne.
'Die heb ik nooit gekend.' Ik beet hard op mijn onderlip en keek even naar Draco die van onder de tafel mijn hand vast pakte en daar bemoedigend in kneep. 'Maar volgens het Ministerie zijn ze er zeker van dat ik een volbloed heks ben.'
'Zijn je ouders overleden?' vroeg Lucius mij door.
'Ja, toen ik nog maar een baby was.' Ik begon mij nu erg ongemakkelijk te voelen onder alle vragen van de blonde man.
'Hoe?'
'Lucius!' siste Narcissa hem afkeurend toe terwijl ze hem een woedende blik wierp.
'Het spijt mij.' verontschuldigde Lucius zichzelf vlug. 'Ik ben gewoon erg- nieuwsgierig.'
De toon waarop de blonde man sprak beviel mij totaal niet. Een beetje onzeker wuifde ik het vlug weg. 'Het is al goed.'