M A Z E

21

ေခြၽးစတို႔ကိုသုတ္ဖယ္ေပးၿပီးေနာက္ နဖူးေပၚက်ေနတဲ့ဆံႏြယ္စတို႔ကို လက္နဲ႕အသာသပ္ေပးလိုက္ေတာ့ ေခြးေပါက္ေလးေတြလိုမ်ိဳး တအင္းအင္းတအဲအဲညည္းၫူရင္း ေစာင္ေအာက္ကိုပိုတိုးဝင္သြားေတာ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားပင္ပန္းေနလို႔ ေဟာက္သံေသး‌ေသးေလးေတြ ထြက္ေနတာပါလိမ့္။ သူအရမ္းကိုႏွိပ္စက္မိသြားတယ္ထင္တယ္။

အေတြးနဲ႕အတူ အၿပဳံးတို႔က ႏႈတ္ခမ္းပါးမွာကပ္ခိုျပန္တယ္။ ႏွိပ္စက္လိုက္မိတယ္ဆိုရင္လည္း ခ်ိဳၿမိန္ေသာႏွိပ္စက္ျခင္းပါပဲ။ အထက္တန္းပထမႏွစ္သာရွိေသးေပမယ့္ ဝမ္ရိေပၚက အသက္ျပည့္ၿပီးသားဆိုတာ သူသိတာမို႔ အခုလိုရယူတဲ့‌ေနရာမွာမတြန႔္ဆုတ္လိုက္မိေတာ့တာပဲျဖစ္တယ္။

“ ငါ့ကိုဘာလို႔မ်ားမမွတ္မိရေတာ့တာလဲ။ ေမ့ပစ္လိုက္တာဆိုးလိုက္တာ။ 10ႏွစ္ဆိုတဲ့ၾကာခ်ိန္က မင္းေမ့ပစ္ဖို႔အတြက္ လုံေလာက္သြားတာလား။ ငါကဒီအတိုင္း မင္းငယ္ဘဝကလူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ပဲ က်န္ခဲ့ေတာ့တာလား။ ဟား ... ဝမ္ရိေပၚ၊ မင္းဘယ္ေလာက္ဆိုးလဲဆိုတာ မင္းကိုယ္မင္းမသိတဲ့ပုံပဲ ”

စကားေတြဟာ နားဆင္သူမဲ့တယ္။
စားပြဲေပၚကမီးအိမ္အကူအညီနဲ႕ အခန္းထဲကိုအလင္းေပးထားတဲ့မွိန္ျပျပမီးေရာင္က ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ေစာင္မကူတဲ့မ်က္ႏွာထက္ကိုျဖာက်တယ္။ ေရွာင္းက်န႔္လက္ထဲမွာ ေဆာ့ကစားျခင္းခံေနရတဲ့ဆံႏြယ္စတို႔က အိအိေလး။ ကေလးေတြရဲ႕ဆံႏြယ္စလိုမ်ိဳး။ ၿပီးေတာ့ အရင္တုန္းကကိုင္ခဲ့ဖူးသလိုမ်ိဳးပဲ။ ဝမ္ရိေပၚက ဘာတစ္ခုမွမေျပာင္းလဲသြားသလိုမ်ိဳးလို႔ထင္ရေပမယ့္ တကယ္ကေတာ့ေျပာင္းလဲသြားတာေတြအမ်ားႀကီး။ အဲ့ဒီေျပာင္းလဲျခင္းေတြထဲမွာ သူ႕ကိုမမွတ္မိေတာ့တာက ထိပ္ဆုံးကေနရွိတယ္။

ဒုတိယအႀကိမ္ ေစာင္ကိုေသခ်ာၿခဳံေပးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အခန္းေထာင့္ကအဝတ္ခ်ိတ္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ အကၤ်ီအိတ္ကပ္ထဲကေန ေဆးလိပ္ဘူးကိုယူလို႔ ဝရန္တာဆီထြက္လာလိုက္ေတာ့တယ္။ ည၁နာရီဆိုတဲ့အခ်ိန္က အေတြးေတြျဖန႔္က်က္ဖို႔အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္လိုပဲ။ ဝရန္တာကေန မ်က္စိတဆုံးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမင္လိုက္ရတာက ေမွာင္မဲေနတဲ့လြင္ျပင္မဟုတ္ပဲ ေပ်ာက္တိေပ်ာက္ၾကားမီးေတြလင္းေနတဲ့ေရာင္စုံလြင္ျပင္ကိုပဲ။