M A Z E

18 (unicode)

ဟောင်းနွမ်းနေတဲ့ကင်မရာက ဘယ်လိုမှကိုဖွင့်လို့မရ‌ဘူး။ ဒီထဲမှာ ရိပေါ်အတွက် အရေးကြီးတဲ့တစ်စုံတစ်ရာရှိတယ်လို့ မသိစိတ်ကနေခံစားနေရတယ်။ ကင်မရာကဘယ်လိုအရာတွေကိုများမှတ်တမ်းတင်ထားမလဲဆိုတာကိုတွေးမိတော့ သိချင်စိတ်တွေကတဖွားဖွားပဲ။

ရှောင်းကျန့်ရဲ့ကားပေါ်မှာသာမက အိမ်မှာပါကပ်ထားတဲ့ ဓာတ်ပုံတွေက အာရုံထဲပြန်ရောက်လာတော့ မဟုတ်တာတွေကထပ်တွေးမိပြန်တယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း မဟုတ်တဲ့အတွေးသက်သက်သာမို့ အဓိပ္ပါယ်မရှိဘူးလို့တွေးကာ တစ်ယောက်တည်းခေါင်းယမ်းမိပြန်တယ်။

ပြီးတော့ လက်ပတ်။
ဒီဟာကလည်း တကယ်အာရုံနောက်စရာပဲ။

ဦးနှောက်သေးသေးလေးနဲ့ များများစားစားတွေးတောမနေချင်တာကြောင့် ကင်မရာနဲ့လက်ပတ်ကိုလွယ်အိတ်ထဲကောက်ထည့်ပြီး အိမ်ကနေထွက်လိုက်တော့တယ်။ တစ်နေရာကိုသွားမယ်လို့ရည်ရွယ်ထားတာမို့ ဒီနေ့က အရင်နေ့တွေကထက် ပိုပြီးစောစောထွက်လာဖြစ်တယ်။

ဆိုင်ကယ်နဲ့သွားမှာမဟုတ်ပဲ ကားနဲ့သွားမယ်လို့ဆုံးဖြတ်မိတာက ရည်ရွယ်ချက်တစ်ခုတည်းကြောင့်သာ။

“ ဦးလေး ... ကင်မရာပြင်ဆိုင်ကောင်းကောင်းလေးများသိလား ”

အိမ်မှာ၅နှစ်ကျော်လောက် ဒရိုင်ဘာလုပ်လာတဲ့ဦးလေးက နှံ့နှံ့စပ်စပ်ရှိလှတယ်လို့ အဖေနဲ့အမေပြောတာကိုရိပေါ်ကြားဖူးတယ်။ သူ့အမေးကိုသေချာစဉ်းစားပေးနေတဲ့ဦးလေးပုံစံကို နောက်ကြည့်မှန်ကနေတဆင့် ရိပေါ်အကဲခတ်မိတယ်။ တကယ်ကိုပဲ သူမေးလိုက်မိတာမှန်သွားတဲ့ပုံ။ ခဏကြာတော့ ဦးလေးက လက်ဖျောက်တစ်ချက်တီးကာ ရိပေါ်ဖက်ကိုလှည့်ကြည့်လာတယ်။

“ မြို့လယ်မှာ ဆိုင်ကောင်းရှိတယ်။ သားရဲ့အဖေနဲ့ ခဏခဏသွားထားဖူးတယ် ”

“ ဟုတ်ပြီ ဒါဆို ကျွန်တော်ဦးလေးကိုပဲအပ်လိုက်တော့မယ်။ ပါးကိုတော့ ပြန်မပြောနဲ့နော် ဦးလေး ”

“ ဒီလောက်တော့ ဦးလေးသိပါတယ်သားရ ”

ရိပေါ်ပြုံးလိုက်ကာ ကင်မရာနဲ့ပိုက်ဆံကို ဦးလေးလက်ထဲထည့်ပေးလိုက်တယ်။ သေချာပြင်နိုင်လိမ့်မယ်လို့ ဘာလို့များယုံကြည်နေရတာလဲမသိဘူး။ လက်ကလက်ပတ်ကိုစမ်းလိုက်မိတော့ သက်ပြင်းကိုအလိုလိုချမိသွားတယ်။ မသိတဲ့ပုစ္ဆာတစ်ပုဒ်ကိုဖြေရှင်းနေရသလိုဆိုပေမယ့် အဲ့ဒီပုစ္ဆာရဲ့အဖြေကို ‌ရှောင်းကျန့်သိနိုင်လောက်တယ်လို့လည်းထင်မိပြန်တယ်။