Bir cinayet, bir intihar, bir sır...
Birbirinden farklı on genç, birbirinden farklı on yaşam. Onları bir araya getiren bir cinayet.
Ölen kimdi? Neden ölmüştü? Ölüm sebebi intihar mı, cinayet mi?
Sırlarla ve maceralarla dolu yeni hikayeme hoş geldin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
CUMHURİYETİMİZİN 97. YIL DÖNÜMÜ KUTLU OLSUN.
Havaalanının otoparkında yan yana dururken üçü de berbat haldeydi. Hem akşamdan kalmanın hem de uçuşun etkisiyle bitkin ve yorgun hissediyorlardı.
Adel esnemesini elinin tersiyle kapatırken "Seninle gelmemizi ister misin?" diye sordu. Esnerken konuştuğu için söyledikleri çok anlaşılmasa da Derin ne demek istediğini anlamıştı.
Kafasını iki yana sallayan genç kız "Gerek yok. Öğrenmişlerse sizin varlığınız durumu daha da kötüleştirir" dedi. Adel o sıra kızlara hala gerçeği söylemediğini fark etti. Belki de şimdi tam sırasıydı.
"Derin" demişti ki genç kızın bakışlarındaki bir şey devam etmesine engel oldu ve söylemekten vazgeçti. Eve gittiğinde nasılsa öğrendiklerini anlayacaktı. Hiç olmazsa gidene kadar öğrenmemiş olma ihtimaliyle kendini avutabilirdi.
"En büyük hayalini gerçekleştirdin. Bunu sakın unutma ve hiç kimsenin bunu gölgede bırakmasına izin verme. O sahnedeki heyecanını ve gösteri sonrasındaki alkışları hatırla. O sana güç verecek" diyen Adel'in sözleriyle Derin rahat bir nefes alıp arkadaşına gülümsedi. Adel kesinlikle haklıydı.
Sidem ve Adel'e bakıp "Yanımda olduğunuz için teşekkür ederim" diyerek kızlara sarılmak için kollarını açıp öne çıktı. Arkadaşları iki yandan ona sarılırken Derin gülümseyerek "İyi ki varsınız" dedi.
Kızlar "Sende iyi ki varsın" diye karşılık verdikten sonra birbirlerinden ayrılıp vedalaşarak arabalarına bindiler. Sidem arabasına bindiği gibi otoparktan ilk ayrılan o oldu. Adel ile Derin ise arabalarının içinde bir süre oturmuştu. Adel kafasını çevirip Derin'e baktı. Son kez "Söylemeli miyim?" diye düşündü. Derin ise titreyerek arabanın anahtarına bakıyordu. Arabayı çalıştırıp çalıştırmamakta kararsızdı. Kafasını kaldırıp yan tarafına baktığında Adel'in de hala gitmediğini fark etti. Arabadan inip eve gitmeye korkuyorum demek istedi. O sıra Adel arabasını çalıştırdı ve otoparktan çıkarak uzaklaştı.
Genç kız derin bir nefes çekti içine. Titreyen elleriyle anahtarı yerleştirirken elbet yüzleşeceğim diyerek kendine cesaret vermeye çalıştı.
Otoparktan çıkıp trafiğe karıştığında arabayı o kadar yavaş sürüyordu ki arkasından birçok defa öfkeli korna sesleri yükselmiş ama o duymamıştı. Düşüncelerini sürekli yatıştırmaya çalışıyordu. Ailesi nerede olduğunu öğrenmiş olamazdı. Onu tatile gittiği için hiç aramamış olmalılardı. Rahatsız etmek istememişlerdir, babam zaten yoğun bir insan, annem dernekleriyle meşguldür, abim arkadaşlarıyla bir yerlere gitmiştir böylece beni düşünmeye fırsatları olmamıştır.
Yol boyunca kendini bu şekilde rahatlatmaya çalışsa da eve yaklaştıkça soğuk terler dökmeye başlamıştı. Evin önünde durup arabadan indiğinde "Ben kötü bir şey yapmadım. Öğrenmeleri bir şeyi değiştirmiyor. Ben kötü bir şey yapmadım. Bu yüzden güçlü durmalıyım" diyerek kendini motive ederken "Hoş geldiniz Derin Hanım" diyen sesle irkildi.
