You're Not Sorry [NL]

O32 • You're not sorry...

Draco Lucius Malfoy, point of view

Verward staarde ik voor mij uit terwijl Professor Flitwick wat over enkele bezweringen vertelde. Blaise- die naast mij zat- keek mij de hele tijd vragend aan. Die actie tussen mij en Audrey van daarnet had vele vragen opgeleverd van Blaise zijn kant. Ik had hem uiteindelijk de mond kunnen snoeren door te zeggen dat het niets was, dat ik enkel met haar aan het spelen was.
Natuurlijk had Blaise dit niet geloofd, de jongen kenden mij wel langer als vandaag, maar ik hield het er op dat het niets was.
Waarom was ik ineens zo uit het veld geslagen door haar ogen? Zij zelf was ook sprakeloos geraakt en had enkel mij in de ogen aangestaard. Het leek net of wij elkaar aanvoelden, alsof wij elkaar aantrokken, in de ban raakten van elkaars ogen.
Ik moest toegeven dat haar ogen adembenemend waren. Mijn gedachten bleven hangen bij het beeld van haar ogen. De kleur, de vorm, de helderheid. Ze waren gewoon zo uniek. Ze waren prachtig.
Ik schudden wild met mijn hoofd toen ik mezelf betrapte op het feit dat ik gedurende deze les weer haar ogen voor mij zag. Ik kon gewoon aan niets anders meer denken. Het was zo frustrerend.
Toen de les eindelijk was afgelopen propte ik vlug al mijn boeken in mijn tas en beende ik het lokaal uit met Blaise op mijn hielen.
'Oke, nu ga jij mij vertellen wat dat tussen jou en Audrey was.' beval Blaise mij. Meestal zou ik nu allang uit mijn dak zijn gegaan als iemand mij wat beval, maar Blaise was de enige die dat bij mij kon. Hij was de enige persoon die ik alles vertelde en die ik volledig vertrouwde en als een echte vriend zag.
'Weet ik niet.' gaf ik eerlijk toe en zuchtte diep. 'Ik raakte gewoon in de ban van haar adembenemende ogen.'
Blaise keek mij grijnzend aan. 'Je vind haar leuk, niet waar?'
'Natuurlijk niet!' snoof ik verontwaardig. 'Ik besefte mij gewoon ineens hoe mooi haar ogen eigenlijk wel niet waren. Mag dat soms niet?'
'Tuurlijk wel.' zei Blaise. 'En zij is zeker de lelijkste niet.'
'Nee, dat zeker niet.' gaf ik eerlijk toe en moest even aan haar gezicht denken. 'Helemaal niet zelfs.'
'Maar zij zelf leek net zo gehypnotiseerd als jij was.' ging Blaise er verder op in. 'Het was alsof jullie mekaar aantrokken. Het was best eng om te zien eigenlijk.'
Ik keek Blaise enkelen seconden strak aan en opende toen mijn mond om wat terug te zeggen.
'Denk je dat ze mij ziet zitten?' De vraag was er al uit voor ik er erg in had en ik zag de grijns op Blaise zijn gezicht alleen meer breder worden.
'Is er ooit een meisje geweest die jou niet zag zitten?'
'Eh, nee.' antwoordde ik en kon mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik überhaupt zo iets stoms vroeg. Natuurlijk zag ze mij zitten, anders had ze ook niet zo gebiologeerd in mijn ogen gestaard.
'Maar de vraag is, zie jij haar ook zitten?' Blaise keek mij nieuwsgierig aan en even dacht ik na over die vraag en besloot uiteindelijk met mijn hoofd te schudden.
'Nee, ze is en blijft een modderbloed.' Ik snoof bij die gedachten. 'Al moet ik toegeven dat ze voor een modderbloed adembenemend is.'
'Daar ben ik het met je eens.' lachte Blaise. 'Ze is eigenlijk iemand om één keer te doen en daarna nooit meer naar om te kijken.'
'Mee eens.' stemde ik met de jongen in en knikte. 'Hoor ik daar een weddenschap?'
Blaise keek mij grijnzend aan en haalde enkel zijn schouders op. 'Wil je dat het een weddenschap wordt?'
Een grijns sierde mijn mond bij de gedachten aan de weddenschap en het feit dat ik die uiteraard zou gaan winnen. 'Daar zeg ik geen nee tegen.'
'Mooi.' grinnikte Blaise. 'Wie als eerste het modderbloedje in bed krijgt, wint.'
'Deal.'