Almika's POV
"Miss Monteverdi, dumating na po si Sir Santford," saad ng Secretary ko sa akin. Tumango ako sa kanya bilang tugon. Inayos ko ang sarili kong buhok ganu'n din ang skirt ko. Nilapag ko sa ibabaw ng mesa ang tambak na tambak na mga papel. Kung ano man ang dahilan ni Santford bakit siya pumunta rito ay kailangan kong paghandaan. Hindi ko rin naman inaasahan na pupunta siya rito, kahapon kasi ay hindi ko sila naabutan kaya't umuwi akong disappointed. Ngayon ay siya mismo ang lumapit. Kung gagawa man siya ng masama, I can now defend myself. This time, I won't let him harm me. Lalaban na ako ngayon, Vandeon, magkamatayan man.
*CLICK*
Saglit akong natigilan nang marinig ko ang pag bukas ng pintuan. Yumuko ako para pakalmahin ang sarili, bigla na lang kasing tumibok ng malakas ang dibdib ko. Kinakabahan ako na may halong galit, ngunit umaapaw talaga ang kaba ko. Damn it, kaharap ko lang naman ngayon ang isang mamatay tao, sino ang hindi kabahan niyan?
"Good morning, Sir Santford, sit here po, Sir," panimula ng secretary ko, hindi ako umimik sa pwesto ko, nanatili parin akong nakayuko, pero ramdam ko ang mariin na tingin nito sa gawi ko. At ramdam ko din ang iilang yapak na papalapit sa mesa ko. Pigil na pigil ko talaga ang hininga ko, ayoko nang magkamali pa, tama na. I badly want to see my son now, siya lang ang importante ngayon sa akin.
"Ma'am?" tawag sa akin ng Secretary ko. Halos mapatalon naman ako sa gulat, tumikhim ako ng palihim, taas noo kong inangat ang ulo para harapin ang taong kinasusuklaman ko.
"Maga-" hindi ko natapos ang sasabihin ko nang makita ko si Vandish na kalong ng isang babae, pikit ang mga mata nito na mukhang pagod na pagod, kita ko pa ang basang likod nito at ang dumi nito sa sapatos. Bigla akong ginapangan ng galit.
"What did you do to my son?! Bakit pawis na pawis ang likod ni Vandish!" galit na sigaw ko at walang lingong-lingon kong nilapitan ang anak ko kaya lang? Nang akmang aabutin ko na sana si Vandish, bigla na lamang akong hinila ng dalawang naka-suit, uminit ang ulo ko dahil sa ginawa nila. Malalaking tao ang mga 'to, sobrang kisig din ng mga katawan, pero anong pakialam ko? Tangina! Anak ko 'to! Lalaban ako! Bwesit!
"Ano naman 'to, Vandeon? Pumunta ka rito para ipamukha na naman sa akin na wala akong kaya saiyo? Ang kapal naman ng mukha mo!"
"Bitawan niyo 'ko!" sigaw ko.
"Ano ba! Let go of me! Piste! Bitawan niyo 'ko!" Nagpupumiglas ako ngunit sobrang lakas nila, palibhasa kasi malalaki ang katawan. Argh! Ano ba.
"Bitawan niyo nga ako!" kanina pa ako nagpupumiglas dito pero wala yatang pakialam sina Vandeon at itong babaeng niyang kasama. Perente lamang itong nakaupo sa sofa habang hawak ang natutulog kong anak. Maputi ang babae, mataas ang buhok, mukhang may half din siya dahil sa green eyes nito. Saan kaya ninakaw ni Vandeon ang babaeng 'to?
"Ano ba! Ibigay mo sa akin ang anak ko, Vandeon! Tangina ano ba!" iritadong sigaw ko. Kinagat ko ang kamay ng armado, bigla niya naman akong nabitawan kayat pagkakataon ko nang lumaban.
"I won't let you hurt me again, Santford, and I won't let you run away from me again!"
Hinila ko ang buhok ng babae, napahiyaw naman siya dahil sa lakas ng pagkakahila ko. Naging alerto rin ang dalawang armado pero hindi nila ako pinigilan.
"Ibibigay mo ba sa akin ang anak ko? Or ilalampaso ko ang mukha mo sa sahig?" inis na untag ko sa kanya. Dahan-dahan siyang lumingon kay Vandeon na ngayong walang pakialam sa nangyayari, napaka talaga ng hayop na 'yan! Ang kapal-kapal talaga ng mukha niya.
Pagkatapos ko rito, ikaw na naman ang isusunod ko, Vandeon, humanda kang gago ka!
"Ibigay mo na!" galit na sigaw ko. Unti-unti siyang humarap sa akin pero wala akong pinakitang emosyon sa kanya, binalingan niya ng tingin si Vandish, ngumiti siya sabay haplos sa buhok ng anak ko. Kinuyom ko naman ng mariin ang kamao ko, ang kapal naman talaga ng mukha niyang ngumiti sa harapan ko. Hindi ba siya aware na nasa binggit ng kamatayan ang buhay niya.
