Lost in the Wild Lands (La Grandeza Series #3)

Kabanata 16

[Warning: R-18]

_

Bad

Sinusubukan kong pigilan pang mas umiyak pero habang nasa kotse ako ay hindi matigil ang mga luha ko sa pagtulo. Nasasaktan ako kasi bakit hindi man lang ako tinanong kung ayos lang ba ako? I know that Amara set that up, halata naman na 'yon ang sinasabi niya na paghandaan ko.

My mistake is, I wasn't expecting it to be like that. Or maybe I was pero hindi ko lang naisip agad. I was happy dahil I will give my final walk without making any mistakes...

Bakit parang wala na lang akong magawa kung hindi sisihin 'yung sarili ko? Should I just disappear para matahimik ang buhay nila? Ako ba talaga ang masama rito? Bakit ako na lang palagi? Nakakapagod na rin minsan umintindi.

Nakakapagod magtiis pero this is my life, I was born for this. I was born to be left out kasi kung hindi, bakit wala akong magulang? Bakit ako napunta sa pamilyang 'to? Bakit ganito 'yung nararanasan ko?

Do I really deserve to mistreated, if all I want to do is to give back? Gusto ko lang naman bumawi sa kanila, for accepting me at sa pagpapalaki nila sa akin. Pero bakit ayaw nilang tanggapin? Ako na 'yung inampon lang pero bakit naiingit pa rin sa akin si Amara?

If I was her on shoe, siguro ako na 'yung pinaka masaya. I have my family, successful career and I have the wealth. Ang kailangan ko na lang gawin ay magkaroon ng development sa sarili.

Pero I am on this state, wala akong magagawa ro'n. Gusto kong isampal sa mukha ni Amara kung ano mga mayroon siya, na sana mayroon din ako. I was always wishing her life to be mine but I never let that insecurity rule me, I taught myself to be contented of what I have kaya sa sobrang I appreciate it gustong-gusto ko bumawi e.

Pero bakit kailangan maranasan ko 'to lahat? Bakit ayaw nila sa akin? Masama ba akong tao? Sinusubukan ko naman e...

"Let's go to your condo and pack your things, you will come with me sa La Grandeza. Gagamutin na rin natin 'yung sugat mo." Tiningnan ko si Xarius na madilim ang ekspresyon habang ang mga mata ay nasa daan.

Kumunot ang noo ko. Ramdam ko ang bigat ng mga mata ko dahil sa sobrang pag-iyak at hindi pa rin buo ang boses ko, pumipiyok pa rin.

But I was too tired to talk. Gusto ko rin muna lumayo, gusto kong mawala ng ilang taon o mawala na lang nang tuluyan. I was trying to be better pero bakit hindi nila 'yon makita?

Nang dumating kami sa condo ko ay sinunod ko ang sinabi ni Xarius, he was busy looking at me while I packed. Those concern eyes, I want to carry those.

Natapos na niyang linisin ang sugat ko kaya umupo na siya sa gilid ng aking kama habang ako ay naka-upo sa sahig at naglalagay ng mga damit sa duffel bag ko. Humihikbi pa rin ako at pinipigilan ang aking pag-iyak pero nabibigo ako. Bago kami umalis ay sinuot ko ulit ang lace bodycon dress ko kanina.

"Just cry and we will talk kapag kaya mo ng magsalita..." banayad ang boses ni Xarius nang sabihin niya 'yon.

Nang matapos akong mag-pack ay tumulak agad kami ni Xarius papuntang La Grandeza. He was holding my hand to keep the comfort and so I just stared on our hands until I fell asleep.

Bago ako tuluyang nakatulog ay naramdaman ko ang pag bitiw ni Xarius sa aking kamay at hinipo ang aking ulo bago muling kinuha ang kamay ko.

Nagising na lang ako na nasa kama na ako. I didn't realize a lot of happenings dahil sobrang lalim ng tulog ko. I bet this is his room, hindi ito 'yung kwarto niya sa bahay ng parents niya.

It's different. I sighed at tumitig sa kisame. You hosted a pity-party, Sydney but I understand you dahil you are hurt and you need time. Bahala na kung hanapin nila ako o ang mas nakakalungkot, baka nga hindi nila ako hanapin.