M A Z E

18

ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ကင္မရာက ဘယ္လိုမွကိုဖြင့္လို႔မရ‌ဘူး။ ဒီထဲမွာ ရိေပၚအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့တစ္စံုတစ္ရာရိွတယ္လို႔ မသိစိတ္ကေနခံစားေနရတယ္။ ကင္မရာကဘယ္လိုအရာေတြကိုမ်ားမွတ္တမ္းတင္ထားမလဲဆိုတာကိုေတြးမိေတာ့ သိခ်င္စိတ္ေတြကတဖြားဖြားပဲ။

ေရွာင္းက်န႔္ရဲ့ကားေပၚမွာသာမက အိမ္မွာပါကပ္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြက အာရံုထဲျပန္ေရာက္လာေတာ့ မဟုတ္တာေတြကထပ္ေတြးမိျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း မဟုတ္တဲ့အေတြးသက္သက္သာမို႔ အဓိပၸါယ္မရိွဘူးလို႔ေတြးကာ တစ္ေယာက္တည္းေခါင္းယမ္းမိျပန္တယ္။

ၿပီးေတာ့ လက္ပတ္။
ဒီဟာကလည္း တကယ္အာရံုေနာက္စရာပဲ။

ဦးေနွာက္ေသးေသးေလးနဲ႔ မ်ားမ်ားစားစားေတြးေတာမေနခ်င္တာေၾကာင့္ ကင္မရာနဲ႔လက္ပတ္ကိုလြယ္အိတ္ထဲေကာက္ထၫ့္ၿပီး အိမ္ကေနထြက္လိုက္ေတာ့တယ္။ တစ္ေနရာကိုသြားမယ္လို႔ရည္ရြယ္ထားတာမို႔ ဒီေန့က အရင္ေန့ေတြကထက္ ပိုၿပီးေစာေစာထြက္လာျဖစ္တယ္။

ဆိုင္ကယ္နဲ႔သြားမွာမဟုတ္ပဲ ကားနဲ႔သြားမယ္လို႔ဆံုးျဖတ္မိတာက ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုတည္းေၾကာင့္သာ။

“ ဦးေလး ... ကင္မရာျပင္ဆိုင္ေကာင္းေကာင္းေလးမ်ားသိလား ”

အိမ္မွာ၅ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ဒရိုင္ဘာလုပ္လာတဲ့ဦးေလးက ႏွံ႔ႏွံ့စပ္စပ္ရိွလွတယ္လို႔ အေဖနဲ႔အေမေျပာတာကိုရိေပၚၾကားဖူးတယ္။ သူ႔အေမးကိုေသခ်ာစဉ္းစားေပးေနတဲ့ဦးေလးပံုစံကို ေနာက္ၾကၫ့္မွန္ကေနတဆင့္ ရိေပၚအကဲခတ္မိတယ္။ တကယ္ကိုပဲ သူေမးလိုက္မိတာမွန္သြားတဲ့ပံု။ ခဏၾကာေတာ့ ဦးေလးက လက္ေဖ်ာက္တစ္ခ်က္တီးကာ ရိေပၚဖက္ကိုလွၫ့္ၾကၫ့္လာတယ္။

“ ၿမိဳ႔လယ္မွာ ဆိုင္ေကာင္းရိွတယ္။ သားရဲ့အေဖနဲ႔ ခဏခဏသြားထားဖူးတယ္ ”

“ ဟုတ္ၿပီ ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ဦးေလးကိုပဲအပ္လိုက္ေတာ့မယ္။ ပါးကိုေတာ့ ျပန္မေျပာနဲ႔ေနာ္ ဦးေလး ”

“ ဒီေလာက္ေတာ့ ဦးေလးသိပါတယ္သားရ ”

ရိေပၚၿပံဳးလိုက္ကာ ကင္မရာနဲ႔ပိုက္ဆံကို ဦးေလးလက္ထဲထၫ့္ေပးလိုက္တယ္။ ေသခ်ာျပင္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ဘာလို႔မ်ားယံုၾကည္ေနရတာလဲမသိဘူး။ လက္ကလက္ပတ္ကိုစမ္းလိုက္မိေတာ့ သက္ျပင္းကိုအလိုလိုခ်မိသြားတယ္။ မသိတဲ့ပုစၧာတစ္ပုဒ္ကိုေျဖရွင္းေနရသလိုဆိုေပမယ့္ အဲ့ဒီပုစၧာရဲ့အေျဖကို ‌ေရွာင္းက်န႔္သိႏိုင္ေလာက္တယ္လို႔လည္းထင္မိျပန္တယ္။