Almika Sheen Monteverdi's POV
"Magandang umaga po, Ma'am Monteverdi, tinanggap na po ni Ma'am Ladeo ang resume niyo, bukas na bukas po ay pwede na kayong mag simula sa trabaho." paalala sa'kin ng isa sa mga empleyado ni Ma'am Ladeo. Tumango naman ako sa kanya at nagpa-salamat. Nilagay ko sa loob ng bag ko ang cellphone ko 'saka ako sumakay sa kotse ko. Tinungo ko 'yung daan pauwi sa inuupahan naming bahay ng anak ko. Mahal kasi ang condo unit, kaya sa maliit na bahay kami tumitira ngayon at 'saka luma naman 'yung bahay pero kapag nilinisan mo? Magbabago ang anyo. Malapit na rin pala ang deadline ng bayarin, hays.
Mayaman naman kami pero hindi ko pa pwede makuha 'yung iniwan sa akin hangga't hindi pa ako kasal. Wala parin naman akong balak mag-asawa dahil mas priority ko ang anak ko ngayon, titiisin ko muna ito ngayon, kapag mahanap ko na ang taong pwede sa akin magpapakasal na ako.
Pinark ko ang kotse ko sa gilid ng maliit namin na bahay, hinubad ko ang sling bag ko 'saka pumasok na sa loob. Tumambad sa'kin si Manang, ang nagbabantay sa limang taong gulang kong anak. Kumunot ang noo ko, mas lalo yatang pumula ang pisnge ni Manang ngayon ah, anong meron?
"Naku, Ma'am, buti ay dumating na po kayo! Si Vandish po kasi!" tila kinakabahan nyang saad. Hinawakan ko s'ya sa braso upang pakalmahin.
"What's the problem, Manang? May nangyari ba?" tanong ko habang inaangat ang tingin para hagilapin kung nasaan na naman ang anak ko.
"Nilagyan niya po ng spicy ketchup ang mukha ko Ma'am, ang anghang!" hindi niya na ako hinintay na sumagot dahil mabilis itong lumabas para maghilamos.
Hinilot ko nang mariin ang sentido ko. Dahan-dahan akong humakbang papasok sa kwarto ni Vandish, nadatnan ko siyang tumatawa habang kalaro ang kanyang robot na laruan, kakabili ko lang nyan sa palengke, mura lang kaya't binili ko. Nanatili lang ako sa labas ng pinto, pinagmasdan ko ang anak ko na naglalaro.
Siguro kung lumaki ito sa ama niya paniguradong lahat nang gusto niya ay makukuha niya, siya ang mamana sa yaman ni Vandeon, pero ayokong lumaki ang anak ko sa mamatay tao, mas mabuti nang maghirap kaysa pakisamahan ang taong anytime ay sasaksakin ka.
Meron na akong trabaho anak, lilipat na tayo sa mas komportableng higaan at sa malinis na kapaligiran. Bumuntong hininga ako, unti unti kong nilakihan ang siwang ng pinto. Napansin niya naman iyon kaya't agad syang lumingon sa akin, I met his silver eyes like mine pero naka contact lens ako ngayon, ayoko lang ibandara ang mata ko. Masyadong nakakaagaw ng pansin at baka mahanap ako ni Vandeon. It's been years past already. Hindi niya ako nahabol ngunit patay naman 'yung driver ni Kace, pinatay ng walang hiyang Vandeon.
"Mommy! You're here!" Sinalubong ako nang mahigpit na yakap ng anak ko. Sumubsob naman ako sa leeg niya.
"How's my son?" tanong ko at ginulo ang buhok niya. Sobrang gwapo talaga ni Vandish. Namana niya lahat ang genes ni Vandeon, isang tingin mo pa lang sa mukha niya kamukha niya na talaga ang mayamang si Mr. Santford, sana naman hindi mag tagpo ang landas nila. My son deserve a better life. I can give him that. Wag lang sanang umepal si Vandeon.
"Someone is here kanina, Mommy, kinausap ni Yaya 'yung mga matataas na guys, they also bring big cars, Mom." Mahigpit kong hinawakan sa likuran si Vandish. Kung sino man ang mga taong iyon posibleng babalik sila sa lugar na ito, kailangan ko na talaga ng pera, bukas na bukas maga-advance ako ng sweldo para panglipat namin. Dadalhin ko rin si Vandish, baka isa iyon sa mga tauhan ni Vandeon, hindi niya pwedeng malaman na rito kami nakatira.
"Mommy, I'm scared. Para bang kukunin nila ako palayo sayo Mommy, don't leave me here, Mommy." Tumango ako sa kanya. Niyakap ko siyang muli. Nagsisimula na naman siya, ito ba talaga ang gusto niya? Ang pahirapan kami? Pwes, nagkakamali ka Vandeon. When I was a kid tinuruan ako ng magulang ko kung papano lumaban, pasalamat ka't buntis ako sa anak mo noon kaya't hindi ako makalaban saiyo, inuna ko ang kapakanan ni Vandish pero ngayon, kaya na kitang harapin, makikita mo ang hinahanap mo.
