GENÇLİK ATEŞİ

Bölüm 7

Sıla mutfakta kendi ve arkadaşları için sandviç hazırlıyordu. İşini biran önce bitirip evden çıkmak istediği için eli ayağı birbirine girmişti. Cuma günüydü ve kamp bu akşam başlıyordu. Okuldan gelir gelmez hazırlanıp sandviçleri hazırlamaya başlamıştı. Son sandviçi hazırlarken üvey babası içeri girdi.

"Bu hafta sonu annen çalışıyormuş" diyen adam kızın arkasından yaklaşmıştı. Sıla adamın iğrenç nefesini ensesinde hissederken tezgaha iyice yaklaştı. Parmakları daha çok titremeye başlamıştı. Peyniri ve domatesi ekmeğin içinde hızla yerleştirip peçeteye sardı.

"Bir yere mi gidiyorsun?" diye soran adam yan tarafındaki buzdolabına uzanmıştı. Sıla yutkundu. Titrek bir sesle "Arkadaşlarla kampa gidiyoruz" dedi.

Adam kolunu sertçe kavradı. "Kimden izin aldın!" diye öfkeyle sorduğunda Sıla "Annemin haberi var" diyerek kolunu adamın sert tutuşundan kurtarmaya çalıştı. "Bana niye sormadın ha!" diye öfkeyle genç kızın çenesini kavrayan adam kızın ince bedenini itti. Sıla geriye doğru yalpalarken elindeki ekmeği tezgaha bırakmıştı. O sıra çalan kapı belki de hayatını kurtarmıştı.

Üvey babası "Bu kim?" diyerek kapıya doğru döndüğünde Sıla onun şaşkınlığından faydalanarak elinden kurtuldu. Koşar adım mutfaktan çıkıp kapıya gitti. Dış kapıyı açtığında karşısında Ozan'ı görünce rahat bir nefes aldı.

"Hazır mısın?" diye soran Ozan'a kafasını sallayarak cevap verdi. Sesini düzeltebilmek için yutkunup "Sandviç hazırlamıştım alıp geliyorum" dedi.

Sıla arkasına bakmadan mutfağa geri girdi. Ozan'ın onu takip edeceğini düşünmemişti ama Ozan genç kızın arkasından eve girmişti.

Sıla mutfağa girdiğinde tezgahın üstündeki sandviçlerden biri yoktu. Mutfaktaki küçük masanın önünde oturan adam hazırladığı ekmeği afiyetle yiyordu. "Sana kaç defa dedim o piçi bu evden uzak tut" diye sessizce söylendiği sıra Ozan kapıda görülmüştü.

Sıla'nın gözleri korkuyla açıldı. Ozan'a yalvaran bakışlar atarken genç adam öfkeyle karşısındaki adama bakıyordu. "Benimle bir sorunun mu var Sami abi?" diye sorduğunda adam öksürdü. Kafasını eğip ağzındaki lokmayı yutmaya çalıştı.

"Yok yani genç bir kızın olduğu eve gelmen doğru olmaz. Etraftan laf söz olacak" diyerek söylediklerini geri çekmeye çalışan adam Ozan'ın yüzüne bakamıyordu.

"Sıla benim kardeşim. Bir söz söyleyecek olan olursa söylersin gereken konuşmayı ben yaparım" diyen Ozan adamı kısık gözlerle izliyordu. Kafasını kaldırıp Sıla'ya baktı. "Hazırsan çıkalım" dediğinde Sıla sandviçlere bakıp "Bir tane eksik, yenisini yapayım" dedi.

Ozan'ın bakışları sandviçi yiyen adama kaydı. "Gerek yok ben tokum" dediğinde Sıla mesajı almıştı. Diğer ekmekleri hızla toplayıp masanın köşesinde duran çantasına yerleştirdi. Çantayı omzuna taktıktan sonra "Gidebiliriz" dedi.

Ozan kafası yerde olan adama bakarken "Sıla bu hafta sonu benimle olacak. Aklın kızında kalmasın Sami abi" dedi. Adam kafasını onaylarcasına sallayarak karşılık vermişti.

Evden çıktıklarında apartmanın merdivenlerini inerken Ozan, Sıla'yı durdurdu. "Evdeki sorun ne Sıla?" diye sorduğunda Sıla "Hiçbir şey" diye mırıldandı.

"Ayşegül abla nerede?"

"Temizliğe gitti"

"Sami abi sana kötü mü davranıyor?"

"Hayır"

Ozan her sorduğu soruyla genç kızın kısılan sesinden gerçeği anlayabiliyordu. Elini Sıla'nın omzuna yerleştirerek güven verircesine sıktı. "Ne olursa olsun bana anlatabilirsin. Her zaman sana yardımcı olurum"