K A T A R I N A (•GXG•)

56.

K

I am in Andrea's room here in the hospital. Pinagmamasdan ko siya habang siya'y natutulog. Unti- unti nang gumagaling ang mga sugat, gasgas at pasa niya sa pisngi at braso niya. I held her hand. So tight that I wish I could just hold this forever. Her hand. This moment.  She doesn't remember me. Ako lang ang tanging hindi niya naaalala sa mga taong nasa paligid niya. Sa maga taong nag- eexist sa buhay niya. Ako lang ang walang memories ngayon sa isip niya. Gusto kong magalit. Sa pagkakataon. Sa mundo. It's so unfair that she forgets about me, when we are so in love with each other. How can she forget about someone she loves? How can she not remember me when almost every momery she's had involves me?

I kissed the top of her hand.

"Andrea, please the next time you wake up remember me. Remember me baby." Ibinulong ko sakanya habang hawak hawak ko ang kamay niya nang mahigpit. This is the least I can do for her. I was not able to save her, at least I can try to save her from completely forgetting.

Pinunasan ko ang kaunting luha sa mga mata ko nang naramdaman ko siyang gumalaw. She slowly tried to open her eyes. Inaadjust niya ang tingin niya sa liwanag na nanggagaling sa bintana sa room niya. I stniyang tinatanggal ang kamay ko sa pagkakahawak sakanya. Gusto niyang umupo kaya't sinubukan kong tulungan siya.

Tiningnan niya lang ako. Habang hawak ko ang braso niya. "Kaya ko na. Bitawan mo ako." Maawtoridad na sabi niya.

Hindi ko siya pinakinggan at tinuloy ang pagtulong sakanya. Wala siyang magagawa. Makulit ako. Kukulitin ko siya nang kukulitin. Guguluguhin ko siya nang guguluhin hanggang sa maalala niya ako, ang mahal niya.

"I told you na mags-stay ako at tutulungan kita diba?" I told her. "So don't be stubborn and just let me help you." Tinulungan ko siya hanggang sa tuluyan na siyang nakaupo sa bed niya.

She just kept staring at me with the blank expression on her face. I let go of her arm at umupo na din ako sa gilid niya. Naiilang ako sa ginagawa niyang pagtitig saakin ngayon kaya't iginala ko ang mga mata ko sa buong room niya dito sa hospital. It's so dull, I wish I can have her go with me at someplace we're alone and we'll devour every moment being together.

"Ang boring dito no?" Saka ko siya tiningnan ulit. "Kaya magpagaling ka na agad para madala kita sa ibang mga lugar na hindi ganito ka- boring. Tulad nung sa a-,"

"Nagugutom ako. Nagdala bang pagkain sila mama?" She interrupted what I was about to say. "Hindi ko kailangan pumunta sa ibang lugar."

I just nodded my head. Kinuha ang pagkain niya na nakabalot sa kabilang table. Binuksan ko iyong plastic at hinanda ang kakainin niya.

Ngumiti ako sakanya. "Gusto mo bang subuan kita o susubuan kita?"

Nagsalubong ang mga kilay niya habang nakatingin saakin. Sigurado akong kulit na kulit na siya saakin ngayon. I'm sorry baby. I just want you to finally remember me. Hindi maaaring tuluyan mo na akong makalimutan. Hawak ko ang kutsara, naglagay ng kanin at ulam sa kutsara at akmang isusubo na sakanya. Nag- pout pa ako sakanya nang mapansin kong nakatingin lang siya saakin na parang takang- taka sa mga kinikilos ko.

"Kaya ko nang kum-,"

Pinigilan ko ang sasabihin niya at inilapit pa ang kutsara sa bibig niya. "Wala 'yan sa choices." I playfully told her. "Come on, isubo mo na 'to. Hindi pinaghihintay ang pagkain dahil lalamig. Plus, your mother cooked this for you. For sure sobrang sarap nito."