You're Not Sorry [NL]

OO4 • You're not sorry... *GEUPDATE*

Daar stond ik dan. Op het King's Cross Station, opzoek naar platform 9 3/4 die nergens te bekennen was. Waarom moest Professor Snape mij alweer alleen achterlaten?

Ik duwde mijn kar vooruit, de wielen ervan hevig protesterend onder het gewicht van mijn hutkoffer. Ik liep naar platform 9 maar kon geen bord vinden dat zei waar platform 9 3/4 was. Ik besloot door te lopen naar platform 10, maar ook daar kon ik geen bord vinden.

Radeloos liet ik mij op een bankje neer ploffen en keek naar de grote klok die midden in het station hing. Het was 10:47, de trein zou dus over enkele minuten vertrekken. Venture, die in haar kooi zat, begon hevig te miauwen maar ik besteedde er geen aandacht aan. Ik was te verdrietig om het feit dat ik het platform niet had kunnen vinden. Ik zou Hogwarts dus nooit bereiken.

Plots trok de stem van een jongen mijn aandacht: "Hermione, als we nu niet opschieten dan komen we nog te laat voor de trein. Die vertrekt al in acht minuten!"

Het was die ene zin die mijn aandacht trok. Met een sprankje hoop die mijn borstkas vervulde keek ik op van mijn handen, opzoek naar de jongen die zojuist gesproken had.

Een paar meter verderop zag ik drie tieners lopen; twee jongens en een meisje. Ze hadden alle drie een kar bij zich en liepen richting platform 9. Zo snel als ik kon greep ik mijn eigen kar beet en snelde ik op de trio af.

"Wacht! Wacht even!" riep ik uit. Tot mijn opluchting stopte één van de drie met lopen en keek hij verward naar mij om. De jongen had donker, warrig haar dat alle kanten uitstak, en droeg een ronde, glazen bril waar een paar grasgroene ogen achter schuil gingen. Mijn blik viel plots op een litteken in de vorm van een bliksemschicht dat de linkerkant van zijn voorhoofd sierde.

Merkwaardig...

"Zijn jullie toevallig op weg naar platform 9 3/4?" vroeg ik de jongen ietwat onzeker. Hij keek mij even onderzoekend aan en liet zijn blik op mijn hutkoffer vallen voor hij langzaam knikte.

"Ja, dat zijn wij,' beantwoordde hij mijn vraag. "Waarom?"

"Ehh—" mompelde ik nerveus. "Kan ik met jullie meelopen? Ik heb overal op het station gezocht, maar ik kan het platform niet vinden," Ik keek beschaamd van hem weg, "–de conducteur beschuldigde mij er zelfs van dat ik een grap met hem aan het uithalen was."

"Oh–" De jongen keek verrast. "Maar wij moeten wel opschieten want de trein kan ieder moment vertrekken."

Dankbaar knikte ik naar de jongen en volgde de drie vlug. We hielden halt voor een hek tussen platform 9 en 10 maar ik zag nog steeds nergens een bord staan met platform 9 3/4.

"Is dit je eerste keer dat via deze doorgang?" vroeg de jongen mij. Ik knikte.

"Oké... dit gaat misschien raar klinken, maar het enige wat je hoeft te doen is op die muur daar–" hij wees up de stenen muur voor ons, "–af te rennen."

Het klonk inderdaad ontzettend raar, maar toen ik zag hoe het meisje met het bruine, warrige haar als eerste door de muur heen verdween, kon ik enkel verbaasd naar de muur tussen platform 9 en 10 staren.

"Denk je dat je dit kunt?" vroeg de jongen mij.

"Ik zal niet veel keus hebben," zuchtte ik en keek toen naar hem om. "Ik hoef niks van magie... ehh... uit te voeren voor ik op de muur af ren — toch?"

De jongen glimlachte. "Het enige wat je hoeft te doen is in één rechte lijn op de muur afrennen. Oké?"

Ik knikte langzaam en glimlachte dankbaar naar de jongen voor ik mijn kar iets steviger beet pakte. Ik ging voor het hek staan en keek onzeker naar de muur. Ik haalde diep adem, en zonder erbij na te denken sloot ik mijn ogen en rende met het karretje voor mij uit, recht op de muur af.

Mijn lichaam spande zich aan, angstig wachtend op de klap die komen zou, maar tot mijn verbazing voelde ik enkel een warme gloed zich vlug door mijn lichaam trekken. Ik hield halt en opende mijn ogen. Ik stond ik op een ander platform — platform 9 3/4!